Σπουδαία θεατρική εμπειρία η παράσταση του Στάθη Λιβαθινού. Ακόμη και ο λιγότερο μυημένος αντιλαμβάνεται βγαίνοντας από το θέατρο, την καλλιτεχνική ιδιοφυΐα του σκηνοθέτη που έστησε ένα έργο υπερθέαμα συναισθημάτων, εικόνων και ερμηνειών. Αν χρονικά μάλιστα διαρκούσε λιγότερο, δεν θα υπήρχε κανένα ψεγάδι.

Το κλασικό ποίημα των 10.052 στίχων του Βιντσέντζου Κορνάρου, ξετυλίγει με μια πρώτη ανάγνωση τον γεμάτο εμπόδια και άνισο κοινωνικά έρωτα της μοναχοκόρης του βασιλιά της Αθήνας, Αρετούσας με τον γιο του πιστού συμβούλου του βασιλιά, Ερωτόκριτου. Ιστορικά το γραμμένο στη Κρητική διάλεκτο έργο έχει διχάσει για την σημαντικότητα του, η δεξιοτεχνική του όμως αναπαράσταση από τον Στάθη Λιβαθινό το αναγάγει στο βαθμό του αριστουργήματος. Ένα παραμύθι που ξεχειλίζει συναίσθημα και υμνεί τον έρωτα. Με την λεπτομερειακή προσοχή και φροντίδα που απαιτεί ένα παραδοσιακό εργόχειρο, ο Λιβαθινός συνθέτει το σκηνικό χωροχρόνο του Κορνάρου, πιο πειστικό ακόμη και από το πρωτότυπο, προσδίδοντας παράλληλα με εντυπωσιακούς χειρισμούς σύγχρονα στοιχεία που απογειώνουν την παράσταση. Στιγμές σπουδαίων εμπνεύσεων τα jazz λυρικά μέρη και φυσικά η αποθεωτική σκηνή της κονταρομαχίας. Η λεπτοδουλεμένη δουλειά της Ζωής Χατζηαντωνίου που ανέλαβε την ανατρεπτική συχνά κινησιολογία ξεχωρίζει όπως και η υλοποίηση του σκηνικού από την Ελένη Μανωλοπούλου (έχει κάνει και τα κοστούμια)πάνω στην βαθιά ανατρεπτική αλλά τόσο ατμοσφαιρική ιδέα του τεράστιου καρουζέλ πάνω στην σκηνή. Δεμένος υποκριτικά, ο θίασος ανταποκρίνεται στην αριστουργηματική σκηνοθεσία και λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, όπου κάθε δείκτης παρακινεί με την προσεγμένη ερμηνεία του τον άλλο, για τον επόμενο κτύπο. Αριστοτεχνικός, επιβλητικός και απίστευτα πλαστικός ο Χρήστος Σουγάρης κλέβει τις εντυπώσεις στο ρόλο του Ρήγα, η νεαρή Νεφέλη Κουρή ντύνει την Αρετούσα με την εξαίσια αθώα αλλά και επαναστατική αύρα της και ο Νίκος Καρδώνης σπινθηροβόλος και ποιοτικά κωμικός ως φίλος του Ερωτόκριτου. Όλοι οι ηθοποιοί γενικότερα, εκτός από την Γιώτα Φέστα, που βαριέται ανυπόφορα. Και είναι τόσο εξόφθαλμη η αδυναμία της σε ένα τόσο άριστα ενορχηστρωμένο σύνολο, που μαζί με την αναγκαιότητα για μια μικρότερη σε διάρκεια παράσταση, στερούν στον “Ερωτόκριτο” του Λιβαθινού, τον τίτλο μιας από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουν ανεβεί τα τελευταία χρόνια.

O Χρήστος Σουγάρης μίλησε στο REVma -/+:

Πόσο επίκαιρη πιστεύετε ότι μπορεί να είναι σήμερα μια ιστορία αγάπης παρμένη από την παραδοσιακή ελληνική λογοτεχνία και τί έχει να προσφέρει στο κοινό;
Έχει πολύ ενδιαφέρον, ειδικά σήμερα, να αφηγείσαι ένα παραμύθι, το οποίο τονίζει πως όποιες και αν είναι οι δυσκολίες, αν υπάρχει θέληση, υπομονή και πείσμα, όλα μπορούν να συμβούν. Πως ακόμη και το πολίτευμα μπορεί να αλλάξει, φτάνει να πιστέψεις σε αυτό πάρα πολύ. Το ότι ο Ερωτόκριτος δηλαδή χωρίς να έχει δικαίωμα στον θρόνο, γίνεται βασιλιάς στο τέλος του έργου, σημαίνει ότι το πολίτευμα γίνεται δημοκρατικό υπό μια έννοια. Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο καλλιτεχνικό αντίδοτο για την εποχή μας και καταλληλότερη περίοδος για να αφηγηθείς παραμύθια, αν και ο Ερωτόκριτος δεν είναι μόνο παραμύθι.

