Τέσσερα ζευγάρια: ο βασιλιάς μιας μισο-φανταστικής Ναβάρας, μαζί με τρεις άρχοντες φίλους του και η πριγκίπισσα μιας μισο-φανταστικής Γαλλίας, μαζί με τρεις κυρίες επί των τιμών της. Θα συναντηθούν κάτω από παράδοξες συνθήκες. Εκείνοι έχουν ορκιστεί αποχή από τον έρωτα, εκείνες είναι ερωτευμένες μαζί τους και έχουν βαλθεί να τους «πλανέψουν». Ο έρωτας, φυσικά, είναι έτοιμος να νικήσει, όταν ένα γεγονός τραγικό «συννεφιάζει το τοπίο» και μεταθέτει το θρίαμβο του έρωτα στο μέλλον «εάν και εφόσον…».

Την «ήσσονα» αυτή νεανική (1593) κωμωδία του Σαίξπηρ – που παύει και εδώ να είναι Σαίξπηρ – παρέλαβε στα χέρια του, μέσα από μια αριστουργηματική μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός και το μετέτρεψε σε ένα μείζον θεατρικό γεγονός. Ο Στάθης Λιβαθινός δεν «καπέλωσε» το κείμενο με καμία «άποψη». Απλώς το «έσκαψε», ανακάλυψε χίλιες δυο παραμέτρους του, το «φώτισε», δούλεψε σκληρά με τους ηθοποιούς του και με μέτρο και γούστο επέλεξε αυτοσχεδιασμούς τους, τους «ζύμωσε» και τους ένταξε αρμονικά στην παράσταση, μια παράσταση πηγαία σύγχρονη, σπαρταριστά αστεία, η οποία βρίθει ευρημάτων, χωρίς κανένας τους να σου δίνει την εντύπωση του «φορεμένου» και του «δήθεν». Και έπλασε σύνολο απαράμιλλης νεανικής φρεσκάδας, δουλεύοντας, όμως, τον κάθε ρόλο με πολύ μεγάλη προσοχή. Από τους δεκαοκτώ ηθοποιούς του, που σμιλεύουν διαμαντάκια, με δυσκολία τολμώ να ξεχωρίσω το Δημήτρη Ήμελλο, που «μιλάει» και στις σιωπές του – μια δημιουργία -, τον Γιάννη Μαυριτσάκη, την Ναταλία Στυλιανού και τις κωμικές εκπλήξεις Βασίλη Ανδρέου, Μαρία Σαββίδου, Δημήτρη Παπανικολάου και Νίκο Καρδώνη. Ο Τάσος Γιαννόπουλος νομίζω ότι το παρατράβηξε σε μούτες, ενώ βρήκα εξαιρετικά «αποστασιοποιημένο» τον Παναγιώτη Μπουγιούρη. Η Ελένη Μανωλοπούλου με το σκηνικό της – αυτή την ιδεώδη ναΐφ «ταπετσαρία», την αντλημένη από τον Ντουανιέ Ρουσό – και με το συναρπαστικό χρωματικό όργιο των μελετημένα ετερόκλητων κοστουμιών της, ο Θοδωρής Αμπαζής με τις μουσικές, τα τραγούδια και τους ήχους του, που λες και γεννιούνται μέσα από τη παράσταση, η Μαριέλα Νέστορα με τις χορογραφίες της και ο Αλέκος Αναστασίου με τους φωτισμούς του έχουν συμπλεύσει με τον σκηνοθέτη σ’ αυτό το ευτυχές αποτέλεσμα.

27.04.2002, Σαρηγιάννης Γιώργος Δ.Κ. «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», Ταχυδρόμος

Για το link πατήστε εδώ