Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού είδαμε ένα επίκαιρο έργο, παρουσιασμένο με χιούμορ και τρυφερότητα.
Παίζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού και σίγουρα θα αναδειχθεί ως μία από τις καλύτερες παραστάσεις εφέτος: πρόκειται για το έργο του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ «Μολιέρος» ή «Εταιρεία Υποκριτών», όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος του. Μια παράσταση με την οποία ο υπεύθυνος της Πειραματικής Στάθης Λιβαθινός και ολόκληρη η ομάδα των ηθοποιών της κάνουν μία ακόμα μεγάλη επιτυχία.
Είναι να απορείς που αυτό το ωραίο έργο δεν έχει παιχτεί μέχρι σήμερα στη χώρα μας. Είναι θεατρικότατο και δεν μιλάει μόνο για την πολυκύμαντη ζωή ενός επαναστάτη της σκηνής, που υπήρξε ο Μολιέρος, αλλά, με αφορμή αυτή τη ζωή, πιάνει το ζήτημα της καταστρεπτικής, κατά κανόνα, για τον καλλιτέχνη, για το δημιουργό γενικότερα, σχέσης του με την εξουσία. Ζήτημα πάντα επίκαιρο… Ίσως έχει παραγνωριστεί το έργο αυτό εξ αιτίας και των περιπετειών που είχε με το σοβιετικό καθεστώς από το 1929 που γράφτηκε και αποφασίστηκε να ανεβαστεί στο περίφημο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας ως το… 1936 που εν τέλει ανέβηκε – για να κατέβει αυθωρεί και παραχρήμα με επέμβαση της σταλινικής λογοκρισίας, αλλά και των φθονερών συναδέλφων του προικισμένου συγγραφέα…
Ο συγγραφέας δεν επιδιώκει να αναδείξει το μέγεθος του δημιουργού Μολιέρου. Αυτό το θεωρεί δεδομένο. Τον παρουσιάζει αντίθετα σε σκηνές «καθημερινού βίου» και εμμένει ιδιαίτερα στην πολυσυζητημένη σχέση του με την πολύ νεότερή του Αρμάντ Μπεζάρ, που έγινε η δεύτερη γυναίκα του, ενώ οργίαζαν οι διαδιδόμενες από τους εχθρούς του φήμες πως ήταν κόρη του από τη σχέση του με την Μαντλέν Μπεζάρ. Αυτήν την κατηγορία, ότι δε ήταν παρά ένας αχρείος αιμομίκτης, ένας άθεος, ανατροπέας της Τάξης Θεού και Βασιλέως, χρησιμοποίησαν για να στρέψουν εναντίον του τον βασιλιά Λουδοβίκο 14ο οι εκκλησιαστικοί και κοσμικοί κύκλοι, μαστιγωμένοι από την άγρια μολιερική σάτιρα – Ταρτούφοι. Αρχοντοχωριάτες. Φιλάργυροι… Εκείνο όμως που ο Μπουλγκάκοφ κατά βάθος δείχνει είναι πως η Εξουσία αλέθει εν τέλει το δημιουργό. Και υπήρξε τραγικά προφητικός, γιατί ό,τι επιφύλαξε στον Μολιέρο η κληρικοαυλική καμαρίλα του «Βασιλιά Ήλιου», το ίδιο υπέστη κι αυτός από τη σταλινική «αυλή».
Την ουσία του έργου παραδίδει ακέραια στο θεατή η παράσταση του Στάθη Λιβαθινού. Χωρίς, μάλιστα, να θυσιάσει κανέναν από τους ποικίλους άλλους χυμούς του έργου – το χιούμορ του ή την τρυφερότητα με την οποία κοιτάζει τα ανθρώπινα, αδυναμίες, πάθη. Μέσα σε ένα σκηνικό περιβάλλον θεατρικής ευφυΐας και με υπέροχα κοστούμια (Θάλεια Ιστικοπούλου), οι εξαίρετοι ηθοποιοί της Πειραματικής στήνουν υποβλητικά σκηνές, όπως ο έως και συνταρακτικός Δημήτρης Ήμελλος, Μολιέρος, ο μινιατουρίστας πια Νίκος Καρδώνης ως Λουδοβίκος, ο απολαυστικά πολύτροπος Γιώργος Δάμπασης ως υπηρέτης-σκιά του Μολιέρου, ο καταχθόνιος Αρχιεπίσκοπος του Γιάννης Μαυριτσάκη, η εντυπωσιακά ώριμη, για τόσο νέα παρουσία, Μαίρη Μπουγά (Αρμάντ) και όλοι οι άλλοι καλοί ηθοποιοί της παράστασης.
05.12.2004, Αγγελικόπουλος Βασίλης «Μολιέρος: μια απολαυστική παράσταση», Η Καθημερινή
Για το link πατήστε εδώ