Εναρκτήρια παράσταση της Επιδαύρου. Επιτέλους! Ύστερα από δεκαετίες. Στο χώρο που της ανήκε.

Φορέας μυθικής παράδοσης του Εθνικού Θεάτρου. Της ιστορικής περιόδου Αιμιλίου Βεάκη. Για πολλά χρόνια πρωταγωνίστρια του Δημήτρη Ροντήρη. Ανεπανάληπτη Ηλέκτρα η ακτινοβολία της προσφέρεται μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Αλλά μακριά από την Επίδαυρο!

Το σπάνιο ήθος της. Η συνέπεια στις ιδέες της. Φυλακίσεις, εξορίες, πάσης φύσεως εξευτελισμοί. Χωρίς το επονείδιστο, «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Ήσαν τίτλοι αρνητικοί. Για τυφλωμένους από αρρωστημένο φανατισμό, το Εθνικό Θέατρο! Έξω από την Επίδαυρο! Κρατήστε αυτό το όνομα οι νεώτεροι! Που ίσως δεν την ξέρετε. ΑΣΠΑΣΙΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ. Επιτέλους την είδαμε προχθές. Με την αυτογνωσία του καλλιτεχνικού της δυναμισμού. Χωρίς τυμπανοκρουσίες τραγική κορυφαία. Σεμνή. Αυτό ήταν το γεγονός των φετινών Επιδαυρίων! Η εργαστηριακή παρουσίαση των «Ικέτιδων».Του Αισχύλου. Οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα. Επιδέχεται συζήτηση. Όπως κάθε σκηνική άποψη. Άλλωστε είναι μια από τις πιο δύσκολες τραγωδίες. Έργο αμφισβητούμενης χρονολογίας. Μορφικά η πιο κοντινή στον διονυσιακό διθύραμβο. Κυριαρχεί το θρησκευτικό, λυρικό, χορευτικό στοιχείο. Στους στίχους 198-399. «Ουκ άνευ δήμου τάδε πράξαιμ’ αν, ουδέπερ κρατών». Υπονοείται ειρωνικά ο δημοκρατικός Θεμιστοκλής. Εχθρός του συντηρητικού Αρείου Πάγου. Του οποίου υποστηρικτής ήταν ο Αισχύλος. Συγκρατημένη, σοβαρή, υποβλητική. Η τοποθέτηση του δράματος. Από τον αθόρυβο Σταύρο Ντουφεξή. Διαφωνούμε με τα ελληνικής εκδοχής «ερασμιακά». Ακατάληπτα και για τον Έλληνα. Και για τον ξένο. Θετικό βέβαια το αισθητικό αποτέλεσμα. Εις βάρος όμως του νοηματικού. Προτιμούμε το σύνολον. Στην φιλολογική – λογοτεχνική μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη.

16.07.1994, Μαργαρίτης Αλκιβιάδης Ε. «Θέατρο κριτική: Ικέτιδες», Τα Νέα

Για το link πατήστε εδώ