Το Life.gr μπήκε στις πρόβες του πολυαναμενόμενου «Γάμου του Φίγκαρο» και λίγο πριν την πρεμιέρα του Σαββάτου 7 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής, μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό και τους πρωταγωνιστές της παράστασης και τους φωτογραφήσαμε στα παρασκήνια.

Ο Στάθης Λιβαθινός μάς εξήγησε γιατί επέλεξε αυτό το έργο να παρουσιάσει..

Το έργο αυτό με συγκλονίζει για το χιούμορ του και την καυστική του ματιά πάνω στα πράγματα. Φτιάχνουμε σιγά σιγά το ρεπερτόριο αυτής της ομάδας που δουλεύουμε. Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο θίασο, είναι ένας θίασος με τον οποίο εργάζομαι πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή της Πειραματικής του Εθνικού. Μετά την Ιλιάδα με ενδιέφερε να αλλάξουμε εντελώς κλίμα και να ασκηθούμε πάνω στους κώδικες ενός αυτοσχεδιαστικού θεάτρου, το οποίο λέει σοβαρά πράγματα με πολύ χιουμοριστικό και αθώο τρόπο. Ταυτόχρονα το έργο αυτό αποτελεί και μία εξαιρετική δραματουργία των μέσων του 18ου αιώνα που αναδεικνύει το πνεύμα του ανθρώπου, την εξυπνάδα του, την αυτοσχεδιαστική του δεινότητα και τις δυνατότητες του να επιβιώσει. Και επειδή είμαστε σε μια φάση γενικότερης ανάγκης για επιβίωση θεωρώ πως είναι μία από τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει μέχρι σήμερα…

Η υπόθεση του Φίγκαρο με τα λόγια του ίδιου του Φίγκαρο/ Δημήτρη Ήμελλου

Ο Φίγκαρο είναι ένας κανονικός survivor. Προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε όλα, είναι απολεσθέν παιδί, έχει μεγαλώσει μέσα σε τσιγγάνους και προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσμο. Το έργο ξεκινά από τη στιγμή που βρίσκεται στον πύργο του Κόμη -τον οποίο έχει βοηθήσει να παντρευτεί τη γυναίκα του- και πιο συγκεκριμένα τη στιγμή που παντρεύεται ο Φίγκαρο, τη στιγμή δηλαδή που είναι έτοιμος να κατακτήσει την ευτυχία ύστερα από πολλά δύσκολα χρόνια… Όμως και πάλι σ΄ αυτήν την ευτυχισμένη στιγμή, υπάρχει εμπόδιο. Ο Κόμης θέλει να κλείσει κρυφό ραντεβού με τη γυναίκα του, γιατί βάσει ενός αρχαίου ρητού, οι αφέντες πρέπει να πηγαίνουν με τις κοπέλες που «δίνουν» για γάμο. Εδώ αρχίζει η τρελή ημέρα του Φίγκαρο, όχι μόνο η δική του, αλλά και όλων μέσα στον πύργο, καθώς άπαντες προσπαθούν να καρπωθούν το οτιδήποτε γίνεται και να πάρουν το μερτικό τους…

Η μεγάλη ανατροπή του έργου…

Σε μία δίκη και ενώ τον διεκδικεί η Μαρσελίνα, μία άλλη γυναίκα μεγαλύτερη του που της είχε δανειστεί χρήματα και της υποσχέθηκε γάμο, αποδεικνύεται πως είναι η μητέρα του. Έτσι τελικά αποκτά και την γυναίκα του, αλλά και τους γονείς του, βρίσκοντας πια τη δική του ταυτότητα και έχοντας ή νομίζοντας ότι πια έχει κατακτήσει τα πάντα. Εκεί, όμως που έχει φτάσει στο τέλος, η γυναίκα του με την Κόμισσα σχεδιάζουν ένα σχέδιο προκειμένου να πιάσουν τον Κόμη στα πράσα, εν αγνοία του Φίγκαρο. Ο Φίγκαρο πιστεύει ότι η γυναίκα του τον προδίδει μέχρι τη στιγμή που τελικά λύεται το έργο με την αποκάλυψη όλης της πλάνης του ανδρικού πληθυσμού και της δόξας του γυναικείου πληθυσμού, ο οποίος κατάφερε να αποκαλύψει όλα τα ανδρικά ελαττώματα.

Τι γοητεύει ιδιαίτερα τον Δημήτρη Ήμελλο; Αυτή η τρέλα και ότι οι ήρωες αυτοσχεδιάζουν ανά πάσα στιγμή, γιατί τα γεγονότα τρέχουν ταχύτερα και από την ταχύτητα του φωτός. Έτσι, τη στιγμή που όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί ξαφνικά επεμβαίνει στον άνθρωπο το θέμα έμπνευση. Με γοητεύει αφάνταστα το ζητούμενο της έμπνευσης και πως αυτό προκύπτει. Προκύπτει μέσα από την απόλυτη απελπισία των ηρώων….