Το έργο τέθηκε υπό μεγάλη αμφισβήτηση από τους λόγιους της εποχής ενώ η σημαντικότητα του αμφισβητείται μέχρι σήμερα. Είναι η μοίρα ενός σπουδαίου έργου ή μια πλευρά της πραγματικότητας;
Αυτό που μου αρέσει πολύ στο κείμενο, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Κορνάρος γράφει δέκα χιλιάδες στίχους και καταφέρνει να είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό γοητευτικός από κάθε άποψη. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί, τα ρήματα και οι λέξεις με γοητεύουν αφάνταστα. Προσωπικά λοιπόν, το βρίσκω ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό κείμενο. Ως ιστορία είναι πάρα πολύ απλή και μπορεί να είναι δάνειο (παρμένη από γαλλικό κείμενο), αλλά δάνεια υπάρχουν πολλά. Το θέμα δεν είναι εκεί, άλλωστε ακόμη και ο Σέξπιρ δανείζεται και η περαιτέρω ανάλυση αυτού του θέματος έχει περισσότερο φιλολογικό ενδιαφέρον.

Στο κλίμα του ιστορίας, ας υποθέσουμε πως αποφασίζεται αιφνιδιαστικά η δική σας εξόριση. Τι θα κάνατε οπωσδήποτε μέχρι να φύγετε;
Το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι πως θα ήμουν δίπλα στην εξάχρονη κόρη μου. Από εκεί και έπειτα θα μετρούσε τόσο διαφορετικά ο χρόνος. Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε δέκατο του δευτερολέπτου, που δεν έχω ιδέα τί ιδέες θα μου γεννούσε. Δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, οι σκέψεις μου θα ήταν τόσες πολλές και τόσο βαριές, που το κορμί μου θα ήταν ανίκανο να κάνει το παραμικρό.

Πόσο σας επηρεάζει η δύσκολη κοινωνικοπολιτική κατάσταση που περνάμε, καλλιτεχνικά, συναισθηματικά, ερμηνευτικά; Σας αγχώνει αν το θέατρο θα μπορέσει να έχει κόσμο; Είστε αισιόδοξος;
Με επηρεάζει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, αρχικά γιατί είμαι πολίτης και αισθάνομαι πως μερίδιο ευθύνης σε αυτό που ζούμε έχουμε όλοι, χωρίς το μερίδιο ευθύνης όμως να είναι ίδιο για όλους. Σαφώς και έχω την έγνοια της απήχησης της δουλειάς μου, καθώς αυτός είναι ο σκοπός και ο προορισμός της. Ο κόσμος δηλαδή. Όσο για το αν είμαι αισιόδοξος, αισθάνομαι πως όσο μεγάλη και αν είναι η δυσκολία, έχουμε αρχίσει να γινόμαστε περισσότερο εξωστρεφείς ως πολίτες. Περισσότερο από ποτέ συνομιλούμε. Περισσότερο από ποτέ δηλώνουμε την διαφωνία μας. Ο Μπρέχτ έλεγε πως το να φωνάζεις είναι πρόοδος. Είναι ένα βήμα λοιπόν. Μιλάμε πια περισσότερο, ακούμε ο ένας τον άλλο, ζούμε το πρόβλημα του δίπλα, και περισσότερο από ποτέ κατανοούμε πως αυτό που τον αφορά σήμερα, ενδεχομένως να αφορά και εμάς αύριο. Παλαιότερα δεν ήταν έτσι. Δεν πιστεύω ωστόσο πως όλη αυτή η κατάσταση θα έχει ένα τέλος, μια έκβαση. Και αυτό γιατί ζούμε μια καμπή, μια περίοδος που το ίδιο το σύστημα χρειάζεται για να δημιουργήσει ένα περιθώριο κέρδους. Μια κατάσταση δηλαδή απόλυτα ελεγχόμενη. Ας μην τρέφουμε άλλωστε αυταπάτες. Δεν είμαστε γαλάτες. Δεν έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας, όσο και αν θέλουν να το παρουσιάζουν έτσι αυτοί που μας διοικούν, και δικαίως άλλωστε, αφού έκαναν τα πάντα για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο της βλακείας.

07.01.2012, Γ.Ε. «Ερωτόκριτος @ Θέατρο Ακροπόλ», rev-ma.com

Για το link πατήστε εδώ