Από σήμερα στην οδό Κεφαλληνίας.

Η κραυγή είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν το 1978. Ο Δημήτρης Δημητριάδης, όταν εξέδωσε το «Πεθαίνω σα χώρα», είχε φέρει ένα καινούργιο ρίγος στις συνήθειες των αναγνωστών. Το πεζογράφημα μετρά φέτος δεκαεπτά χρόνια εκδοτικής παρουσίας, δεκαεπτά χρόνια, μέσα στα οποία δεν σταμάτησε ποτέ να ζητείται. Δεν είναι της ώρας να αναζητήσουμε τους λόγους που το κάνουν γοητευτικό.

Τι λέτε, πώς θα σας φαινόταν να δείτε να ζωντανεύει πάνω στη σκηνή ο λόγος του Δημητριάδη; Ο Στάθης Λιβαθινός (διασκευή και θεατροποίηση) το επιχείρησε και μας καλεί τώρα να συμμετάσχουμε σ’ αυτό το εγχείρημα, το οποίο θα παίζεται από απόψε στις 9.15 ως τις 16 Απριλίου, στη Δεύτερη Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Τι τίτλο θα μπορούσε να έχει η παράσταση; Ο σκηνοθέτης δανείζεται έναν ψευδότιτλο από μια φράση που υπάρχει στο έργο: «Μαρτυρίες από τα χρόνια της μεγάλης ήττας».

Στη διασκευή για το θέατρο, δύο άντρες (Βασίλης Λάγγος και Γιάννης Νταλιάνης) και μία γυναίκα (Άννα Μάσχα) προσπαθούν να ξεχάσουν, χωρίς όμως να το καταφέρουν, την προσωπική τους ζωή τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια: «Τρία πρόσωπα που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά μια συνεχή εξομολόγηση, για λάθη που έκαναν, για λάθη που υποχρεώθηκαν να κάνουν. Όλος αυτός ο αιώνας είναι μία μετάνοια», λέει ο σκηνοθέτης, ο οποίος στηρίχτηκε στα σκηνικά του Νίκου Αλεξίου και στα κοστούμια της Χρυσάνας Διαμαντή.

Η παράσταση είναι συμπαραγωγή της Θεατρικής Εταιρείας «Πράξη» – Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας και του Θεάτρου Νότου.

22.02.1995, Β.Κ.Κ. «Πεθαίνω σαν χώρα επί σκηνής», Ελευθεροτυπία