H Μαρία Σαββίδου που υποδύεται την Μαρσελίνα συνδέει πολύ εύστοχα το έργο αυτό του Μπωμαρσαί με το σήμερα λέγοντας πως “Έχω την εντύπωση πως ζούμε σε μία εποχή και κυρίως σε μια χώρα που οι άνθρωποι έρχονται λίγο πιο έντονα αντιμέτωποι με το γεγονός του να κυνηγούν την προσωπική τους ευτυχία μπαίνοντας πολλές φορές στη διαδικασία του να αυτοσχεδιάσουν προκειμένου να τα καταφέρουν, αλλάζοντας ζωή, επαγγέλματα, προσπαθώντας πολλές φορές δυστυχώς να υποθάλψουν ζωές άλλων. Και όλα αυτά στο όνομα μίας προσπάθειας να γίνει η δική τους ζωή καλύτερη.

Ένα από τα θέματα του έργου αυτού είναι ακριβώς το πως εξελίσσονται οι ζωές των ηρώων του Φίγκαρο, καθώς κάποια στιγμή η τοποθέτηση της ευτυχίας τους αλλάζει λίγο πλαίσιο. Ωστόσο, ο Φίγκαρο, στο πρόσωπο του οποίου συμπυκνώνονται όλοι οι χαρακτήρες του έργου, προσεγγίζει την ευτυχία και ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις δεν χάνει ποτέ το κέφι του. Προτιμά πάντα το να κάνει από το να κλαίει. Νομίζω πως αυτό είναι ένα θέμα που σαφώς μας αφορά. Το να κοιτάς μπροστά και όχι απλώς να κλαις για όσα έχεις χάσει ή για τα δύσκολα που έρχονται. Η ζωή του Φίγκαρο μοιάζει πολύ με τη ζωή του σύγχρονου Έλληνα, νομίζω πως έχει πολλά να ακουμπήσει ο κόσμος στο βλέμμα του.”

Αγαπημένη Φράση; Είναι μία που συμβαίνει να λέει η Μαρσελίνα. Κάποια στιγμή που αποκαλύπτεται πως η γυναίκα που λυσσαλέα κυνηγά τον Φίγκαρο, θεωρώντας πως αυτός μπορεί να της δώσει τη δικιά της ευτυχία, και αποκαλύπτεται πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αυτή μετατρέπεται σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο και του λέει «να είσαι καλός με τους ανθρώπους, να είσαι ελεύθερος άνθρωπος»

Τον Γιάννη Παναγόπουλο (που υποδύεται τον Ντουμπλ- Μάιν) τον γοήτευσε ιδιαίτερα το ταξίδι μέχρι την… παράσταση. «Πρόκειται για μία διαδικασία διαρκούς έρευνας. Το γεγονός πως σταδιακά μέσα από τη διαδικασία των προβών όλοι ανακαλύπτουμε σιγά σιγά κομμάτια που μπορούν να μας ενθουσιάσουν, βρίσκουμε καινούριους κώδικες, εξερευνούμε τα δικά μας μέσα…»

Παράλληλα σημειώνει πως «το έργο αποτελεί έργο – ορόσημο, είναι προάγγελος της γαλλικής επανάστασης και αυτό που στα μάτια μας μπορεί αρχικά να φαίνεται μια απλή κωμωδία καταστάσεων, κρύβει βαθιά μέσα του μια μεγάλη πολιτική διάσταση. Στις μέρες μας μπορεί να θεωρούνται αυτονόητα τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά είναι τρομακτικό να δει κανείς το έργο υπό το πρίσμα εκείνης της εποχής και ανακαλύψει πόσο φοβερό είναι να είναι κανείς αυτεξούσιος και να θέλει να διεκδικήσει την προσωπική του ύπαρξη».

Αγαπημένη φράση; Από το ρόλο της Μαρσελίνας στη δίκη: «Μη κοιτάς από πού έρχεσαι, να κοιτάς που πηγαίνεις.

Ο Λευτέρης Αγγελάκης που ενσαρκώνει τους ρόλους των Γκριπ- Σολέιγ και Πεντρίγιο σημειώνει πως η παράσταση συνδέεται άμεσα με το σήμερα καθώς είναι ένας οδηγός επιβίωσης για το πως μπορεί ένας άνθρωπος μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες να παίρνει τελικά αυτό που θέλει.

Τι τον γοήτευσε; Το γεγονός ότι ο αγώνας του Φίγκαρο για την επιβίωση, αλλά και όλων των υπολοίπων για ότι επιθυμούν δεν γίνεται με μίζερο τρόπο, γίνεται μέσα από πράξεις, μέσα από έναν αυτοσχεδιαστικό οίστρο μέσα από …παιχνίδι, κέφι , ζωντάνια. Παράλληλα, το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού, καθώς απαιτείται να αυτοσχεδιάσεις για να επιβιώσεις. Στην παράσταση αυτοσχεδιάζουν και οι χαρακτήρες μας και εμείς ως ηθοποιοί… και αυτό είναι που με μαγεύει.

Αγαπημένη Φράση; Ή θα ανεβάσετε κανένα έργο της προκοπής ή θα σας κράζει ο κάθε άσχετος….

03.02.2015, Οικονόμου Γεωργία «Μπήκαμε στην πρόβα του Γάμου του Φίγκαρο», www.life.gr