Όταν μιλάμε και γράφουμε για το νεοελληνικό θέατρο εννοούμε δύο πράγματα, τη νεοελληνική δραματουργία και τη νεοελληνική θεατρική πράξη

Αυτό ήταν από δύο αιώνες πριν το ζητούμενο που ονομάζεται «Εθνικόν Θέατρον». Το τι και το πώς του σκηνικού φαινομένου σε ένα συγκεκριμένο τόπο μια συγκεκριμένη εποχή. Γιατί πέρα από τα δραματουργικά τελέσματα, ο τρόπος που κάθε λαός μια συγκεκριμένη ώρα τα αντιμετωπίζει, τα ερμηνεύει είναι η φυσιογνωμία του στον θεατρικό τομέα των καλλιτεχνικών του επιτευγμάτων. Κακά τα ψέματα, ο σκηνοθετικός τρόπος, υποκριτική, όψις, σκηνοθεσία και τα συναφή συγκρούονται κατ’ αρχάς συναρτήσει των κειμένων και τα κείμενα, γραμμένα στην ελληνική, και όταν δεν είναι πρωτότυπα αλλά μεταφρασμένα, γίνονται εκ των πραγμάτων ιθαγενή, αφού η γλώσσα είναι, εκτός από φορέας ιδεολογίας και συναισθηματικός και κινησιολογικός κώδικας.

Έτσι όταν λέμε νεοελληνική υποκριτική αναφερόμαστε συλλήβδην στον τρόπο που ερμηνεύονται σκηνικά Νεοέλληνες, αρχαίοι Έλληνες και αλλοδαποί δραματουργοί μεταφρασμένοι στη γλώσσα μας.

Έτσι σήμερα σαν αφιέρωμα τέλους περιόδου και αρχής νέας θα αφιερώσω τη στήλη σε επιτεύγματα μόνο της τρέχουσας υποκριτικής συγκομιδής που αντικατοπτρίζουν ευρύ φάσμα σχολής, στυλ και εποχής. […]

Στο «Από Μηχανής»

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού στο «Από μηχανής θέατρο», ο Στάθης Λιβαθινός σκηνοθέτησε την έξοχη μετάφραση του «Ονείρου» του Στρίντμπεργκ του Γιώργου Δεπάστα. Η παράσταση, ενώ ως σύλληψη προσέγγισε το έργο με τη λογική των ονειρικών συνειρμών, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει τη ροή του ονειρικού χρόνου και στάθμευσε σε αυτόνομα επεισόδια, ράκη ονειρικής «πραγματικότητας». Αυτή τη φορά ο Λιβαθινός δεν είχε και το κατάλληλο υποκριτικό υλικό ή δεν μπόρεσε να το καθοδηγήσει σε εντελή υφολογική συνέπεια. Από τους ηθοποιούς μόνο ο Ήμελλος αυτή τη φορά και εν μέρει ο Παπανικολάου έφτασαν σε υποκριτική τελειότητα και από τον γυναικείο πληθυσμό η Δέσποινα Κούρτη στις πολλές της μεταμορφώσεις, τεχνικά άρτιες. Το τέχνασμα του σκηνοθέτη να τριχοτομήσει τον ρόλο του Αξιωματικού για να βολέψει τρεις καλούς ηθοποιούς του γκρουπ (Τρουπάκη, Ανδρέου, Καρδώνη) στέρησε από τον ρόλο συνοχή και συνέπεια, με αποτέλεσμα και ο ρόλος να αλλοιωθεί και οι ηθοποιοί να νηστέψουν.

Η Ναταλία Στυλιανού (Αγνή), ηθοποιός με ετεροβαρή προσόντα, μέσα στην υφολογική ποικιλία έμεινε ξεκρέμαστη.

Το μέγα κέρδος της παράστασης η ιδιοφυής μουσική παρτιτούρα-θεάτρου του Θοδωρή Αμπαζή. Πολλές φορές λειτουργεί ερήμην και αυτονόμως, προτείνοντας ύφος.

09.01.2006, Γεωργουσόπουλος Κώστας «Ποιητές ήθους», Τα Νέα

Για το link πατήστε εδώ