Ποίηση επί σκηνής σε ρυθμούς σύγχρονους, ροκ!

«Εκδοχή ΙΙ», υποτιτλίζει ο Στάθης Λιβαθινός την παράσταση «Αυτό που δεν τελειώνει», την οποία ανεβάζει αύριο στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά στην ουσία η παράσταση είναι καινούργια –όσο είναι κάθε παράσταση που βασίζεται σε δικά της, ξεχωριστά κείμενα.

Η εκλεκτή ομάδα της Πειραματικής παρουσίασε και πέρσι, όπως είναι γνωστό, παράσταση με τον ίδιο τίτλο, η οποία μάλιστα, παρ’ όλον ότι «ζωντάνευε» στη σκηνή ποιήματα, ελληνικά, σύγχρονα, είχε προκαλέσει ζωηρό ενδιαφέρον, ιδίως νέων σε ηλικία θεατών. Είχε αναγγελθεί ότι η παράσταση εκείνη θα επαναλαμβανόταν φέτος, αλλά ο εμπνευστής και σκηνοθέτης της αναγγέλλει σήμερα ότι πρόκειται για κάτι εντελώς άλλο –μια καινούργια παράσταση:

«Πέρσι είχαμε επιλέξει και δουλέψει σκηνικά πάνω σε πάρα πολλά ποιήματα, πολύ περισσότερα από αυτά που είχαν χωρέσει στην παράσταση» εξηγεί ο κ. Λιβαθινός. «Είχαμε αναγκαστεί να αφήσουμε απ’ έξω πολλά και πολύ ωραία κομμάτια. Τα οποία, μαζί με πολλά καινούργια, τα δουλέψαμε φέτος, καταλήγοντας σε μια παράσταση εντελώς διαφορετική –με ένα δύο κομμάτια μόνο απόν την περσινή και με καμιά τριανταριά νέα. Καταναλώσαμε πολλή ενέργεια γι’ αυτή τη δουλειά, που ήταν πολύ ενδιαφέρουσα πρώτα πρώτα για μας τους ίδιους, κι έτσι είπαμε να μην ξαναζεστάνουμε το φαΐ, παρ’ όλο που είχε πάει τόσο καλά η περσινή».

Ήταν και αρκετοί άλλοι ηθοποιοί ενταγμένοι στην ομάδα φέτος, και μάλιστα ταλέντα, όπως η Φένια Παπαδοδήμα και ο Τάσος Γιαννόπουλος, οι Γιώργος Φριτζήλας, Σοφία Τσινάρη και Μαίρη Μπουγά. Και βεβαίως ο … σκληρός πυρήνας της Πειραματικής: Δημήτρης Ήμελλος, Γιάννης Μαυριτσάκης, Βασίλης Ανδρέου, Στάθης Γράψας, Γιώργος Δάμπασης, Νίκος Καρδώνης, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Μαρία Σαββίδου, Ναταλία Στυλιανού, Άρης Τρουπάκης και Στρατής Πανούριος.

Διαφορετικά κομμάτια, διαφορετικά ποιήματα, άρα και άλλοι ποιητές: φέτος, εκτός από Σεφέρη, Ελύτη, Δημουλά κ.ά, που ποιήματά τους υπήρχαν και πέρσι, θα υπάρχουν και συνθέσεις των Σινόπουλου, Λειβαδίτη, Γώγου, Παπαδάκη, Στεριάδη, Σαραντάρη, Χρονά κ.ά.

Όλα διαφορετικά, άρα διαφορετικό και το περιεχόμενο της παράστασης: Όχι πια άξονάς της ένα «χρονικό της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα», όπως πέρυσι. «Καμία σχέση» λέει ο σκηνοθέτης. «Πέρυσι θέλαμε να έχει η παράσταση μια ιθαγένεια, να παρακολουθεί, έστω κι από το απέναντι πεζοδρόμιο, την ιστορία. Αυτή εδώ είναι μια ελεύθερη παράσταση, ένα παζλ προσωπικών ιστοριών, αφού διατηρούμε ένα αυτοβιογραφικό στοιχείο –του ηθοποιού που διάλεξε κάθε ποίημα. Οι αναφορές στην Ιστορία είναι μόνο έμμεσες. Όπου υπάρχει Ιστορία είναι κρυμμένη από κάτω και οι προεκτάσεις της είναι πιο υποκειμενικές, πιο άναρχες. Η περσινή παράσταση ήταν άλλωστε πιο λυρική, πιο ευαίσθητη, ενώ η φετινή είναι πιο σκληρή, θα έλεγα, έχει ένα στοιχείο πιο ροκ, πιο επικίνδυνο, μερικές φορές. Γιατί έρχεται σε αντίθεση μ’ αυτό που πιστεύεται γενικά ότι είναι η ποίηση και υπάρχουν και μερικές επιλογές, θεατρικές πια, λίγο πιο ακραίες σε κάποια σημεία».

Μόνη της προέκυψε η ατμόσφαιρα «ροκ», δεν ήταν προαποφασισμένη. «Μας πήγε σαν κύμα. Τα κείμενα μας πήγαν. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τα δουλέψαμε. Αλλάξαμε κι εμείς, βλέπετε, από πέρσι λίγο, περάσαμε την άγρια εμπειρία της “Μήδειας” του καλοκαιριού, που τόσο χτυπήθηκε…».

Μόνο η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης (Νίκος Πλάτανος) μένουν ίδια με τα περσινά, σε στίχους Στρατή Πασχάλη. Στο ίδιο κλίμα τα σκηνικά-κοστούμια (Σωτήρης Στέλιος), η κίνηση (Μαριέλα Νέστορα) και οι φωτισμοί (Μελίνα Μάσχα). Η παράσταση καινοτομεί και αλλιώς: θα παίζεται μόνο κάθε Κυριακή στη 1 το μεσημέρι και Παρασκευή μεσάνυχτα.

14.02.2004, Αγγελικόπουλος Βασίλης «Ποίηση επί σκηνής σε ρυθμούς σύγχρονους, ροκ!», Η Καθημερινή

 

Για το link πατήστε εδώ