[…] Δεν ξέρω αν κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου – όπως συνέβη με τον «Ληρ» του. Αλλά η παράσταση που ‘κανε ο Στάθης Λιβαθινός στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση με τον «Θάνατο του Δαντόν» – αυτό το, κατά τη γνώμη μου, δύσκαμπτο, φλύαρο έργο του Μπίχνερ -, μια «χορογραφία» με καταπληκτικά γκρουπαρίσματα και συγκλονιστικές κορυφώσεις που ξεσηκώνουν, με συνεπήρε. Κι όλο το κοινό – αν κρίνω απ’ το χειροκρότημα στο φινάλε.

Τα εκπληκτικά κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου που ‘παιξε πάνω σε σύγχρονα ρούχα με τα χρώματα της Tricolore – της τρίχρωμης σημαίας της Γαλλικής Δημοκρατίας – με κορυφαίο το κόκκινο του Ροβιεσπέρου – Βασίλη Ανδρέου, οι συναρπαστικοί φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου με τα πρόσωπα να ξεκολλούν μέσα από «ομίχλες», μέσα απ’ το πουθενά της ιστορίας, οι εξαιρετικές μουσικές του Μπλέιν Ράινινγκερ με τις ιλιγγιώδεις παραλλαγές του πάνω στη «Μασσαλιώτιδα», οι ερμηνείες του συνόλου των ηθοποιών του, ηθοποιών που ο Στάθης Λιβαθινός ξέρει να επιλέγει και να οδηγεί – όλα – με κράτησαν στην τσίτα πάνω από δύο ώρες.

Και η Μαρία Ναυπλιώτου – Λιμπερτέ μεγαλειώδης, τυλιγμένη στη γαλλική σημαία, να με γυρίζει στο Ηρώδειο του 1983. Με την Μάγια Πλισέτσκαγια, τυλιγμένη επίσης στην Τρίχωμη και υπό ήχους της «Μασσαλιώτιδας», να προβάλει απ’ την αριστερή κουίντα με το χέρι τεταμένο, συνταρακτική – ρίγος! – στην «Ιζαντόρα» του Μορίς Μπεζάρ. […]

03.02.2011, Σαρηγιάννης Γιώργος Δ.Κ. «Το τέταρτο κουδούνι», Τα Νέα

Για το link πατήστε εδώ