Στο θεατρικό έργο «Το Κτήνος το Φεγγάρι» δυο Αρμένιοι, παντρεμένοι δια αντιπροσώπου στην Κωνσταντινούπολη, θα συναντηθούν για πρώτη φορά στην Αμερική της δεκαετίας του ’20 να ξεκινήσουν τη ζωή τους. Δυο ξένοι σε μια ξένη χώρα, δυο νέοι άνθρωποι που πρέπει να ανακαλύψουν πρώτα ο ένας τον άλλον και μετά να σταθούν μαζί σε ό,τι πρωτόγνωρο ανοίγεται μπροστά τους. Η διπλή αυτή πορεία δεν είναι εύκολη. Ο Αράμ κι η Σέτα Τομασιάν φέρουν βαριά τα τραύματα της αρμενικής γενοκτονίας του 1915. Εκείνοι γλίτωσαν, όχι όμως κι οι οικογένειές τους. Ο καθένας τους θα κρατήσει διαφορετική στάση απέναντι στην προσωπική του τραγωδία, και αυτό μοιραία θα επηρεάζει το γάμο τους.

Η Σέτα αντιμετωπίζει με κέφι και περίσσια αντοχή τη ζωή. Με μια δίψα για το καινούριο και με μια δύναμη παιδικής ορμής θα έλθει σε επαφή με την μεσοπολεμική Αμερική και θα της ανοιχτεί. Οι πληγές της είναι κρυμμένες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Θα προσπαθήσει να αντλήσει δύναμη από τον σύζυγο της, αλλά και από οτιδήποτε της προσφέρει η ζωή όπως εκτυλίσσεται. Ο Αράμ, από την άλλη, νιώθει βαριά την υποχρέωση της συνέχειας της οικογένειάς του, αλλά και της παράδοσης. Για την προσωπική του ισορροπία είναι αναγκαία η διατήρηση της μνήμης, η διαιώνιση. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν….

Το ζευγάρι όμως θα ανακαλύψει πως δεν μπορεί να κάνει παιδιά εξαιτίας του υποσιτισμού της Σέτα στα χρόνια του αρμενικού διωγμού. Η στάση του καθενός απέναντι στο πρόβλημα θα είναι διαφορετική και μέσα από αυτήν αναφαίνεται η πορεία δύο ανθρώπων να αναμετρηθούν με τις ατομικές τους τραγωδίες, να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον μέσα από αυτές, εν τέλει να γνωριστούν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στο τέλος αυτής της πορείας. Τα χρόνια περνούν, οι δουλειές του Αράμ Τομασιάν θα αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα, η Σέτα θα αρχίσει να ταΐζει κρυφά από τον άντρα της τα ορφανά της γειτονιάς σε μια προσπάθεια υποκατάστασης. Ο άντρας της θα αντιδράσει όταν το ανακαλύψει, σταδιακά όμως η Σέτα θα του επιβληθεί. Ένα από αυτά τα ορφανά θα μπει βαθιά στη ζωή τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να αρχίσουν να αποτραβιούνται οι σκιές…

Ο Στάθης Λιβαθινός επαναφέρει μετά δέκα ολόκληρα χρόνια την ίδια παράσταση με τους ίδιους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Απέφυγε τον εύκολο δρόμο του εύπεπτου συναισθηματισμού κι επέλεξε να τιθασεύσει την αγριότητα της μνήμης που αναβιώνει. Η Ταμίλα Κουλίεβα έφερε σε πέρας το δύσκολο ρόλο της δεκαεπτάχρονης στην αρχή του έργου Σέτα που μεγαλώνει σταδιακά μέσα στα χρόνια, δίνοντας με μέτρο και ανεπαίσθητη διαρκή κλιμάκωση αυτή την αλλαγή. Η Σέτα της Κουλίεβα είναι μια γυναίκα που αγαπά τη ζωή και γι’ αυτό παρασύρει και τους γύρω της στην ίδια στάση. Ο Δημήτρης Τάρλοου εμφάνισε έναν Αράμ σκληρό αλλά όχι άτεγκτο, παγιδευμένο σε εφιάλτες που μόνο ο γλυκός ρεαλισμός της γυναίκας του θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει. […]

03.02.2010, Συκοφάγος «Το Αμερικανικό Όνειρο σαν εφιάλτης», kelaidismata.wordpress.com

Για το link πατήστε εδώ