Νιόβη Χαραλάμπους: Το αρχαίο δράμα αφυπνίζει συνειδήσεις βυθισμένες στη συνήθεια και στην καθημερινότητα

Ο Αντώνης Γεωργίου με την Νιόβη Χαραλάμπους η οποία συμμετέχει στη συμπαραγωγή Εθνικού Θεάτρου – ΘΟΚ που παρουσιάζει τις Ικέτιδες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Μια «μπανάλ» ερώτηση για αρχή: Τι θα λέγατε σε κάποιον που αναρωτιέται γιατί το αρχαίο δράμα εξακολουθεί να μας αφορά και σήμερα;
Θα έλεγα ότι το αρχαίο δράμα είναι μεταμοντέρνο είδος και δια μέσω του χρόνου παραμένει πρωτοποριακό. Οι συγγραφείς των έργων τις Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας υπήρξαν όλοι εκτός από ποιητές και ακραία διανοούμενοι. Έτσι θα μπορούσε κάποιος να τους αποκαλέσει σήμερα φιλοσόφους. Για αυτόν τον λόγο το είδος αυτό παραμένει ζωντανό και αφορά κάθε πλευρά της ανθρώπινης περιπέτειας. Γιατί όλα πηγάζουν μέσα από την απλότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πιστεύετε πως είναι διαφορετικό να ερμηνεύετε έναν ρόλο αρχαίου δράματος από έναν ρόλο από το υπόλοιπο δραματολόγιο;
Ναι νομίζω ότι υπάρχει διαφορά όχι τόσο ψυχολογική ή συναισθηματική αλλά κυρίως φιλοσοφική. Οι ρόλοι στο αρχαίο δράμα αποτελούν παγκόσμια παραδείγματα και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις. Δηλαδή σκέφτονται αισθάνονται και δρουν με όλες τις αισθήσεις τους σε ακραία υπερδιέγερση. Κάτι που σε μεταγενέστερα θεατρικά έργα δεν το βρίσκεις συχνά γιατί μέσα στο μυαλό των ανθρώπων αναπτύχθηκε ίσως περισσότερο από ότι χρειάζεται ο μοντερνισμός, η ανάγκη να κάνουν εντύπωση, ένας φόβος του κενού.

Πώς ήταν η εμπειρία της Επιδαύρου; Υπήρχε κάποια επίδραση από τον χώρο στην ερμηνεία σας – στη δική σας ερμηνεία, αλλά και στην παράσταση γενικότερα;
Η εμπειρία της Επιδαύρου δε θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει να με συγκινεί να με ηρεμεί. Στον χώρο αυτόν απλώς αφήνεσαι και πάς… όπως και να έχεις μεταμορφωθεί θα θες να δώσεις το καλύτερο σου, θα μπεις στην σκηνή και να χαζογελάς από ευφορία σαν να σε ναρκώνει η ενέργεια! Αυτό είναι.. εκεί είναι. Η παράσταση εκεί στήθηκε και διαμορφώθηκε σε εκείνο το μέρος βρήκε τις αξίες και τα δεδομένα της. Και εκεί δώσαμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό.

Υπάρχουν κάποιες παραστάσεις αρχαίου δράματος που είδατε ή συμμετείχατε σ’ αυτές και τις θυμάστε έντονα;
Είχα τη τύχη να παρακολουθήσω πολλές παραστάσεις αρχαίου δράματος στη ζωή μου μέχρι τώρα… πραγματικά είμαι πολύ τυχερή.

Δε θα ξεχάσω τις Ικέτιδες του πατέρα μου… Ήμουνα εκεί από μικρή. Τις είδα και έπαιξαν λίγο μετά και τις ξαναείδα λίγο πιο μεγάλη… και λίγο πιο μεγάλη και με στιγμάτισαν. Είναι κάτι πολύ βαθιά προσωπικό και ριζωμένο από πολύ νεαρή ηλικία μέσα στη μνήμη και το συναίσθημά μου.

