Γιατί κάποιος, από τις εκατό και πλέον παραστάσεις της σεζόν, να πρέπει να δει ειδικά μία, και συγκεκριμένα το «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» που σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας»;

Κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα «γκανιάν» της σεζόν, μια παράσταση που θυμίζει τις «μεγάλες» στιγμές του σκηνοθέτη επί Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

Γιατί αν στους κώδικες τιμής της παρωχημένης ανδαλουσιανής κοινωνίας, που προσωποποιεί η άτεγκτη, ερωτευμένη μέχρι θανάτου με τον ηθικό νόμο Μπερνάντα, σωριάσεις όλους τους σύγχρονους ψυχαναγκασμούς και τις ασφυκτικές πιέσεις που δεχόμαστε από παντού, το έργο στην ουσία του παραμένει σύγχρονο. Μας μιλά για την εγκληματική καταστολή των βασικών ορμών, την αποτροπή της φυσικής ροής των πραγμάτων, που όταν βρει τον τρόπο θα ξεσπάσει βίαια. Η «Μπερνάντα» είναι ένα κείμενο που μιλάει για εμάς και τη φύση μας. Για την κοινωνική υποκρισία. Κι επειδή είναι Λόρκα, είναι ένα ποίημα. Απλούστατα, διαλογικό.

Γιατί ο θεατής, στην καθαρή, δουλεμένη με το ψιλό βελονάκι παράσταση του Λιβαθινού, θα κατανοήσει το αριστούργημα του Ισπανού ποιητή και στους τελευταίους λεπτούς υπαινιγμούς του. Δεν θα χάσει βουβό λυγμό. Ούτε καν πνιχτό αναστεναγμό.

Γιατί η παράσταση έχει το χιούμορ που πάντα λείπει. Είναι η πρώτη φορά, μετά από κατά… συρροήν καταθλιπτικές «Μπερνάρντες», που επιτέλους βλέπουμε το πανόραμα των συναισθηματικών διακυμάνσεων των γυναικών -ακόμη και τη φαιδρότητά τους. Κάτω από τα μαύρα φορέματα του πένθους σπαρταράει η ζωή στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας» σαν άλογο χωρίς χαλινάρι.

Γιατί οι αστραφτερές πρωταγωνίστριες Μπέτυ Αρβανίτη, Αννέζα Παπαδοπούλου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γωγώ Μπρέμπου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Κόρα Καρβούνη, Εκάβη Ντούμα, Λουκία Μιχαλοπούλου- είναι μία και μία. Έξοχες. Ελάχιστα τα «φάλτσα».

Γιατί είναι σφριγηλή η μετάφραση της Έφης Γιαννοπούλου, αισθαντικές οι μουσικές του Τηλέμαχου Μούσα και εύστοχο το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου. Ένας ασφυκτικός Επιτάφιος. Ευφυής η ιδέα της γούρνας, όπου τα κορίτσια τσαλαβουτούν, χτενίζονται, πλένουν την μπουγάδα, περιφέροντας αδιάκοπα την καταπιεσμένη λίμπιντό τους.

05.11.2010, Κλεφτόγιαννη Ιωάννα «Ζωή εν τάφω», Ελευθεροτυπία

Για το link πατήστε εδώ