Μια πετυχημένη παράσταση, με τη σφραγίδα της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, που όμως έχει ορισμένα ζητήματα όσον αφορά τον τρόπο υλοποίησής της.
Eyes: Ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ έγραψε το «Όνειρο» επηρεασμένος από τον ανατολικό μυστικισμό, όπως τουλάχιστον τον είχε γνωρίσει από τον Σοπενχάουερ και τον Νίτσε. Πυρήνας του «Ονείρου» ο ερχομός στη γη (μια Πτώση επί της ουσίας) της Αγνής, κόρης του θεού Ίντρα, και η γεμάτη συμβολισμούς περιπλάνησή της ως κοινής θνητής στα ανθρώπινα βάσανα, με τη χρήση της αντιφατικής «λογικής» του ονείρου, δηλαδή την παράθεση φαινομενικά ασύνδετων σκηνών που ενοποιούνται εσωτερικά, «μυθικά».
Wide: Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις δουλειές του Στάθη Λιβαθινού βρίσκονται εδώ: υποβλητική ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει, υποδειγματική αξιοποίηση του σκηνικού χώρου (σκηνικά – κοστούμια: Αλέκος Λεβίδης), ρυθμικά άψογη εναλλαγή των σκηνών. Το ζήτημα είναι ότι ο σκηνοθέτης επέλεξε το δρόμο ενός «ονειρικού βαριετέ» (και μάλιστα ηθελημένα «φτωχού», ώστε η προσοχή να εστιαστεί στη δράση των ηθοποιών), όπου κάθε κομμάτι του ονείρου αντιμετωπίζεται ως «σκετς». Αυτή η επιλογή όμως εξ ορισμού δημιουργεί ένα ζήτημα: καθώς οι σκηνές εναλλάσσονται με αμείωτη ένταση, χάνοντας οι υφέσεις και ισοπεδώνονται οι εξάρσεις της ονειρικής διαδρομής, στερώντας εντέλει κάτι από την παραισθητική διάσταση του κειμένου. Έτσι, το αποτέλεσμα φαντάζει μερικές στιγμές κάπως παλιακό, κάπως επίπεδο. Ο κινηματογραφικός δρόμος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο «Μάτια ερμητικά κλειστά» (βασισμένο στην «Ονειρική Νουβέλα» του Άρτουρ Σνίτσλερ, σχεδόν σύγχρονη με το «Όνειρο»), όπου ακολουθούνταν το «συντακτικό» του ονείρου, αυτή η ελαφρά αίσθηση μετεωρισμού, ίσως να πρόσθετε πολλά.
Shut: Είναι πολύ μικρός ο χώρος για να χωρέσουν σχόλια και για τους 15 ηθοποιούς που ερμηνεύουν τους κοντά 50 (!) ρόλους. Να σημειώσουμε βεβαίως ότι -και πάλι- η ομάδα των ηθοποιών της Πειραματικής αποδεικνύει εμπράκτως τη σοβαρή δουλειά της. Η μόνη ένσταση είναι στη γενικότερη εκφορά του λόγου, που είχε περισσότερο «στόμφο» και «απαγγελία» απ’ όσο θα περιμέναμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αγνή της Ναταλίας Στυλιανού, συνεκτικός ιστός του έργου: υπέροχη, μόνο που δυναμιτίζεται από αυτήν την υπερβολική θεατρικότητα. Και μια μικρή μνεία στον Δημήτρη Ήμελλο (πάντα ενσωματωμένος στο μεδούλι της παράστασης), στον Νίκο Καρδώνη (ξανά «ζωγραφίζει») και στη Δέσποινα Κούρτη (απολύτως στιβαρή και μετρημένη).
29.12.2005, Κούτσης Θανάσης «Εφιαλτικό καμπαρέ», Αθηνόραμα
Για το link πατήστε εδώ