Υπάρχουν κάποια θέατρα, πού είναι εστίες πολιτισμού και προσφέρουν πολλά σ’ ένα νεανικό, κυρίως, κοινό. Δεν περιορίζονται, απλά, στην παρουσίαση ενός ή δύο έργων σε κάθε θεατρική περίοδο, αλλά ανεβάζουν ένα ποικίλο ρεπερτόριο, πού δίνει την ευκαιρία σε νέους σκηνοθέτες και νέους ηθοποιούς να ασκούνται και παράλληλα να δίνουν μέτρο των δυνατοτήτων τους, όχι πια στο θεωρητικό, αλλά και στον ουσιαστικό σκηνικό χώρο. Ένα από αυτά τα θέατρα είναι το «Αμόρε», παληός συνοικιακός κινηματογράφος, που μεταμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια σε μια εστία θεατρικού προβληματισμού και προβολής νέων θεατρικών δυνάμεων.

Οι παραστάσεις του «Αμόρε», όπως είναι φυσικό, δεν είναι πάντα του ίδιου υψηλού επιπέδου, ούτε η επιλογή των έργων είναι πάντα ανεπίληπτη. Όμως, αυτό πού βασικά μετράει και δίνει στο θέατρο αυτό την ιδιαίτερη σημασία του, είναι ότι αποτελεί ένα ζωντανό πυρήνα θεατρικού «γίγνεσθαι» και αδιάκοπης αναζητήσεως. Η κλίμακα τού ρεπερτορίου του ευρύτατη: Κλασσικοί και σύγχρονοι συγγραφείς προσεγγίζονται με ευαισθησία και υπευθυνότητα. Οι πιο πρόσφατες παραγωγές του «Αμόρε» είναι τα «Δύο αινίγματα» του Λουΐτζι Πιραντέλλο και η«Κουνημένη αχλαδιά» του Ζώρζ Κουρτελίν.

Τα «Δύο αινίγματα» συνθέτουν δυό «άγνωστα» στο ευρύτερο θεατρόφιλο κοινό μονόπρακτα του εικονοκλάστη Σικελού συγγραφέα. Ποιος είμαι ποιος; Ποιος είσαι ποιος; Η ρευστότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας και η αγωνία του νοσηρού έρωτα, που τραυματίζεται από τη ζήλεια και δοκιμάζεται από την απιστία. Τελικά, η έρημος της ψυχής και η άκρα μοναξιά… Τα «Δύο αινίγματα» υπογράφει, σκηνοθετικά, η Μάγια Λυμπεροπούλου, που έδωσε στην τρέχουσα θεατρική περίοδο μία υποδειγματική, για την ευθύνη και την ευαισθησία της, παράσταση με τους «Τελευταίους» τού Μαξίμ Γκόρκυ, στο θέατρο «Πόρτα». […]

13.04.1995, Μάτσας Νέστορας «Θεατρική προσφορά», Εστία

Για το link πατήστε εδώ