Ο Δημήτρης Ήμελλος προτείνει την καλλιέργεια της γνώσης και την ανάγκη καλλιτεχνικής παιδείας
«Μπορεί να καταγόμαστε από τον Αισχύλο, αλλά στο επίπεδο είμαστε υποανάπτυκτη χώρα». Λόγια του ηθοποιού Δημήτρη Ήμελλου, ο οποίος όμως, αν και πατά το θεατρικό σανίδι επτά μόλις χρόνια, έχει καταγράψει στο ενεργητικό του ουκ ολίγες επιτυχίες και έχει αποσπάσει τις εγκωμιαστικές κριτικές κοινού και κριτικών.
Δεν είναι τυχαίο ότι το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο «Δημήτρης Χορν» για την ερμηνεία του στην «Φρεναπάτη» του Κούσνερ.
Αυτό τον καιρό εμφανίζεται σε δύο παραστάσεις στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Παίζει στο «Αυτό που δεν τελειώνει – Η ποίηση στον εικοστό αιώνα», ενώ κρατά τον ομώνυμο ρόλο στον «Μολιέρο» του Μπουλγκάκοφ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.
«Ο Ρώσος συγγραφέας παρακολουθεί ένα κομμάτι από τη ζωή του μεγάλου Γάλλου δραματουργού. Ο Μολιέρος είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου. Δημιούργησε και διαμόρφωσε ένα τεράστιο κομμάτι του θεάτρου και όσοι ασχολούμαστε με το θέατρο του οφείλουμε ένα μέρος της ύπαρξής μας. Ο Μολιέρος ταυτίζεται με το όνειρο και τον εφιάλτη κάθε ταμένου ανθρώπου, αφού πέθανε πάνω στη σκηνή», λέει ο Δημήτρης Ήμελλος.
-Είναι και δικό σου όνειρο και εφιάλτης;
Ποιος δε θέλει να πεθάνει την ώρα που κάνει έρωτα; Είναι τύχη, κατά κάποιον τρόπο, γιατί είναι θάνατος πάνω σε οργασμική στιγμή.
-Σημαίνουν κάτι τα βραβεία για σένα;
Τα βραβεία είναι ένα φλας μιας στιγμής. Η ζωή όμως δεν στέκεται στα βραβεία. Και ο ηθοποιός δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Την άλλη μέρα… λες: ποιος είναι αυτός; Το κοινό είναι αδυσώπητο. Και κυρίως το θεατρικό κοινό που είναι διψασμένο. Σε αντίθεση με το τηλεοπτικό, αφήνει τη ζεστασιά του σπιτιού του, την καλοπέρασή του και χώνεται σε μια αίθουσα για να σε συναντήσει. Αυτή ακριβώς η πράξη, να λογοδοτείς κάθε φορά με τους θεατές, είναι πιο προκλητική από το βραβείο. Αν με δείτε σε παραστάσεις που δεν πήγαν καλά, είμαι “άρρωστος” χάλια.
-Νιώθεις δικαιωμένος που κατάφερες να γίνεις γνωστός μέσα σε λίγα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας;
Γνωστός στο θεατρικό χώρο. Γιατί το “γνωστός” σήμερα σημαίνει τηλεόραση και είναι μια άλλου είδους δημοσιότητα.
-Η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις κάνει τηλεόραση…
Δεν το επιδιώκω. Είμαι άνθρωπος που τον απορροφά αυτό που κάνει. Και η τηλεόραση πρέπει να βρει τρόπο να με απορροφήσει. Αυτή τη στιγμή έχω ρίξει τις δυνάμεις μου στο θέατρο και στη διδασκαλία στη δραματική σχολή. Δεν θέλω να κάνω τηλεόραση παρεμπιπτόντως.
-Έχεις σπουδάσει στη Μόσχα. Τελικά, είναι μεγάλη διαφορά της διδασκαλίας από τις εδώ δραματικές σχολές;
Οι δραματικές σχολές στην Ελλάδα, βρίσκονται σε πρωτόγονη κατάσταση. Όπως γενικότερα η θεατρική παιδεία. Δεν νομίζω ότι λέγοντάς το αναταράζω κάποια νερά, είναι γνωστό και υπαρκτό. Συμπληρώνεται μέσω της εμπειρίας στο σανίδι, από την ιδιοτροπία του καθενός να αντιλαμβάνεται και να σπρώχνει τα πράγματα, αλλά και με το να πηγαίνει κανείς ίσως στο εξωτερικό σε προηγούμενα συστήματα, που μπορούν να σου προσδώσουν και να σου μεταφυτεύσουν μια βαθύτερη γνώση στο αντικείμενό σου. Στη χώρα μας η γνώση είναι κατά κύριο λόγο εμπειρική. Δεν έχει τίποτα κακό η εμπειρική γνώση. Και ο Μολιέρος ένας εμπειρικός άνθρωπος ήταν.
Δεν σπούδασε πουθενά. Πέρασε δέκα χρόνια από τη ζωή του σε περιοδείες, έφαγε βραστά μήλα στη μούρη, ντομάτες, γιούχα… και έτσι έμαθε θέατρο. Ύστερα ήρθε και το χειροκρότημα.
-Και παλιοί μεγάλοι άξιοι πρωταγωνιστές, δεν είχαν πάει σε δραματική σχολή…
Μα και τότε που υπήρχε μόνον η εμπειρία, υπήρχε μια εποχή που γέμισε αυτούς τους ανθρώπους. Παράλληλα με εκείνους, υπήρχε ένας Κάρολος Κουν, ένας Ροντήρης, ένας Τσαρούχης, ο Χατζιδάκις, ο Γκάτσος κ.ά. Ήταν μια εποχή που αναζητούσε πράγματα πολιτικά και κοινωνικά.
Ήταν μια Ελλάδα σε αναταραχή και εγρήγορση, που γεννιόταν από τις στάχτες ενός πολέμου. Η δημιουργία ήταν αυτονόητη, αφού ήταν τα πάντα κατεστραμμένα. Σήμερα, ζούμε στο 2005 και χρειαζόμαστε γνώση. Και θα έπρεπε να έχουμε μια Ακαδημία Θεάτρου. Υπάρχει, βέβαια, Τμήμα θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο, αλλά οι γνώσεις είναι θεωρητικές.
05.03.2005, Ξηνταράς Σταύρος «Είμαστε υπανάπτυκτη χώρα πολιτιστικά…», Απογευματινή.
Για το link πατήστε εδώ