Ο ύμνος πήγε στους θεούς

«Παιχνίδι των θεών» του Έντβαρντ Ρατζίνσκι στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη»

Για άλλη μια φορά διαπιστώνεται ότι μπορεί να έχεις ένα γραμμένο για το θέατρο θεατρικό έργο και το θέατρο να μην ζωντανεύει – όσο κι αν η παράσταση είναι καλή – και από την άλλη, να μην υπάρχει στην πραγματικότητα θεατρικό έργο και όμως, να βλέπεις ένα ζωντανό, παλλόμενο και πραγματικό θέατρο.

Αυτό συνέβη με το έργο «Παιχνίδι των θεών» του Ρώσου συγγραφέα Έντβαρντ Ρατζίνσκι και με την παράσταση που έγινε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης βασισμένη στα μουσική και στα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι για τον Κάρολο Κουν και το Θέατρο Τέχνης. Εδώ, για άλλη μια φορά, άστραψε και συγκίνησε το αληθινό θέατρο.

Τον Ρατζίνσκι στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε από το έργο του «Τζόκινγκ» που έπαιξε η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο και από ένα άλλο έργο του, το «Εγώ, ο Ντοστογιέφσκι» – που ο πραγματικός του τίτλος είναι «Γηραιά ηθοποιός στο ρόλο της γυναίκας του Ντοστογιέφσκι» – που έπαιξαν η Τζένη Ρουσέα και ο Χρήστος Τσάγκας.

Και στα δύο αυτά έργα διαπιστώνεται ότι ο Ρατζίνσκι έχει ένα ξεχωριστό – και θα έλεγα «θεατρικό»- ταλέντο, αλλά συγχρόνως, σε όλα τα έργα του, υπάρχει και ένα επίμονο χάος. Και αυτό το «χάος» δεν μετατρέπεται σε θέατρο αλλά το αντίθετο: αποσυντονίζει το θέατρο που έχει δημιουργήσει.

Αυτό έγινε και στο «Παιχνίδι των θεών». Εδώ όμως φανερώθηκε και άλλο ένα «μυστικό» που κρύβει το θέατρο: ν’ αστράφτει ένας ηθοποιός μέσα σ’ ένα τέτοιο έργο. Κι εδώ αυτόν το «ρόλο» τον έπαιξε η Κάτια Δανδουλάκη. Βέβαια η Δανδουλάκη δεν είχε τίποτα να αποδείξει τώρα πια. Η υποκριτική της ικανότητα έχει αποδειχτεί χρόνια τώρα. Και όμως, εδώ, με ένα τηλέφωνο κολλημένο στ’ αφτί να μιλάει σ’ ένα πρόσωπο που δεν υπάρχει, για τον απλούστατο λόγο ότι το τηλέφωνο είναι κομμένο και δεν λειτουργεί, περνάει σε πολύ υψηλά υποκριτικά στάνταρ.

Δίπλα της η Δανδουλάκη είχε έναν καλό ηθοποιό, τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, με τον οποίο έφτιαξε ένα γερό υποκριτικό δίδυμο και κράτησε την παράσταση που είχε σκηνοθετήσει ο Στάθης Λιβαθινός σε υψηλό επίπεδο. Κυριολεκτικά σε μια παράσταση χωρίς έργο.

Έτσι, σ’ όλη την παράσταση, παρακολουθούσες μόνο τη Δανδουλάκη. Δε σ’ ενδιέφερε καθόλου το έργο, μια και το είχε χάσει ο ίδιος ο συγγραφέας του. Και έφευγες από το θέατρο με μόνη την υποκριτική παρουσία της Δανδουλάκη. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου λίγο. Θα έλεγα, μάλιστα, πως πολλές φορές στο θέατρο αυτό είναι το παν: ο ηθοποιός. […]

17.01.2004, Χρηστίδης Μηνάς « Ο ύμνος πήγε στους θεούς», Ελευθεροτυπία

 

Για το link πατήστε εδώ