Πώς διεκδικείς τον έρωτα, την αισιοδοξία, τη δημιουργία μέσα από έναν οδυνηρό χωρισμό; Eρωτήματα για την τέχνη της ζωής σε μια παράσταση για μία γυναίκα κι έναν άνδρα

Το έργο του Έντβαρντ Ρατζίνσκι «Το παιχνίδι των Θεών», που επέλεξε για φέτος και παρουσιάζει στο θέατρό της η Κάτια Δανδουλάκη, είναι μια στενή γέφυρα που ενώνει το κωμικό με το δραματικό, την πίστη με την προδοσία, το ψέμα με την αλήθεια, το τέλος με την αρχή.

«Είναι ένας ύμνος για τον έρωτα, για τη ζωή, για το θέατρο. Οι δύο και μοναδικοί ήρωες είναι ηθοποιοί. Παντρεμένοι 22 χρόνια, με μια σχέση αγάπης – μίσους, τώρα βιώνουν τον χωρισμό τους. Τους παρακολουθούμε να δοκιμάζουν ένα έργο που έγραψε ο άνδρας. H γυναίκα το παίζει, ενώ συγχρόνως διορθώνει σκηνές, ατάκες γιατί, όπως λέει, “το θέατρο είναι ζωή, δεν είναι αναπαράσταση”. Μέσα από το βιωματικό θεατρικό αυτό παιχνίδι, με τους ήρωες να παίζουν τους συμβατικούς εαυτούς τους και να εναποθέτουν την ψυχή και την αλήθεια τους, καθορίζεται η πλοκή και μοιραία οδηγείται η δράση στα άκρα», λέει η Κάτια Δανδουλάκη, η οποία υποστηρίζει το έργο και την παράσταση με πάθος.

«Είναι από τους πιο δύσκολους ρόλους που έχω κάνει, γιατί κινείται στο εσωτερικό του ανθρώπου, όταν έχει γκρεμιστεί η εξωτερική πραγματικότητα. Πρέπει να περάσει ξεκάθαρα – και όχι βέβαια διδακτικά – η φιλοσοφία του έργου: ακόμα και όταν η αναμονή και η μοναξιά φθάσουν στα όριά τους, πιθανόν και πέρα από αυτά, τη ζωή αξίζει να τη ζήσεις. Είναι ένα υπέροχο έργο, ένα σπαρταριστό σύγχρονο κείμενο, με πολύ κλοουνερί, πικρό χιούμορ και ουσία ζωής».

Αν οι επιλογές μας, που φανερώνουν τη στιγμή της σκέψης μας, δεν είναι παρά προβολές των επιθυμιών και των στόχων μας, η επιλογή αυτού του έργου είναι για την Κάτια Δανδουλάκη η επιθυμία της για εξομολόγηση.

«Καθώς τη μισή μου ζωή την έζησα στον προηγούμενο αιώνα, νιώθω να περνάω με μετέωρο βήμα στον νέο αιώνα για να ζήσω την υπόλοιπη μισή. Σ’ αυτήν τη φάση θέλω να συγχρωτιστώ με νέα κείμενα, νέους τρόπους δουλειάς. Το έργο του Ρατζίνσκι και η συνεργασία με τον Στάθη Λιβαθηνό κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιώντας παράλληλα την ποιότητα του θεάτρου, που προτείνει αξίες ζωής. Είμαι σε μια φάση που η συνείδηση ότι η ζωή είναι υπέροχη και οδυνηρή με καθορίζει. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι λυγίζω. Όταν το ομολογώ, φοβάμαι. Και τότε βάζω το επόμενο στοίχημα. Να βρω λύση στο αδιέξοδο. Δυσκολεύομαι, αλλά δεν το βάζω κάτω. Τώρα που βρίσκομαι σε μια καίρια προσωπική στιγμή, παίζοντας το έργο του Ρατζίνσκι νιώθω να λειτουργεί μέσα μου ευεργετικά. H ηρωίδα, η οποία είναι ηθοποιός, για να πει τις αλήθειες της πρέπει να τις παίξει. Φοβερή ιστορία. Ο καλλιτέχνης εκφράζεται πιο αληθινά μέσα από την τέχνη του. Κι εγώ στη σκηνή αισθάνομαι ασφαλής. Κάθε ρόλος μου είναι και μία εξομολόγηση. Δεν χρειάζομαι τον ψυχολόγο (γελάει)».

