Thanks giving

Ό,τι αποστρέφομαι είναι η προγραμματισμένη αμνησία, η αδυναμία να πει κάποιος «ευχαριστώ» και να αποδώσει τίτλους τιμής εκεί που πρέπει. Θέλει τελικά μεγάλη γενναιοδωρία και αποδόμηση των ωφελιμιστικών κινήτρων, για μπορέσεις να μιλήσεις για τη στήριξη που σου πρόσφερε κάποιος – κυρίως όταν δεν έχεις πλέον να «λαμβάνεις κάτι» από αυτόν. Υποθέτω πως είναι και θέμα άσκησης, αλλά τα σημάδια αυτής της στάσης, της επιχείρησης γοητείας που ακολουθείται από εξαφάνιση (hit and go), μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία πια να ξεχωρίσουν στο πρόσωπο και στην αύρα τoυ απέναντι.

Έχοντας αυτό το θέμα να με απασχολεί τελευταία, ξαφνιάστηκα ευχάριστα, σχεδόν συγκινήθηκα, την προηγούμενη Κυριακή, στην πρεμιέρα του «Ηλίθιου» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Όταν, μετά την παράσταση των τριών και πλέον ωρών, στο χειροκρότημα, ο σκηνοθέτης, Στάθης Λιβαθινός, ζήτησε λίγο χρόνο για να μιλήσει και κυρίως για να ευχαριστήσει. Να αναφερθεί σ’ αυτόν που στήριξε το τόλμημα μιας παράστασης διάρκειας έξι ωρών (σε δύο μέρη). Που επί χρόνια στήριξε ό,τι παράτολμο και νέο εισήγαγε η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ο λόγος φυσικά για το Νίκο Κούρκουλο, που «έβαλε πλάτη» για να στηρίξει μια σκηνή που γρήγορα δικαιώθηκε και άνθησε. Μου άρεσε που τώρα, σ’ αυτό το χρονικό σημείο που έχουν κατακάτσει τα λόγια για το θάνατο του Νίκου Κούρκουλου, έχει οριστεί η διάδοχη κατάσταση και τα πάντα ρέουν και πάλι στο Εθνικό Θέατρο, ο Λιβαθινός έκανε μια μικρή στάση, για να αποδώσει λογικά και όχι συναισθηματικά όσα ένιωθε. Μαζί του, όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής συναινούσαν με το βλέμμα.

Ανακουφιστική η αίσθηση πως κάποιες στιγμές, κάπου κατακάθονται ο αλαλαγμός, ο βίαιος θόρυβος του εγωισμού και μπορείς να κοιτάξεις κατάματα τους άλλους. Τότε που μπορείς να πεις «χωρίς τη βοήθειά σου, δεν θα μπορούσα να…» Ή απλά ένα ευχαριστώ.

23.3.2007, Ανέστη Κατερίνα «Τhanks giving», Η Ναυτεμπορική