Ο Στάθης Λιβαθινός διάλεξε έναν πρωτότυπο τρόπο να παρουσιάσει τον «Ηλίθιο» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, στο «Από Μηχανής» θέατρο: χώρισε την πεντάωρη παράσταση σε δύο μέρη. Το πρώτο θα παίζεται τη μια βδομάδα, το δεύτερο την άλλη• και τη μεταξύ τους Κυριακή θα παρουσιάζεται ολόκληρο το έργο από τις 2 το μεσημέρι. Πρωταγωνιστής αυτού του τολμηρού θεατρικού εγχειρήματος, ο Βασίλης Ανδρέου

Πώς αισθάνεσαι που παίζεις τον Μίσκιν;
Πολύ τυχερός στα 36 μου. Τον έχουν ερμηνεύσει ο Κωτσόπουλος, ο Κατράκης και ο Φυσσούν. Όμως, ποτέ το ανέβασμα του έργου αυτού δεν ήταν τόσο μεγάλο και τόσο εξαντλητικό. Ο Μίσκιν είναι ένας χαριτωμένος νέος που δεν έχει μεγαλώσει τόσο. Απροσάρμοστος σε μια κοινωνία που ζητάει διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς από αυτούς που έχει ο ίδιος.

Πώς είναι να είσαι πιστός έξι χρόνια στην Πειραματική Σκηνή, την ιδεολογία και τον δημιουργό της;
Είμαι πιστός σε κάτι που μένει κι αυτό πιστό… Εκεί, βλέπω κάθε μέρα τον εαυτό μου να προχωράει. Τελειώνοντας το 1999 τη Σχολή Καζάκου, την επομένη κιόλας κάναμε την ομάδα με τον Λιβαθινό. Πριν, δηλαδή, πάμε στο Εθνικό.

Ηθοποιός πότε έγινες;
Στα 24 μου χρόνια. Μπορούσα να κατασταλάξω νωρίτερα, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε.

Παιδί στην Κύπρο πώς ήσουν;
Ένας μικρός κλόουν! Μου άρεσαν το τραγούδι και οι μιμήσεις. Από νωρίς είχα απενοχοποιήσει τις τέχνες. Δεν έχω κόλλημα με όσους έκαναν επιθεωρήσεις και λαϊκά θεάματα. Από μικρός έκανα τα πάντα για να διασκεδάζουν οι άλλοι.

Τι δουλειά έκανες πριν;
Ήμουν δάσκαλος. Αγαπώ πολύ τα παιδιά κι εκείνα εμένα. Δούλεψα για δυο χρόνια σε ένα σχολείο της Κύπρου. Ένα καλοκαίρι, είπα «ας δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή στην Αθήνα».

Πώς κατακτάς την ελευθερία του ρόλου;
Το σύστημα που δουλεύουμε είναι να μαθαίνουμε λόγια στην πράξη, από τις πρόβες. Δεν τα μαθαίνουμε αυτιστικά στο σπίτι. Η μέθοδος που χρησιμοποιούμε είναι αυτοσχεδιαστική. Δοκιμάζεις κάτι σε πολλές εκδοχές. Κάνουμε ένα ταξίδι γύρω από τους ρόλους και την εποχή τους.

Τι είναι το θέατρο για σένα;
Αρένα ψυχής και σώματος. Πρέπει να έχεις επαγγελματισμό, υπομονή, σταθερότητα, να είσαι διαβασμένος, πολυτάλαντος, αυθεντικός, έξυπνος, να έχεις σώμα γερό και όμορφο, να πείθεις τους συναδέλφους ότι αξίζεις – κι εκείνοι εσένα. Πρέπει να είσαι μονομάχος. Στο θέατρο πρέπει να είσαι θύμα και θύτης μαζί.

Η λύτρωση πότε έρχεται;
Όταν ταξιδέψει η παράσταση. Όταν τους ακούς να αναπνέουν από κάτω. Ο όρος «αρένα» δίνει την εικόνα του ταυρομάχου που αγαπάει το ζώο του, αλλά το αντιμετωπίζει σκληρά και επιθετικά.

Είναι επιθετική η σχέση με το κοινό;
Επίθεση στη χαρά, στον έρωτα, στην αγάπη που πάντα κρύβουν την αμφισβήτηση. Στον έρωτα υπάρχουν όλα. Το ίδιο και στη σχέση με το κοινό. Αναρωτιέσαι, «τώρα θα με απορρίψει, θα με αγαπήσει, θα τον φλερτάρω, θα με κρίνει;». Η σχέση μοιάζει με το ερωτικό φλερτ. Είσαι αδύναμος και αμήχανος μπροστά σε αυτόν τον εραστή.

13.4.2007, Συκκά Γιώτα «Βασίλης Ανδρέου: Ο ηθοποιός είναι μονομάχος», Η Καθημερινή