[…] Ο «Ληρ» του Στάθη Λιβαθινού στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας

Ένας κραταιός στο κρεβάτι του βιολογικού του τέλους. Εκεί τοποθετεί ο Στάθης Λιβαθινός τον δικό του Ληρ (Μπέττυ Αρβανίτη). Η Ελένη Μανωλοπούλου έχει στήσει ένα δωμάτιο ΜΕΘ με δεκάδες μόνιτορ, τον μονότονο και ανατριχιαστικό ήχο τους, και αμέτρητα μέτρα καλωδίων, που αργότερα δίνουν τον τόνο του παρατημένου εργοταξίου, της παρακμής, της αταξίας. Από τις δύο καταπακτές που για μια ακόμα φορά ανοίχτηκαν στη σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας ανεβοκατεβαίνουν τα πρόσωπα του έργου (όχι όλα. Ο Στρατής Πασχάλης στην πολύ ωραία μετάφρασή του, επιλέγει να σταθεί στους βασικούς πρωταγωνιστές και να δώσει στο ίδιο πρόσωπο τον ρόλο του Τρελού και του Κόμη του Κεντ (Νίκος Αλεξίου). Η Κορντέλια (Ερατώ Πίσση) σ’ αυτή την παράσταση είναι ντυμένη στ’ άσπρα, στο χρώμα της αθωότητας. Οι άλλες δύο αδελφές, η Γκόνεριλ (Βιργινία Ταμπαροπούλου) και η Ρέγκαν (Εύα Σιμάτου) φορούν αυστηρά ρούχα, που συνάδουν με τη σκληρότητα της σκέψης, της πράξης και των λόγων τους. Η φθαρτότητα, η τρέλα ή η άνοια του Ληρ είναι παρόντα στην παράσταση, μ’ έναν τρόπο γήινο, άμεσο, πρωταγωνιστικό. «Αυτός εδώ είναι ο Ληρ; Ο νους του αποκοιμήθηκε», ενώ δίνεται έμφαση στον ανταγωνισμό του παλιού με το καινούργιο, ό,τι κι αν είναι αυτό: «Εμείς πάντα κερδίζουμε όταν οι γέροι χάνουν». Τα μόνιτορ συνεχίζουν να υπάρχουν, και δεν προβάλλουν πια τη γραμμή των χτύπων της καρδιάς, αλλά γίνονται σκηνικά εφέ και εικόνες του εξωτερικού περιβάλλοντος (σκηνή της καταιγίδας). Ο Στάθης Λιβαθινός μπήκε από τον δικό του δρόμο στον Σαίξπηρ και τον Ληρ, κεντράρισε στο θέμα της φθαρτότητας και της πάλης των γενεών, χωρίς να εγκαταλείπει την υπόλοιπη ιστορία, αλλά την μινιμάρισε, έδειξε ότι το πρόσωπο της εξουσίας δεν έχει φύλο (εξου και η ευφυής ιδέα της ερμηνείας του Ληρ από γυναίκα ηθοποιό) ούτε ηλικία, έλαβε προφανώς υπόψιν του τον περιορισμένο σκηνικό χώρο που είχε για τη σκηνική αφήγηση αυτού του έργου, στον οποίο το ενέταξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου λειτούργησε πολύ καλά στην πρώτη σκηνή, αλλά στη συνέχεια έγινε μονότονο και σχεδόν ασύνδετο με το έργο. Η Μπέττυ Αρβανίτη πήρε ένα τεράστιο ρίσκο, στο οποίο ανταποκρίθηκε με συγκινητική αφοσίωση και αποτελεσματικότητα. Πολύ ενδιαφέρουσες και εύστοχες οι ερμηνείες του Αντώνη Γιαννακού (Έντγκαρ) και του Γκαλ Ρομπίσα (Έντμοντ). Ο Νίκος Αλεξίου και ο Νέστορας Κοψιδάς ανταποκρίθηκαν με εμπειρία και επαγγελματισμό στους σημαντικούς ρόλους τους. Ικανοποιητικές αλλά χωρίς εσωτερικότητα οι τρεις κόρες (Βιργινία Ταμπαροπούλου, Εύα Σιμάτου, Ερατώ Πίσση).

Ο «Ληρ» του Στάθη Λιβαθινού έδωσε χώρο στην τρυφερότητα, στη φύση, στον έρωτα, στη συγχώρεση, χωρίς να αφίσταται από τις σκληρές όψεις του βίου και των ανθρώπων: «Με το να πίνω συνεχώς πικρά ποτήρια, κατάλαβα τη γεύση της συμπόνιας». Η τελευταία σκηνή του δικού του Ληρ δείχνει τον νεκρό πλέον βασιλιά αγκαλιασμένο και με τις τρεις κόρες του, κι αυτές ήδη νεκρές. […]

22.12.2023, Σελλά Όλγα «Ο Στάθης Λιβαθινός και ο Γιάννης Χουβαρδάς αναμετρώνται με τον «Βασιλιά Ληρ» (της Όλγας Σελλά)», www.oanagnostis.gr

Για το link πατήστε εδώ