«Λιούμπα», «Υπηρέτης δύο αφεντάδων», «Μαρία Κάλλας», μια αλυσίδα από ρόλους στους οποίους η Κάτια Δανδουλάκη περνάει από το κωμικό στο δραματικό με μεγάλη ευχέρεια. Τόση όμως που, καθώς η ίδια είναι και ο παραγωγός του θεάτρου της, διαμορφώνει ένα ρεπερτόριο το οποίο δεν έχει ξεκάθαρη φυσιογνωμία για το κοινό. Κωμωδίες, δράματα, μπουλβάρ, φάρσες, μπερδεύουν τον κόσμο.

«Είναι αλήθεια πως μεταπηδάω από την κωμωδία στο δράμα, δύο είδη που δείχνουν σαν αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Ο κόσμος με αντιμετωπίζει ως δραματική ηθοποιό. Ίσως γιατί αυτό αποπνέω. H αλήθεια είναι όμως ότι είμαι φύση κωμική. Και ως άνθρωπος υποφέρω, δεν αντέχω το δράμα. Ανεβάζω λοιπόν μια κωμωδία. Μετά, ψάχνοντας για μια άλλη – που δεν βρίσκεται εύκολα γιατί σπανίζουν οι γυναικείοι κωμικοί ρόλοι – πάω στο δράμα. Και όλο αυτό φαίνεται ότι αποπροσανατολίζει το κοινό. Αλλά ο αγώνας μου στο θέατρο δεν είναι να επιβάλλω έναν τύπο κωμικής ή δραματικής. Αυτή η εναλλαγή που μοιάζει να είναι άναρχη κλείνει μέσα της τη δική της σταθερή ιστορία. Να αντέξεις».

Διατηρώντας μια σταθερή πορεία περισσότερο από 30 χρόνια στο θέατρο και την τηλεόραση, η Κάτια Δανδουλάκη αθροίζοντας εμπειρίες λέει: «Είχα την τύχη η προσωπική μου ζωή να έχει όραμα, ψυχική ηρεμία και ευτυχία. Είχα τη δύναμη να τα διεκδικήσω όλα αυτά με θυσίες. Γιατί δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Ηρεμία χωρίς αναστάτωση, αγάπη χωρίς θυσία, πίστη χωρίς όραμα. Και στη δουλειά μου το ίδιο. Έφτιαξα το θέατρο που ήταν το όνειρό μου και το πλήρωσα και το πληρώνω με αίμα. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό μου και δεν μετανιώνω γι’ αυτό. Θα πω τη φράση της Μαρίας Κάλλας: “Άξιζε τον κόπο”. Πράγματι, τα χρόνια που είμαι στο θέατρο μού πρόσφεραν πολλές πολύτιμες στιγμές – “πτήσεις” πάνω στη σκηνή. Αυτά τα πετάγματα είναι οι στιγμές της προσωπικής μου ανταμοιβής, που μόνον εγώ ξέρω πόσο μάτωσα και πόσο πόνεσα για να τις έχω».

«Βλέπω τη ζωή να αγριεύει»

Στην έμφυτη ευγένεια και τη φινέτσα της, η Κάτια Δανδουλάκη έχει προσθέσει και άλλα υλικά, έχει κινητοποιήσει κι άλλες δυνάμεις, προκειμένου όχι μόνο να βάλει σε τάξη εμπειρίες και αισθήματα, αλλά και να στήσει ακέραιο στα μάτια της τον δικό της κόσμο που είναι να ζεις με την τέχνη της ζωής την τέχνη του θεάτρου. Δεν είναι και ο πιο εύκολος τρόπος. «Συχνά νιώθω παρατηρητής του εαυτού μου. Την ίδια στιγμή που κάνω κάτι, το κρίνω. Κάθε χρόνος που περνάει, μου φαίνεται πιο δύσκολος από τον προηγούμενο, αλλά και πιο γοητευτικός. Βλέπω τη ζωή να αγριεύει καθώς μεγαλώνει ο χώρος της συνείδησης και μικραίνουν τα όρια της υπομονής. Αυξάνονται οι απαιτήσεις και λιγοστεύει ο ενθουσιασμός. Δεν γελάω πια εύκολα. Δεν κλαίω. Και όμως, μαγεύομαι πιο συχνά με πολύ απλά πράγματα». […]

04.11.2003, Χατζηιωάννου Έλενα Δ. «Κάτια Δανδουλάκη: Παίζω σαν να εξομολογούμαι», Τα Νέα

Για το link πατήστε εδώ