Γόνιμοι και φέτος

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο Στάθης Λιβαθινός με την ομάδα του συνεχίζουν να δημιουργούν παραστάσεις με το πλήρες «σώμα» του θεάτρου, αυτό που δεν υπακούει παρά μόνο σε σπουδαία κείμενα δραματουργών, σε σκληρά δουλεμένο ταλέντο αφοσιωμένων ηθοποιών, σε έρευνα, σε γόνιμη και ισχυρή φαντασία και τέχνη. Έτσι και φέτος, στη σκηνή του «Από Μηχανής» θεάτρου, εξαιτίας της προσωρινής μετακόμισης της Πειραματικής Σκηνής από τη βάση της στην Αγίου Κωνσταντίνου, οι συντελεστές της ζωντανεύουν και ακροβατούν πάνω στη σχισμή του ονείρου εκεί που συναντιέται με την πραγματικότητα.

Ένα όνειρο που απελευθερώνει

Το όνειρο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ είναι ένα ταξίδι ονειροφαντασίας. Είναι προϊόν μιας επώδυνης ψυχικής κατάστασης που βίωσε ο συγγραφέας, και της επιρροής και της σαγήνης που του άσκησε ο βουδισμός και οι ινδικές θρησκευτικές δοξασίες.

Τη μέρα που παρουσίασε το «Όνειρο» σημείωνε πως «όλος ο κόσμος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση». Όμως, όπως κάθε αυθεντικός δημιουργός, η επιρροή αυτή δεν είναι παρά η αφορμή για το άνοιγμα του δρόμου για νέες πρωτοποριακές μορφές θεατρικού λόγου, όπως το θέατρο του παραλόγου. Στο «Όνειρο», ψευδαίσθηση και αληθινό βίωμα εμπλέκονται και διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο χωροχρόνος είναι σχετικός, οι χαρακτήρες και τα γεγονότα ακολουθούν τη ροή του ονείρου όπου όλα είναι δυνατά και τίποτε δεν μπορεί στ’ αλήθεια να εκπλήξει. Όπως αναφέρεται και στην «ψυχαναλυτική ερμηνεία των ονείρων» του Φρόιντ, στο έργο του Στρίντμπεργκ η ονειρική διεργασία χαρίζει στους ανθρώπους την ελευθερία που τους στερεί η τάξη και η λειτουργία του συνειδητού τους.

Ο Στρίντμπεργκ θεωρούσε αυτό το έργο «παιδί του πιο βαθιού του πόνου», όπως έλεγε και ο ίδιος. Μέσα από τη δημιουργική διέξοδο της γραφής προσπαθεί να κατευνάσει τους εφιάλτες του, τα φαντάσματα του διαταραγμένου ψυχισμού του. Πλάθει έναν μύθο για το εφήμερο της επιτυχίας του ανθρώπινου είδους που είναι καταδικασμένο να δυστυχεί και να το ξέρει! Τα όνειρα όμως, έχουν και πλευρές που πρέπει να παραμένουν μυστικές κι αποτελούν και το υλικό που φτιάχνει την ποίηση, το μόνο αντίδοτο στην ασχήμια και τη δυστυχία. Όταν ο θεός Ίντρα θα δεχτεί πίσω την κόρη του θα είναι το όνειρο και η ποίηση που θα την έχει πάλι ελευθερώσει.

Το έργο

Η κόρη του θεού Ίντρα, η Αγνή έρχεται στη γη για να μάθει πώς ζουν οι θνητοί, να βρει το μυστήριο της ζωής και να καταλάβει γιατί όλοι οι άνθρωποι στέλνουν στο θεό τόσα πολλά παράπονα. Μέχρι να επιστρέψει στον πατέρα της θα πονέσει, θα υποφέρει, θα καταδικαστεί, θα κουραστεί με όλες τις μικρές, καθημερινές και αφόρητες ανάγκες της ζωής στη γη.

Η παράσταση

Ο Στάθης Λιβαθινός δημιούργησε ένα όνειρο ποιητικό, βίαιο και τρυφερό, με μπαλαρίνες, χρυσόσκονη και καζάνια της κόλασης.

Οι ηθοποιοί στροβιλίζονται, χορεύουν, τραγουδάνε, όντα ονειρικά και όντα ανθρώπινα βουτηγμένα στη δίνη τους που ο πόνος αθωώνει από το αμάρτημα του είδους.

Αν ψάχνετε για μια διαφορετική παράσταση όπου όλα μπορούν να συμβούν, μια παράσταση που αγγίζει το σύνορο που χωρίζει τον ύπνο από το ξύπνημα, κι αν θέλετε όλα αυτά να μη σας κουράσουν αλλά να σαν ταξιδέψουν, να σας κάνουν να απορήσετε, να μαγευτείτε και να ξυπνήσετε χαμογελώντας, πηγαίνετε στα παιδιά της Πειραματικής Σκηνής και μπείτε στο Όνειρό τους.

01.2006, Μαγγανά Κατερίνα «Ονειρικές ψευδαισθήσεις», Φουαγιέ

Για το link πατήστε εδώ