…είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και σχολιάζουμε…

Βρεθήκαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με αφορμή την παράσταση «Ο γάμος του Φίγκαρο» του Μπωμαρσαί, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού. Στις ερμηνείες ένας ολόκληρος θίασος αποτελούμενος από τους Λευτέρη Αγγελάκη, Αργυρώ Ανανιάδου, Δημήτρη Ήμελλο, Νίκο Καρδώνη, Γεράσιμο Μιχελή, Διονύση Μπουλά, Γιάννη Παναγόπουλο, Μαρία Σαββίδου, Χρήστο Σουγάρη, Αμαλία Τσεκούρα, Γιώργο Τσιαντούλα, Άρη Τρουπάκη, Αντιγόνη Φρυδά. Στη μετάφραση του έργου η Έλσα Αδριανού (και στη δραματουργική επεξεργασία μαζί με το σκηνοθέτη) ενώ τη ζώσα δράση πλαισιώνει και μια μικρή μπάντα με τη μουσική επιμέλεια του Χαράλαμπου Γωγιού.

Το έργο «Η τρελή ημέρα ή Ο γάμος του Φίγκαρο» γράφτηκε στα 1778. Πρωτοανέβηκε στις 24 Απριλίου 1784 στο Θέατρο Odéon. Αποτελεί μέρος της περίφημης τριλογίας του Π. Μπωμαρσαί (1732-1799), στην οποία βασίστηκαν δύο από τις διασημότερες όπερες του λυρικού ρεπερτορίου, Οι γάμοι του Φίγκαρο του Μότσαρτ και Ο Κουρέας της Σεβίλλης του Ροσσίνι. Γραμμένο τις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης, της οποίας θεωρήθηκε προάγγελος, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά κείμενα του 18ου αιώνα. Το έργο, πέρα από την πολιτική διάστασή του που συμπυκνώνει τους ιδεολογικούς προβληματισμούς του Διαφωτισμού, εξελίσσεται ως μια φρενήρης κωμωδία βασισμένη στον αυτοσχεδιαστικό οίστρο των ηθοποιών (Δελτίο τύπου).

Και η υπόθεση φυσικά αναφέρεται στην ημέρα του γάμου του πολύπαθου Φίγκαρο που προσπαθεί να παντρευτεί την αγαπημένη της καρδιάς του και μόνο ο ουρανός δεν έχει πέσει στο κεφάλι του… αποτελώντας ένα ακόμα εμπόδιο στο πολυπόθητο στόχο του. Οι σκηνές του έργου είναι ξεκαρδιστικές και με όχημα την κωμωδία αποκαλύπτονται οι ταξικές διαφορές και οι όποιες αρετές οφείλει να έχει ή δεν έχει ένας υπήκοος ή ένας άρχοντας (εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος), ενώ εύστοχα αποτυπώνεται και ο κοινωνικός περίγυρος της εποχής καθώς και η διαφορετικότητα των φύλων. Ωστόσο μη φανταστείτε ότι επί των ημερών μας έχουν αλλάξει και τόσα πολλά!

Ο πολύπαθος Φίγκαρο, ως άλλος Οδυσσεύς επί ξηράς …και ο Στάθης Λιβαθινός σκηνοθέτησε ενορχηστρώνοντας το σύνολο του θιάσου σε ρυθμούς γρήγορους δίχως να αγνοεί και τα απαραίτητα “σολαρίσματα” έκαστου ηθοποιού/ρόλου. Συνεχείς μαζώξεις και αραιώσεις κατά το ξεδίπλωμα των σκηνών και την ερμηνείας της τόσης διαπλοκής (σε τόσο ανάκατους ρόλους), με μια “κινηματογραφική παράλληλη δράση” επί του βάθους της σκηνής. Ζωτικός ρυθμός στη δράση, συνεπικουρία και της ζώσας μουσικής που ωστόσο στο τόσο πολύ τρέξιμο και εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας του έργου, εξασθένησε κατά πολύ τον εκφραστικό πλούτο των ηθοποιών.

Και αν και είμαστε ακόμα επηρεασμένοι από την αριστουργηματική παράσταση «Ιλιάδα» του Στ. Λιβαθινού, σε τούτη τη θεατρική δράση, δεν μπορέσαμε να βρούμε την ίδια ποιότητα μιας θέασης που έμοιαζε περισσότερο ως ένωση σκηνών δίχως την προηγούμενη αρετή.

Ο Φιγκαρό δεν είναι ο Θ. Βέγγος της ελληνικής σκηνής, στο πετσί του υπάρχει περισσότερο η φλέβα της Βόρειο-διαπλοκής, και παρά την προσπάθεια να μεταφερθεί κοντινότερα στο γεωγραφικό μας ταμπεραμέντο (μετάφραση και δραματουργική επεξεργασία), η ίδια η φλέβα του κειμένου το απωθεί.

Εξαιρετικός στο ερμηνευτικό του τέμπο ο ηθοποιός Άρης Τρουπάκης (Κόμης Αλμαβίβα) που κατόρθωσε να ενσωματώσει το σύνολο της προσπάθειας και να γεφυρώσει μοναδικά το πνεύμα του κειμένου με το συγκεκριμένο σκηνοθετικό όραμα, δίχως προχειρότητα. Και η ερμηνεία του Α. Τρουπάκη σε ύφος, φλέγμα και αφήγηση ήταν ίσως ο ποθητός συγκερασμός που όφειλε να αναπαρασταθεί. Καλοί στις ερμηνείες τους και οι Δημήτρης Ήμελλος (Φίγκαρο) και ο Γιώργος Τσιαντούλας (Κερουμπίνο).

Συνολικά

Η προσπάθεια της μεταφοράς μια τέτοιας κωμωδία στη ελληνική σκηνή και με την πρόθεση της προσαρμογής της στο δικό μας ταπεραμέντο (και αυτοσχεδιαστικά) πάντα αποτελεί μια θεατρική ευκαιρία τόσο για το σύνολο των ερμηνευτών, όσο και για το θεατρόφιλο κοινό. Η συγκεκριμένη ομάδα μας συνήθισε στα αριστουργήματα και εκ τούτου θα επιθυμούσαμε έναν περισσότερο πολυεπίπεδο βασανισμό και την παρούσα θεατρική αναπαράσταση (εκτός σκηνικών & κουστουμιών).

Εν κατακλείδι[=]

η παράσταση «Ο γάμος του Φίγκαρο» είναι μια αφορμή για να γελάσετε σε μια συμπαθέστατη παράσταση που πλέον εγκαινιάζει και την προσπάθεια του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να εφαρμόσει τον θεσμό των κυριακάτικων μεσημβρινών παραστάσεων (matinées).

Βαθμολογία
6 στα 10

11.02.2015, Καναβάκη Αριάδνη «Συμπαθέστατη η παράσταση του Στάθη Λιβαθινού «Ο γάμος του Φίγκαρο», www.kulturosupa.gr

Για το link πατήστε εδώ