Δραματουργικά το τελευταίο έργο του Άρθουρ Μίλερ «Σπασμένο γυαλί» (1994), που παρουσιάζεται από το Θέατρο «Εξαρχείων», σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, ανήκει στο χώρο του ρεαλισμού έτσι όπως η δομή του έργου διαπλέκεται σταδιακά με κέντρο βάρους τον αντισημιτισμό, ο οποίος στο κείμενο έχει διττή υπόσταση: αποτελεί, δηλαδή, τον κεντρικό πυρήνα της πλοκής· παράλληλα λειτουργεί και ως δραματικό πρόσχημα, ως δίοδος απ’ όπου ξεκινά μία ψυχαναλυτική εξερεύνηση για τη διεκδίκηση και αναγνώριση των ορίων της ανθρώπινης ψυχής και της τοποθέτησης του ανθρώπινου όντος με προεκτάσεις μέχρι τη σύγχρονη, απτή πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα, το έργο αφηγείται την ιστορία «ενός ζεύγους Εβραίων, εκ των οποίων ο σύζυγος δεν είναι συμφιλιωμένος με την καταγωγή του. Η “υστερική παράλυση” των κάτω άκρων της συζύγου του, δίνει το έναυσμα για τη διαπλοκή των σχέσεων σε μία παράλληλη σύζευξη και πορεία του περιθάλπτοντος ιατρού και της συζύγου του να “θεραπεύσουν”, βοηθώντας επιστημονικά και φιλικά, την παράλυτη Σύλβια, εν έτει 1938, στο Μπρούκλιν». Όμως, η αριστουργηματικότητα της γραφής του Μίλερ βρίσκεται στο υπο-κείμενο, αφού πέρα από τα λεχθέντα, οι αναλυτικές προεκτάσεις ορθώνονται παράλληλα με το συγκεκριμένο γεγονός της παράλυσης. Την ουσία και το αδιαμφισβήτητο βάθος του υπο-κειμένου έχει κατανοήσει πλήρως ο σκηνοθέτης Τάκης Βουτέρης, ο οποίος δημιουργεί μια ερεθιστική, ζωντανή, ολοκληρωμένη παράσταση, χωρίς κενά.

Στο ζεστό σκηνικό του Γιώργου Ζιάκα και με την προσεγμένη μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη – υπόκρουση του τσέλου επί σκηνής – από την Αντζελα Μουρίκη, η ιστορία εκτυλίσσεται με ισορροπιστικές στιγμές σε ρυθμό αδημονίας με τις εκφραστικότατες ερμηνείες όλων των ηθοποιών.

Αφοπλιστική υπήρξε η πνευματώδης ευφορία του ιατρού Χάρυ (Τάκης Βουτέρης), η εκρηκτική εσωστρέφεια του Φίλιπ (Στάθης Λιβαθινός) και η χειμαρρώδης αυτοεπίγνωση της Σύλβια (Αννίτα Δεκαβάλλα). Εκφραστικοί και αντιπροσωπευτικοί στους χαρακτήρες που υποδύονται, είναι και η Λιάνα Παρούση (Χάριετ), Αλεξάνδρα Μπατσαλιά (Μάργκαρετ) και ο Θεολόγος Βλουτής (Στάντον). Η παράσταση δικαιώνει τη νοηματική πολυπλοκότητα του κειμένου μέσα από τη μελετημένη σκηνοθετική εμβάθυνση στους χαρακτήρες, παράλληλα με τον προσδιορισμό του ιστορικού – κοινωνικού χώρου μέσα στον οποίον κινούνται.

21.12.1995, Ραπανάκη Καλλιόπη Γ. «Σπασμένο γυαλί», Νίκη

Για το link πατήστε εδώ