Η Πειραματική Σκηνή του θεάτρου ανεβάζει το πρώιμο δημιούργημά του «Αγάπης Αγώνας Άγονος» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Ένα μαγευτικό, αμφίπλευρο «κυνήγι» γεμάτο από έρωτα, ευαισθησία, χιούμορ και σκληρότητα στήνεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Αφορμή το σαιξπηρικό κείμενο «Αγάπης, Αγώνας, Άγονος», που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός, στην πρώτη του σκηνοθεσία ως υπευθύνου της Πειραματικής Σκηνής.

Η παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα στις 5 Απριλίου παρουσιάζει στο κοινό ένα πρώιμο σαιξπηρικό δημιούργημα (πιθανολογείται ότι γράφτηκε μεταξύ 1594-1595, ακριβώς πριν από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα), που για πολλά χρόνια θεωρήθηκε ένα αδέξιο πρωτόλειο γεμάτο από κομμάτια που θύμιζαν λυρικά ποιήματα και από χονδροειδή αστεία, «αυτή η γνώμη με τον καιρό άλλαξε, καθώς η μεταστροφή του θεατρικού γούστου έκανε τους ειδικούς να διακρίνουν την εξαιρετική τόλμη, την πρωτοτυπία, την αινιγματικότητα και το βάθος αυτού του παραδόξου νεανικού καπρίτσιου, που κάθε άλλο παρά πρωτόλειο είναι», σημειώνει ο σκηνοθέτης.

Δραματική κωμωδία

Το «Αγάπης, Αγώνας, άγονος» αποτελεί, σύμφωνα με τον ίδιο, «μια δραματική κωμωδία (όπως το δείχνει άλλωστε και ο διφορούμενος τίτλος) που ξετυλίγει χαριτωμένα το αδυσώπητο θέατρο του πόθου. Ταυτοχρόνως, αποτυπώνει σιβυλλικά την πιο άγνωστη εποχή της ζωής του Σαίξπηρ, τα νεανικά του χρόνια, δίνοντάς μας την πιο αυθεντική μαρτυρία για τη μυστηριώδη, αλλά ωστόσο γήινη και παθιασμένη ιδιοσυγκρασία του».

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στη Γαλλία, στην Αυλή του βασιλιά Ναβάρας. Μια ομάδα νεαρών ευγενών αποφασίζει μαζί με το βασιλιά να στερηθεί όλες τις ηδονές της ζωής και να δοθεί στη μελέτη. Η Γαλλίδα πριγκίπισσα, με τη γυναικεία συνοδεία της, έρχεται ως απεσταλμένη να τους επισκεφθεί. Κι εδώ αρχίζει ανάμεσα στους ορκισμένους νέους και τις προκλητικές κοπέλες, ανάμεσα στην ανδροκρατούμενη παρείσακτη αποστολή, το παιχνίδι ων πειρασμών και των παραβάσεων…

Το κείμενο είναι ένα κράμα ρυθμικών και γλωσσικών αντιθέσεων. Χείμαρροι από ομοιοκαταληξίες, ωμές λαϊκές εκφράσεις, ρητορικές εκζητήσεις, πρόζα, μα πάνω απ’ όλα μουσική. Παντού καραδοκεί κάποια κρυφή παγίδα – ένα λογοπαίγνιο, μια ρίμα δήθεν τυχαία και αδέξια, που κάτι θέλει να πει. Η έντονη θεατρικότητα τυλίγει τα πάτα, ακόμα και τα πιο μελωδικά μέρη.

Ζωντάνια

Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς φανερή λογική σειρά, σαν αυτοσχέδια «νούμερα». Μάσκες, μπουφόνοι και υλικά της κομέντια ντελ άρτε. Η ζωντάνια και η φρεσκάδα συνυπάρχουν με τη μελαγχολική πίκρα. Παντού ξεπηδούν εκφράσεις, χαρακτήρες και τόνοι που παραπέμπουν σε κατοπινά κωμικά ή τραγικά έργα του μεγάλου δραματουργού.

Τη μετάφραση υπογράφει ο Στρατής Πασχάλης, τα σκηνικά – κοστούμια η Ελένη Μανωλοπούλου, τη μουσική ο Θοδωρής Αμπαζής και τις χορογραφίες η Μαριέλα Νέστορα.

Παίζουν (με τη σειρά που εμφανίζονται) οι Στ. Γράψας, Π. Μπουγιούρης, Ν. Παπαγιάννης, Γ. Μαυριτσάκης, Δ. Ήμελλος, Αλ. Λογοθέτης, Β. Ανδρέου, Ν. Καρδώνης, Μ. Σαββίδου, Τ. Γιαννόπουλος, Μ. Ναυπλιώτου, Ν. Στυλιανού / Μ. Λαμπίρη, Αλ. Λέρτα, Κ. Ευαγγελάτου / Εβ. Ζημάλη, Δ. Παπανικολάου, Γ. Δάμπασης.

14.03.2002, Καράλη Αντιγόνη «Νεανικός Σαίξπηρ», Έθνος

Για το link πατήστε εδώ