Δεν αναφερόμαστε στις μανάδες που έχουν ανύπαντρα παιδιά, αλλά στον «Γάμο του Φίγκαρο» του Στάθη Λιβαθινού

«Εσείς οι αριστοκράτες! Όλα τα ’χετε και φουσκώνετε σαν διάνοι! Τι έκανες για να σου ανήκουν όλα αυτά; Μπήκες στον κόπο να γεννηθείς και έτερον ουδέν!» / «Όλοι τρέχουν, σπρώχνονται, ανταγωνίζονται, διαγκωνίζονται, πατάνε επί πτωμάτων, πάνε όπου φυσάει ο άνεμος, αρπάζουν ό,τι μπορούν κι οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν!»/ «Σύνθημά σου: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Ιδού τα εργαλεία άσκησης πολιτικής»/ «Μεγάλη επιείκεια για τα σοβαρά εγκλήματα και άτεγκτη σοβαρότητα για τα απλά παραπτώματα…» Είναι φράσεις του έργου, που κάτω από τη σάτιρα ηθών και τη γεύση σαμπάνιας καταλήγει σ’ ένα προεπαναστικό μανιφέστο (αφού είχε να αντιμετωπίσει την αυστηρή λογοκρισία, παρουσιάστηκε 5 χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση).

Αυτά για το ιστορικό πλαίσιο, μπορείτε να πάρετε το πρόγραμμα και μια χαρά θα μάθετε τις λεπτομέρειες, όπως και στοιχεία για το συγγραφέα του, Μπομαρσέ. Το θέμα μας είναι η παράσταση. Πόση ευρηματικότητα επιφύλασσε ο σκηνοθέτης γι’ αυτό το κείμενο που μετράει 200+ χρόνια, ώστε να μοιάζει σύγχρονο χωρίς να προδίδει το ήθος του και τρομερά ενδιαφέρον παρά την «αφελή» ιστορία του. Αν και καθαρόαιμο θέατρο, απευθύνεται σε θεατές που μπορούν ακόμα να συμμετέχουν με σοβαρότητα σ’ ένα παιδικό παιχνίδι και να διασκεδάσουν.

Με τη σύμπραξη των φωτισμών (Αλέκος Αναστασίου) και της ζωντανής μουσικής (Χαράλαμπος Γωγιός), σ’ ένα υπαινικτικό σκηνικό (πάντα ευρηματική η Ελένη Μανωλοπούλου) και διαχειριζόμενος μια λαγαρή μετάφραση (Έλσα Ανδριανού), ο θίασος (με προαξέρχοντες τους Δ. Ήμελλο, Αμ. Τσεκούρα, Άρ. Τρουπάκη, Γ. Τσιαντούλα, Αργ. Ανανιάδου, Μ. Σαββίδου, Ν. Καρδώνη) δημιούργησε παρά υποκρίθηκε. Και αν σε πολλές καλές παραστάσεις υπάρχει ένα «αλλά», εδώ το μόνο «αλλά» έχει να κάνει με το… «δεν ξέρω αν προλάβω να την ξαναδώ».

11.02.2015, Μαστρογιαννίτης Δημήτρης «Για αυτό το γάμο θα μιλούν όλοι», www.athensvoice.gr

Για το link πατήστε εδώ