Το κτήνος ήταν πεντάμορφο… Οι λέξεις έρχονται -μπορούν άραγε;- να υποτάξουν κάτω από μια μικρή φράση ένα υπέροχο κείμενο, μια μεγάλη παράσταση που υποστηρίζεται από την ερμηνευτική δυνατότητα τριών άριστων ηθοποιών.

Είναι «Το κτήνος στο φεγγάρι» του Ρίτσαρντ Καλινόσκι που παρουσιάζεται στο «Από Μηχανής θέατρο», στην οδό Ακαδήμου, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθηνού και πρωταγωνιστές -αληθινούς, λαμπρούς- την Ταμίλα Κούλιεβα, τον Δημήτρη Τάρλοου (ο ίδιος υπογράφει και τη μετάφραση), τον Γιάννη Κυριακίδη και τον τρομερό μικρό Γιώργο Φιλίδη.

Πέμπτη βράδυ… Οι μελλοντικοί θεατές της παράστασης στριμώχνονται σχεδόν ανυπόμονα μπροστά στο ταμείο του θεάτρου. Στο βάθος μπροστά από το μπάρ του θεάτρου, ο Στάθης Λιβαθηνός μας παρατηρεί. Σεμνός όπως πάντα, ήρεμος, αφήνει ελάχιστα να φανεί η ικανοποίησή του. Δίπλα του, θεατές όλων των ηλικιών σιγοψιθυρίζουν όλα όσα άκουσαν για την παράσταση σχολιάζουν τη Ταμίλα έτσι όπως τη γνώρισαν από τη «Βασιλική», την ταινία του Β. Σερντάρη και ακόμη -γιατί όχι- από τη σειρά του « Μέγκα» και το σενάριο της Μ. Παπαοικονόμου «Η ζωή που δεν έζησα».

Τρίτο κουδούνι και να που εδώ μπροστά μας μέσα στο λιτό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου σκηνοθέτης και ηθοποιοί αποδεικνύουν τη βαθιά επικοινωνία και τη σύμπνοια γι’ αυτή τη δουλειά.

Ο 50χρονος Αμερικανός πολωνικής καταγωγής Ρίτσαρντ Καλινόσκι με «Το κτήνος στο φεγγάρι» καταπιάνεται με τον αγώνα όσων επέζησαν από τη Γενοκτονία των Αρμενίων και πετυχαίνει να γράψει ένα έργο δυνατό και βαθιά συγκινητικό που εύκολα και πειστικά μπορεί να ξεφύγει από τα όριά του και να μιλήσει απλά για ανθρώπινες σχέσεις.

Με ήρωες τον Αράμ Τομασιάν και τη Σέτα, δύο νεαρούς Αρμένιους, που έχουν ορφανέψει και μεταναστεύουν στην Αμερική, ο Καλινόσκι εξιστορεί αντλώντας το υλικό του από μαρτυρίες και μελέτη της ιστορίας, τη μοίρα ενός ολόκληρου λαού.

Όταν η σκηνή ανοίγει, η δεκαπεντάχρονη Σέτα έχει μόλις φτάσει στην Αμερική προκειμένου να παντρευτεί τον Αράμ, ο οποίος την επέλεξε για γυναίκα του από φωτογραφίες που ζήτησε από το ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης. Και εδώ η μικροκαμωμένη Ταμίλα « παίρνει στην αγκαλιά της» με χιούμορ, τρυφερότητα αλλά και ωριμότητα τη Σέτα, για να την οδηγήσει σε σπάνιες θεατρικές στιγμές. Η Ταμίλα και η Σέτα γίνονται ένα και πετυχαίνουν να μας μεταφέρουν στο κόσμο τους. Έναν κόσμο που κατοικείται από μια σπουδαία ηθοποιό με τέλεια εκφορά λόγου -μολονότι Ρωσίδα- με δύναμη στην υπόκριση και βαθιά γνώση του κορμιού, των χεριών, του προσώπου της. Με το παρελθόν και τη μνήμη να βαραίνει επάνω της αλλά και το όνειρο και τη δίψα να χτίσει μια νέα ζωή, η Σέτα, στη διάρκεια της παράστασης, μεταμορφώνεται σταδιακά από παιδί σε γυναίκα για να καταθέσει τελικά τη δύναμη του ανθρώπου και τη δυνατότητά του να επουλώνει τα τραύματά του. Η Σέτα γλείφει με πείσμα τις πληγές της και τα καταφέρνει κι εμείς παρακολουθούμε σχεδόν άναυδοι τις αρετές μιας ηθοποιού που καταθέτει πραγματικά στη σκηνή του «Από Μηχανής Θεάτρου», την παιδεία της, το βίωμά της -ήρθε από τη Ρωσία και μαζί με τον σκηνοθέτη σύζυγό της εγκαταστάθηκε στον τόπο μας- την ψυχή της. Δίπλα της ο Δημήτρης Τάρλοου σκιαγραφεί με τον ίδιο οίστρο το πορτρέτο του Αράμ, αφήνει να «κατέβουν» στην πλατεία τα όνειρά και οι πόνοι του, οι επιθυμίες και οι αδυναμίες του. Οι δυο τους παρέα με τον υπέροχο και πειστικό -ανεπηρέαστο λες από τις καταστάσεις που κυλούν γάργαρα- Γιάννη Κυριακίδη συναντούν τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθηνό που γνωρίζουμε την πορεία του και τη διάθεσή του απέναντι στη θεατρική πράξη.

Με τη μουσική σύνθεση του Αρμένη Χαϊγκ Γιαζτζιάν να συμπλέει απόλυτα με την παράσταση και τους ήχους να υπαγορεύουν αισθήματα – κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Ελένη Καραΐνδρου- η παράσταση οδηγείται στο… φως με λαμπρότητα. Για να εισπράξει το «μπράβο» των ορθίων στα καθίσματά τους ηθοποιών και το δυνατό χειροκρότημα.

Πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση που ολοκληρώνει το κύκλο της στις 4 Απριλίου. Μην τη χάσετε!

07.03.1999, Αδαμοπούλου Μαρία «Το κτήνος στο φεγγάρι στο Από Μηχανής Θέατρο», Η Αυγή

Για το link πατήστε εδώ