Στην πορεία έχω συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις αρχαίου δράματος και χωρίς να θέλω να μειώσω οποιαδήποτε ωστόσο πρέπει να αναφερθώ στις “Τρωάδες” του Θεόδωρου Τερζόπουλου όπου συμμετείχα και συνεχίζω να συμμετέχω σε περιοδείες πια. Ήταν και παραμένει μια απ τις πιο έντονες και βαθιά απαιτητικές συνεργασίες όπου στηρίζεται στην πρωταρχική δύναμη της σωματικής και πνευματικής δυνατότητας που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος ένας ηθοποιός.

Η επιλογή της τραγωδίας αυτής, σύμφωνα με τον ΘΟΚ, θέλει να τιμήσει την εμβληματική πια παράσταση του Νίκου Χαραλάμπους του 1978, στην οποία αναφερθήκατε και που σηματοδοτεί (το 1980) την έναρξη της παρουσίας του ΘΟΚ στην Επίδαυρο. Ποια η γνώμη σας για εκείνη την παράσταση; Πως νιώθετε που συμμετέχετε σε μια παράσταση που έχει σημείο αναφοράς μια παράσταση – σταθμό για το κυπριακό θέατρο;
Αναπόφευκτα συνδεδεμένη σε πολλά και διάφορα επίπεδα με τις πρώτες Ικέτιδες που παρακολούθησα και έπαιξα το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι τυχερή. Για τον πατέρα που έχω για τους ανθρώπους και τις πολυεπίπεδες υποκριτικές ικανότητες που είδα και αφομοίωσα ασυναίσθητα αρχικά για τη δύναμη της Τέχνης στον Πολιτισμό και τον απλό κόσμο που αποζητάει την αλήθεια την καθαρότητα και το βάθος.

Αυτό που και σήμερα θέλουμε να προσφέρουμε με την παράσταση του Στάθη Λιβαθινού και που εύχομαι να αγγίξει-με διαφορετική πρόταση-αλλά ισάξια το ευρύ κοινό.

Ικέτες και ικέτιδες συνεχίζει να είναι γεμάτος ο κόσμος, υπάρχουν όμως σήμερα κάποιοι να τους συμπαρασταθούν; Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος της τέχνης αλλά και του πολίτη ως προς αυτή τη σκληρή πραγματικότητα;
Ενσυναίσθηση, δέος και ανάγκη πληρέστερης ενημέρωσης σε ότι αφορά την ανθρωπινή σκληρή πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο η τέχνη καταφέρνει να μεταφέρει στον σημερινό άνθρωπο τι συμβαίνει.

Να προσφέρει σε μία ώρα το τί γίνεται σήμερα αυτή τη στιγμή γύρω μας μέσα μας. Αυτά τα πράγματα είναι διαχρονικά. Δε μας αφήνουν ποτέ αμέτοχους, μάλλον αφυπνίζουν συνειδήσεις βαθιά βυθισμένες στο βούρκο της συνήθειας και της καθημερινότητας.

Έχουμε φτάσει σε μια εποχή όπου όλα γύρω μας τρέχουν σε ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά μέσα απ’ αυτή την τρέλα αναγκάζεσαι να παύσεις μια στιγμή την φλύαρη και δυσδιάβατη ζωή σου και να βοηθήσεις να ενδιαφερθείς. Γιατί τελικά λόγω αυτής της υπερ-πληροφόρησης της εποχής διαμορφώθηκε η ανάγκη της αλληλοβοήθειας και της ένωσης… και μέσω της Τέχνης η σπουδαιότητα της επικοινωνίας όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται.

Τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε..αλλά τρέχουμε μαζί.

14.07.2019, Γεωργίου Αντώνης «Νιόβη Χαραλάμπους: Το αρχαίο δράμα αφυπνίζει συνειδήσεις βυθισμένες στη συνήθεια και στην καθημερινότητα», dialogos.com.cy

 

Για το link πατήστε εδώ