Στο θέατρο «Πορεία» φιλοξενείται μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, η παράσταση των «Ρομαντικών» του Εντμόν Ροστάν (1868-1918) σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθηνού. Ο συγγραφέας του δημοφιλούς «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» γνώρισε την πρώτη επιτυχία του με τους «Ρομαντικούς» (Les Romanesques), που ανέβηκε στην Κομεντί Φρανσέζ το 1894. Στο Παρίσι την εποχή εκείνη είχε ήδη γνωρίσει τη διαφορετική θεατρική πρόταση με το νατουραλιστικό θέατρο του Ζολά, με τις παραστάσεις του Theatre Libre του Aντουάν και με τα πρώτα συμβολιστικά δράματα. Τόσο ο νατουραλισμός όσο και ο συμβολισμός με τις ακραίες, ενίοτε, υφολογικές επιλογές τους, που βεβαίως εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα αιτήματα της εποχής, δεν ήταν κινήσεις που προέκυψαν από τους κόλπους του ευρέος κοινού, που κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα είχε δει με πάθος τα εύπεπτα περιπετειώδη μελοδράματα και από τη δεκαετία του 1830 τα συγκινητικά ρομαντικά δράματα. Τα θεατρικά προϊόντα του νατουραλισμού ειδικώς, στα οποία ζωντάνευαν επί σκηνής φέτες ζωής ανθρώπων από περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, με σαφή διάθεση να προκαλέσουν συνειδησιακές αντιδράσεις, δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε «ευχάριστα θεάματα».

Την κούραση του κοινού ήρθε να εξαγοράσει ο Ρονστάν με ένα ευχάριστο εργάκι που επανέφερε ξεχασμένες αξίες του γαλλικού θεάτρου, την παράδοση του αυτοσχεδιαστικού θεάτρου στη γαλλική εκδοχή του, που στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τον Μολιέρο, και τον ποιητικό δραματικό λόγο. Η υπόθεση θέλει δύο νέους ερωτευμένους να πέφτουν στην παγίδα των πατεράδων τους που, συμφεροντολογικά σκεπτόμενοι, επιδιώκουν να τους παντρέψουν. Φοβούμενοι την νεανική αντίδραση στην έξυπνη απόφασή τους, προσποιούνται ότι μισούν ο ένας τον άλλον.

Έτσι καταφέρνουν να τους φέρουν στα νερά τους, αλλά η θετική έκβαση ανατρέπεται όταν το σχέδιο αποκαλύπτεται.

Με τη βοήθεια ενός απατεώνα, προσώπου-μοχλού στη λύση της ιστορίας και στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος της τελικώς το χάπι εντ βρίσκει τη διατύπωση του στους στίχους του συγγραφέα που θαυμάσια απέδωσε ο ποιητής Στρατής Πασχάλης: Κοστούμια φωτεινά και ρίμες σαν αιθέρες/ ο Έρωτας φυσά με κέφι τις φλογέρες/ τρελές και δροσερές του κήπου μελωδίες/ θυμοί περαστικοί… καθώς κυλούν οι μέρες/ λιακάδες, φεγγαρόφωτα και μες στις σέρες/ …γαλήνη ξαφνική να κόβει τους αγέρες/ λιγάκι μουσική κι από Βαττώ μια στάλα/ δεν πρέπει τα θεάματα να ‘ναι μεγάλα/ ο τοίχος, δύο εραστές, δύο πατέρες/ κοστούμια φωτεινά και ρίμες σαν αιθέρες!

Τόσο οι νεαροί ήρωες όσο και οι πατεράδες τους στο έργο του Ρονστάν θυμίζουν τύπους από την Κομέντια ντελ Άρτε: οι ερωτευμένοι νέοι που ανταλλάσσουν ατελείωτα λόγια αγάπης και οι πανταλόνε, οι συμφεροντολόγοι πατεράδες, που αντιμετωπίζουν το γάμο των τέκνων τους σαν μια επικερδή επιχείρηση. Ο δε Στραφορέλ, ο κατά παραγγελίαν απαγωγέας και μονομάχος, είναι μεταξύ Μπριγκέλα και Καπιτάνο. Τα πρόσωπα είναι σχεδόν τυποποιημένα, η ιστορία κινείται σε ένα επίπεδο. Μόνον ο έντεχνος λόγος του Ρονστάν διαφοροποιεί τους «Ρομαντικούς» από τα έργα της αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ένα χαριτωμένο εργάκι, πέντε ηθοποιοί που ερμηνεύουν έξοχα τους ρόλους τους, η Δέσποινα Κούρτη, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Τάσος Γιαννόπουλος, ο Μπάμπης Γιωτόπουλος και ο Γιάννης Κυριακίδης, η θεατρική και μελωδική μουσική του Θοδωρή Αμπαζή, ένα πληκτικό, αδικαιολόγητα γκρι σκηνικό της Εύας Ναθένα και τα συμπαθητικά κοστούμια της Κλερ Μπρέισγουελ.

Το άθροισμα όλων των στοιχείων οδηγεί στην εντύπωση ότι η παράσταση ήταν καλή.

Όντως ήταν, αλλά γιατί να αναλωθεί τόση ενέργεια σε μια υπόθεση που πρόκειται να ξεχαστεί σχεδόν άμα τη εξόδω του θεατή από το θέατρο; […]

10.02.2001, Καλτάκη Ματίνα «Ρομαντικοί – σχιζοφρενείς στο ντέρμπι των εραστών», Επενδυτής

Για το link πατήστε εδώ