Θυμηδία και χλιαρό χειροκρότημα για την παράσταση του Εθνικού στην Επίδαυρο

«Μήδεια» κατά Λιβαθινό… και όχι «Μήδεια» του Ευριπίδη παρακολούθησα, τελικά, στην Επίδαυρο. Έπρεπε, όμως, να είχα ενημερωθεί, πριν ταξιδέψω τρεις ώρες μέχρι εκεί, όπως και οι χιλιάδες του κόσμου, που κατέκλυσαν το αρχαίο αργολικό θέατρο.

Έφτασα μέχρι το κοίλο του θεάτρου με τις καλύτερες διαθέσεις. Να παρακολουθήσω ένα από τα σημαντικότερα έργα του αρχαίου δράματος και, μάλιστα, από το Εθνικό Θέατρο.

Η παράσταση άρχισε με λίγα λεπτά καθυστέρηση. Η πισίνα στο κέντρο της ορχήστρας πραγματικά, έκλεψε τις πρώτες εντυπώσεις. Οι ηθοποιοί –οι άντρες με τα λευκά κοστούμια και οι γυναίκες με λευκές τουαλέτες- άρχισαν να χορεύουν σε τζαζ ρυθμούς με τη συνοδεία ενός , επίσης, λευκού πιάνου.

Η Ταμίλα Κουλίεβα, η «Μήδεια» της παράστασης, εμφανίστηκε στη σκηνή με μαλλιά κατακόκκινα και ολόλευκο μακρύ φόρεμα, που λόγω του μήκους του, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου επέτρεπε να κινείται κάθε άλλο παρά άνετα, αφού ανά πάσα στιγμή υπήρχε κίνδυνος να γκρεμοτσακιστεί.

Το πρόβλημα, όμως, βέβαια δεν ήταν αυτό. Η ηθοποιός, η οποία μας έχει αποδείξει στο παρελθόν το αξιόλογο υποκριτικό φορτίο που κουβαλά, δυστυχώς, μετά τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Στάθη Λιβαθινού, έπλασε μια Μήδεια καρτούν. Έδωσε ιδιαίτερο βάρος στο γλωσσικό της ιδίωμα, το οποίο ο σκηνοθέτης ήθελε να εκμεταλλευτεί, λόγω της καταγωγής της ηρωίδας, που είναι μια βάρβαρη, μια ξένη.

Αμηχανία και γέλιο

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές, όπου η Ταμίλα Κουλίεβα μιλούσε ακόμα και στα ρώσικα. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν να βγαίνουν άλλα νοήματα από τους λάθους τονισμούς, που οδήγησαν το κοινό σε θυμηδία, αμηχανία και αρκετές φορές στο να γελάσει αβίαστα.

Ειλικρινά, πρώτη φορά είδα τόσες πολλές φορές θεατές να χαμογελούν σε παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Το αποκορύφωμα ήταν η στιγμή, όπου ακόμα και ο Κρέοντας σατιρίζει τη Μήδεια για το γλωσσικό της ιδίωμα… Κάτι αντίστοιχο μεταξύ πρωταγωνιστών έχω δει να συμβαίνει μόνο σε επιθεωρήσεις. Σίγουρα δεν φταίνε, ούτε τα ρώσικα ούτε η προφορά. Έχουμε δει ολόκληρες παραστάσεις στα ξένα, από τον Στάιν, τον Χολ, τον Μπρουκ και έχουμε πραγματικά, συγκινηθεί. Δεν φταίνε ακόμη η πισίνα, το λευκό πιάνο και τα σύγχρονα κοστούμια.

Δεν περίμενα χλαμύδες και κοθόρνους. Περίμενα σεβασμό στο λόγο του Ευριπίδη και όχι τον εξευτελισμό του έργου του και της τραγικής ηρωίδας του.

«Γιατί άραγε τόσο μένος και απαξίωση;», αναρωτιόταν το κοινό αμέσως μετά το τέλος της παράστασης, το οποίο, βέβαια, χειροκρότησε χλιαρά και τυπικά. Το ίδιο έπραξε –όπως διέκρινα- και ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ο Νίκος Κούρκουλος, ο οποίος μάλλον κατάλαβε ότι έκανε μια λάθος επιλογή.

Χωρίς όραμα

Ο Στάθης Λιβαθινός μας έδωσε τον περασμένο χειμώνα μια αξιόλογη παράσταση, το «Αγάπης αγώνας άγονος». Αυτό δεν σήμαινε όμως ότι είναι έτοιμος για να σκηνοθετήσει και αρχαίο δράμα. Γιατί άραγε με την κρατική επιχορήγηση να βοηθούνται σκηνοθέτες χωρίς όραμα; Τα χρήματα θα ήταν καλύτερα να δοθούν για τη δημιουργία ενός Κέντρου Δράματος. Για την προώθηση και μελέτη, για εξέλιξη στο διηνεκές του αρχαίου δράματος, αυτού του τεράστιου κεφαλαίου πολιτιστικής κληρονομιάς που μας απέμεινε.

11.08.2003, Ξηντάρας Σταύρος «Μήδεια – Καρτούν!», Απογευματινή

Για το link πατήστε εδώ