Ιδανικό σχήμα και σχηματικές καταστάσεις

«Σπασμένο γυαλί», Θέατρο Εξαρχείων

«Τρεις ψηλές γυναίκες», Θέατρο Αθηνών

Μεταξύ 1990 και 1995 η σύγχρονη αμερικανική δραματουργία απέκτησε δύο νέα σημαντικά θεατρικά έργα, το «Σπασμένο γυαλί» και το «Τρεις ψηλές γυναίκες». Γραμμένα από τους «βετεράνους» του μεταπολεμικού αμερικανικού θεάτρου, Άρθουρ Μίλερ και Έντουαρντ Άλμπι. Από τον κατ’ εξοχήν εκφραστή του πλέγματος δημόσιο – ιδιωτικό, συλλογικό – ατομικό μέσα στην αμερικανική κοινωνία με τις φοβερές αντιφάσεις και αντιθέσεις, με τις σαρωτικές μυθολογίες και τις προσωπικές πτωχεύσεις. Και από έναν εκφραστή των τρόπων φυσικής και πνευματικής κατάρρευσης του ατόμου μέσα στο ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον και στον παράλογο περίγυρο.

Τα πρόσφατα αυτά έργα είναι σημαντικά τόσο για τον κοινωνικό προβληματισμό και το αίτημα του συναισθήματος όσο και για τις δραματικές ευστοχίες τους. Το «Σπασμένο γυαλί» είναι εξάλλου ένα έργο που χαρακτηρίζει τον σταθερό δραματουργικό προσανατολισμό του Μίλερ προς τις διάφορες εκδοχές του ρεαλισμού και προς έναν νεο-ιψενισμό ενώ οι «Τρεις ψηλές γυναίκες» αποτελούν ένα ακόμη δείγμα των εύθραυστων ισορροπιών στη γραφή του Άλμπι.

Και με το «Σπασμένο γυαλί» – έργο για τον φόβο της εβραϊκής ταυτότητας, για τον ευνουχισμό του ατόμου ανάμεσα στις συμπληγάδες της κοινωνικής καταπίεσης και των προσωπικών ενοχών – ο Άρθουρ Μίλερ δείχνει πόσο δεν φοβάται το συναίσθημα. Δείχνει, επίσης πόσο παραμένει πιστός στη συγκινησιακή και ψυχολογική αλήθεια των χαρακτήρων αλλά και στον αγώνα του για ένα θέατρο «όργανο πάθους», στο ύψος της κοινωνικής συνείδησης.

Το «Σπασμένο γυαλί» βρήκε στο Θέατρο Εξαρχείων ιδανικές παραστασιακές συνθήκες: ηθοποιούς ικανούς να αποδώσουν τις φοβίες και νευρώσεις, τις συγκινησιακές εντάσεις, τα φορτία της προσωπικής ευθύνης και των διλημμάτων. Ένα σχήμα που επενδύει στη μιλερική δραματουργία, πρόθυμο να την υπηρετήσει και να την προβάλλει. Έναν σκηνικά χώρο σκηνογραφημένο αποτελεσματικά από τον Γιώργο Ζιάκα έτσι ώστε η ιδέα ενός εσωτερικού από το Μπρούκλιν του 1938 να συμπληρώνεται με μιαν ατμόσφαιρα εσωστρέφειας και με την ιδέα του σπιτιού ως ειρκτής. Μια σκηνοθεσία που φωτίζει τις πτυχές κάθε προσώπου καθώς και τους τρόμους που καταδυναστεύουν, παραλύουν, εξολοθρεύουν τα άτομα. Μεταφρασμένο από την Αννίτα Δεκαβάλλα και σκηνοθετημένο από τον Τάκη Βουτέρη, το «Σπασμένο γυαλί» είναι μια παράσταση ψυχικών και μουσικών κλιμάτων. Στα κλίματα αυτά και όχι μόνο στη δράση, στο περιεχόμενο, στην ιστορία αξίζει να προσηλωθεί ο θεατής. Εκτιμώντας το παίξιμο του Στάθη Λιβαθινού, καφκικού Φίλιπ Γκέλμπεργκ, του Τάκη Βουτέρη στον ρόλο του ανατόμου της ψυχής Χάρι Χάιμαν, της Αννίτας Δεκαβάλλα καθώς ερμηνεύει την ενοραματική Εβραία Σίλβια Γκέλμπεργκ με τις σωματοποιήσεις και τα εν θερμώ συναισθήματα, του Θεολόγου Βλούτη, στυγνού Στάντον Κέις, της Αλεξάνδρας Μπατσαλιά στον ρόλο της εκδηλωτικής Μάργκαρετ Χάιμαν και της Λιάνας Παρούση, αυθόρμητης Χάριετ. […]

14.01.1996, Βαροπούλου Ελένη «Ιδανικό σχήμα και σχηματικές καταστάσεις», Το Βήμα

 

Για το link πατήστε εδώ