Έκανα αρκετές προσπάθειες μέχρι να μάθω σωστά τα ονόματα των δύο πρωταγωνιστών. Ρόζενκραντζ και Γκίλντενστερν. Αν ο συγγραφέας Τομ Στόπαρντ ήθελε να με κάνει να προπονηθώ με αυτόν τον τίτλο, ο σκηνοθέτης της παράστασης «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» Στάθης Λιβαθινός κάθε άλλο παρά δυσκολία μου προκάλεσε. Αυτή την παράσταση θα τη μνημονεύω για καιρό.

Θα πω πρώτα το εξής ωραίο, καινούργιο και διαφορετικό. Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν η αφορμή για να αλλάξει ριζικά η διαρρύθμιση των καθισμάτων και της σκηνής του ιστορικού Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων, με αποτέλεσμα να προσφέρει εναλλακτικούς τρόπους θέασης ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε σκηνοθεσίας.

Αυτό ήταν το τελευταίο όραμα του Λευτέρη Βογιατζή, το οποίο σχεδίασε ο ίδιος και για το οποίο φρόντισε να εξοπλίσει το θέατρό του με τον κατάλληλο μηχανισμό. Έναν μηχανισμό, ωστόσο, που δεν πρόλαβε να θέσει σε λειτουργία και ο οποίος παίρνει σάρκα και οστά τώρα, για πρώτη φορά, 11 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Και επιστρέφω στη μαγική παράσταση «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», με τον Βασίλη Ανδρέου και το Νίκο Καρδώνη στους ρόλους των Ρόζενκραντζ και Γκίλντενστερν αντίστοιχα. Οι δύο ηθοποιοί είναι πραγματικά απολαυστικοί, θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε Χοντρό και Λιγνό, έχουν λίγο από τον Σαρλό του Τσάρλι Τσάπλιν και μαγνητίζουν το κοινό με τα αστεία, τις γκάφες τους και τις άτσαλες, αλλά απόλυτα μελετημένες κινήσεις τους. Ανοίγουν και κλείνουν τις βαλίτσες τους, βγάζουν και βάζουν τα καπέλα τους, τα παπούτσια τους, τα σακάκια τους, το Θέατρο του Παρολόγου είναι μπροστά μας σε όλο του το μεγαλείο.

Μαζί τους βρίσκονται δέκα ακόμα ηθοποιοί, οι Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Γιώρος Δάμπασης, Στάθης Κόικας, Φοίβος Μαρκιανός, Πολυξένη Παπακωνσταντίνου, Μαρία Σαββίδου, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Φιλιππίδης. Όλοι μαζί συνθέτουν το μωσαϊκό για μια καταπληκτική παράσταση, που κάθε της σκηνή αποτελεί ένα μικρό έργο τέχνης. Απόλυτη μελέτη στα λόγια, στις λέξεις, στις κινήσεις, στους φωτισμούς, στα σκηνικά και στα κοστούμια.

Ηθοποιοί μπαίνουν, βγαίνουν, πόρτες ανοιγοκλείνουν, οι εξελίξεις είναι γρήγορες, δεν πήραμε ανάσα και δεν θέλαμε να πάρουμε ανάσα προκειμένου να απολαύσουμε τη δράση που συμβαίνει επί σκηνής. Το έξυπνο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου βοηθά τόσο τους ηθοποιούς όσο και τους θεατές, ενώ τα καταπληκτικά κοστούμια επίσης της Ελένης Μανωλοπούλου έχουν δώσει σε κάθε χαρακτήρα κάτι πραγματικά ιδιαίτερο, με τα ασύμμετρα σακάκια και παντελόνια, καθώς και τα ιδιαίτερα παπούτσια.

Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και η μουσική που έχει γράψει ο Θοδωρής Αμπαζής, συμβάλουν στην δραματική εξέλιξη της ιστορίας. Να σημειώσουμε ότι παίζουν ζωντανά επί σκηνής οι μουσικοί Θοδωρής Κοτεπάνος (πιάνο), Φίλανδρος Μάριος Καρράς (κλαρινέτο), Κοτταρίδης Δημήτρης (τσέλο).

Θα ξεχωρίσω τους ηθοποιούς Νίκο Καρδώνη, Βασίλη Ανδρέου και Άρη Τρουπάκη, καθώς αξιοποίησαν στο έπακρο την ευκαιρία να ερμηνεύσουν δυνατούς ρόλους και γύρω από αυτούς να κουμπώσουν οι υπόλοιποι ρόλοι με την άψογη ερμηνεία όλων των ηθοποιών.

Πρόκειται ένα σαρωτικό κείμενο σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη, το οποίο έδωσε την αφορμή στον Στάθη Λιβαθινό να σκηνοθετήσει μια φρέσκια παράσταση, γεμάτη χιούμορ και ανατροπές, να μας βάλει στο παιχνίδι των ερωταπαντήσεων και να μας θυμίσει ότι κάθε μας μέρα ζούμε κάτι από τον Ρόζενκραντζ και τον Γκίλντενστερν, σαν αθώοι πολίτες μιας χώρας του θεάτρου του παραλόγου.

29.03.2024, Θεοδωράκου Μαριλένα «Είδαμε την παράσταση Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», www.theatermag.gr

Για το link πατήστε εδώ