Μπορεί κάποιες καλές παραστάσεις και ερμηνείες να εντοπίζονται στις γνωστές θεατρικές στέγες της Αθήνας. Μπορεί το θεσμοποιημένο θέατρο των κρατικών σκηνών, μέσα στην «αβάσταχτη ελαφρότητα» του πολυδάπανου και άγονου Είναι του, να σημειώνει πού και πού μερικές εισπρακτικές επιτυχίες. Μπορεί το νεοελληνικό έργο να μη χάνεται από τον ορίζοντα αποτελώντας σε σταθερή βάση τον αναγκαίο όρο του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Όμως με το κλείσιμο του 1993 μπορούμε στον θεατρικό χάρτη να επισημάνουμε τα σημεία ορισμένων πραγματώσεων μέσα από τις οποίες η θεατρική ταυτότητα της χρονιάς «διαβάζεται» δυναμικά και όχι στατικά, με προοπτική και όχι μόνο σε σχέση με κατακτημένες ή ετοιμοπαράδοτες θεατρικές μορφές. Επιλέγω σκηνοθετικά και ερμηνευτικά συμβάντα καθώς και θεατρικές πρωτοβουλίες που το νόημά τους ξεπερνάει τις επιδόσεις των συντελεστών αυτές καθεαυτές. Ξεχωρίζω γεγονότα και φαινόμενα που αποτελούν αντιπροσωπευτικές ενδείξεις της πραγματικότητας όπως αυτή εξελίσσεται… […]

Κλασικός και σύγχρονος

Μια ομάδα ηθοποιών άκρως πειθαρχημένη και αποδοτική σε μιαν εμπνευσμένη παράσταση συνόλου που αναδεικνύει ένα έργο της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας εκσυγχρονίζοντάς το και συγχρόνως προβάλλοντας τις κλασικές ιδιότητες και αρετές του: αυτός είναι ο ορισμός της παράστασης της κωμωδίας «Κατσούρμπος» του Γεωργίου Χορτάτση από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λεύτερη Βογιατζή, με σκηνικά Νίκου Αλεξίου και κοστούμια Ιωάννας Παπαντωνίου.

Ο «Κατσούρμπος» αυτός καταθέτει μιαν ολοκληρωμένη πρόταση όσον αφορά την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης κωμωδία. Με σκηνική αξιοποίηση της κρητικής γλώσσας- με επεξεργασία και γονιμοποίηση όλων των κωμικών συστατικών με ισότιμη προβολή κειμένου και οπτικών στοιχείων. […]

09.01.1994, Βαροπούλου Ελένη «Σκηνές του ’93», Το Βήμα

Για το link πατήστε εδώ