Ο Ντέιβιντ Μάμετ, ένας από τους σημαντικότερους και από τους πλέον κοινωνικά κριτικούς συγγραφείς του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου, με το «Οικόπεδα με θέα» προβάλλει σαν σε μεγεθυντικό καθρέφτη – ώστε να φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού – τον καθημερινό, αγωνιώδη, ανταγωνιστικό, αλληλοσπαρακτικό, ανθρωποθυσιαστικό βιοποριστικό αγώνα του ανθρώπου στην αμερικανική κοινωνία. Αγώνας του τύπου «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αγώνας που συντρίβει τα πάντα. Τη συναδελφικότητα, τη φιλία, τη συνείδηση, την ηθική, την αξία της ανθρώπινης συμβίωσης και κοινότητας. Ένας αγώνας που μπορεί να «χτίζει» νέες ή να μεγεθύνει παλιές πολιτείες, προκαλεί όμως αμέτρητα ανθρώπινα «ερείπια».

Ο Μάμετ με γλώσσα γυμνή, καυστική, κοφτερή σαν ξυράφι, με φράσεις κοφτές, καλπάζουσες, με το πολύ πρωτότυπο, αλλά και εξαιρετικά απλό και οικείο για μας θέμα του, περιγράφει με έναν άλλο τρόπο το μιλερικό «θάνατο του εμποράκου», το «θάνατο» του κάθε φουκαρά, που αφού τον ξεζουμίσει το σύστημα, τον πετά σα στυμμένη λεμονόκουπα. Το έργο του Μάμετ αναφέρεται σε μια οικοπεδοφαγική μεσιτική εταιρία αγοραπωλησίας οικοπέδων, η οποία μεταβάλλει κάθε υπάλληλό της όχι μόνο σε θύτη των εξαπατούμενων με διάφορους τρόπους αγοραστών, αλλά και σε ανταγωνιστή των συναδέλφων του και εντέλει σε θύματά της. Οι χωρίς στον ήλιο μοίρα, αμειβόμενοι όχι με μισθό, αλλά με ποσοστό επί των πωλήσεων, πωλητές της εταιρίας, μη συνειδητοποιώντας ότι είναι έρμαιά της, «όργανα» για τις κομπίνες της, στην προσπάθειά του ο καθένας να βρεθεί στην κορυφή με τις περισσότερες πωλήσεις και τα καλύτερα οικόπεδα, ώστε να κερδίζει περισσότερα, καταντά πολέμιος του ψωμιού του συναδέλφου του. Τα πέντε κεντρικά πρόσωπα του έργου, απελπισμένα και αλληλοσπαρασσόμενα μέσα στην κοινή, αδιέξοδη «μοίρα» τους, πλασμένα «αιχμηρά» από τον ρεαλιστή Μάμετ, συνθέτουν μια χαρακτηριστική «θέα» της αποκρουστικής αμερικανικής κοινωνίας.

Το έργο μεταφρασμένο εξαιρετικά, προσεγμένο λέξη λέξη, από τον Δημήτρη Τάρλοου, σκηνοθετημένο με ρεαλιστική ακρίβεια, αλήθεια και απλότητα από τον Στάθη Λιβαθυνό, αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της χειμερινής περιόδου, σε συμπαραγωγή του θιάσου «Δόλιχος» και του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Μια παράσταση ευεργετημένη από το αξιοθαύμαστο, μεγίστης ρεαλιστικής απλότητας, σκηνικό, αλλά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, τη φυσικότητα των φωτισμών του Αλέκου Αναστασίου, την ατμοσφαιρική μουσική του Ντέιβιντ Λιντς και τις συνολικά υψηλής ποιότητας ερμηνείες. Με πρώτιστες τις εξαιρετικά λεπτοδουλεμένες, χωρίς ίχνος μανιέρας, ερμηνείες του Αρτό Απαρτίαν και Δημήτρη Τάρλοου. Υψηλής ποιότητας ήταν και οι ερμηνείες των Δημήτρη Καταλειφου, Γιώργου Κέντρου, Αλέξανδρου Μυλωνά και αξιόλογες των Ανδρέα Νάτσιου και Γιώργου Μακρή.

19.02.2002, Θυμέλη «Οικόπεδα με θέα στο Πορεία», Ριζοσπάστης

Για το link πατήστε εδώ