Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο έχει αρχίσει να αναπτύσσεται επικίνδυνα η περίφημη “θεωρία του δημιουργού”, η οποία τόσο κακό έχει κάνει στον ελληνικό κινηματογράφο εδώ και τριάντα χρόνια.

Έτσι βλέπουμε διάφορους σκηνοθέτες είτε να διαλέγουν ασήμαντα έργα και να τα ανεβάζουν με “παράξενο” τρόπο για να προβάλλουν τον εαυτό τους μέσα απ’ αυτά, είτε να παίρνουν καλά θεατρικά έργα, στα οποία όμως δεν προσπαθούν να υπηρετήσουν αυτό που έχει γράψει ο συγγραφέας, αλλά κοινώς “να τους αλλάζουν την πίστη”. Βλέπετε, εκτός από επηρμένοι, οι σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, έχουν και το κακό ότι δεν ξέρουν να καθοδηγήσουν ηθοποιούς…

Όλα αυτά, ευτυχώς, ΔΕΝ ισχύουν στην περίπτωση του θεάτρου “Πορεία”, όπου ο Δημήτρης Τάρλοου είχε τη λεβεντιά και την ευφυΐα να ανεβάσει ένα πραγματικό έργο συνόλου, το “Οικόπεδα με θέα” του Ντέιβιντ Μάμετ. Το έργο θα μπορούσε κανείς να πει πως δεν είναι από τα καλύτερα του Μάμετ και, επιπλέον, βρίσκεται και αρκετά μακριά από την ελληνική πραγματικότητα -αν και δυστυχώς σιγά – σιγά πλησιάζουμε και προς τα εκεί. Μια ομάδα από άνδρες σε ένα μεσιτικό γραφείο, κατεστραμμένοι οι περισσότεροι ή ημικατεστραμμένοι στην ιδιωτική και επαγγελματική τους ζωή, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να βγουν μπροστά, σε μια κοινωνία που δέχεται ως αξία μόνο την επιτυχία…

Ο σκηνοθέτης, Στάθης Λιβαθινός, είχε στα χέρια του μια θαυμάσια και πολύ θεατρική μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου και την πάρα πολύ καλή δουλειά στα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, η οποία είχε ουσιαστική βοήθεια από τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου. Επίσης, ο σκηνοθέτης είχε στη διάθεσή του επτά πολύ καλούς ηθοποιούς -τους αναφέρουμε με τη σειρά που εμφανίζονται- τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Δημήτρη Τάρλοου, τον Αλέξανδρο Μυλωνά, τον Άρτο Απαρτιάν, τον Γιώργο Κέντρο, τον Γιώργο Μακρή και τον Ανδρέα Νάτσιο. Δούλεψε λοιπόν καταρχήν και πριν από όλα με τους ηθοποιούς του, απ’ τους οποίους έβγαλε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Φυσικά ο Καταλειφός, ο Κέντρος και ο Μυλωνάς, που έχουν και τους πιο “δυνατούς” ρόλους, ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, αλλά και ο Τάρλοου στον ρόλο του “ψυχρού εκτελεστή” ή ο Απαρτιάν, βάζουν υπογραφή.

Έστησε, λοιπόν, ο κ. Λιβαθινός μια πραγματική θεατρική παράσταση, υψηλού επιπέδου, με άποψη -τη σωστή άποψη που πρέπει να έχει και όχι την “τραλαλά” που νομίζουν ότι πρέπει να περνάνε κάποιοι συνάδελφοί του σε άσχετα έργα- και αισθητική. Μια θεατρική παράσταση που πριν και πάνω απ’ όλα, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι έχεις πάει στο θέατρο. Στο θέατρο όπως τον παλιό καλό καιρό, όπου η παρουσία του σκηνοθέτη ήταν σημαντική αλλά σημαντικοί και οι ηθοποιοί που αναμετρούνταν με τους ρόλους τους μπροστά στο κοινό. Πόσο σπάνιο, πλέον, αλλά και πόσο σημαντικό για μας τους θεατές…

03.01.2002, Τριανταφυλλίδης Ιάσων «Οικόπεδα με θέα του Ντέιβιντ Μάμετ», Αδέσμευτος Τύπος

Για το link πατήστε εδώ