[…] Την ίδια ευκαιρία δεν τη δίνει η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με την παράσταση του έργου «Όνειρο» του Στρίντμπεργκ. Κι αυτό γιατί το «Όνειρο» πελαγοδρομεί μέσα στην ασάφεια και την αβεβαιότητα του τι πραγματικά ήθελε να πει ο συγγραφέας.

Σ’ αυτό το έργο ο Στρίντμπεργκ δεν είναι ο συγγραφέας της «Δεσποινίδος Τζούλια», της «Σoνάτας των φαντασμάτων», του Ερρίκου Στ’» και αρκετών άλλων. Παρ’ όλο που ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Στάθης Λιβαθινός προσπάθησε να καθαρίσει τη θολή ατμόσφαιρα του έργου, οι προσπάθειές του έμειναν τελικά άκαρπες.

Η παραγωγή ήταν αρκετά πλούσια και είχε τη μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, το σκηνικά και τα κοστούμια του Αλέκου Λεβίδη, τη μουσική του Θοδωρή Αμπατζή, τους φωτισμούς του Φίλιππου Κουτσαφτή και τις χορογραφίες της Σεσίλ Μικρούτσικου και αρκετά μεγάλο αριθμό ηθοποιών που έφτανε στους 15.

Όλοι προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο, αλλά ο Στρίντμπεργκ δεν βοηθούσε. Δεν έδινε σαφείς μορφές στα πρόσωπα που είχε σκεφτεί και, φυσικά, ο ηθοποιός δεν μπορεί να βρει από μόνος του, με ακρίβεια, την όψη του ρόλου που έπρεπε να υποδυθεί. Έτσι, το αδέξιο έργο δεν μπορούσε να πάρει μια συγκεκριμένη μορφή, χανόταν σ’ ένα «όνειρο» που ίσως μόνο στο μυαλό του συγγραφέα να είχε μια συγκεκριμένη όψη.

Παρ’ όλα αυτά κι εδώ είχαμε θέατρο ατελές, αλλά θέατρο. Γι αυτό μπορώ να πω μην μπαίνετε στη Ζούγκλα. Θα σας φάνε τα φίδια. Πηγαίνετε καλύτερα στο θέατρο.

26.11.2005, Χρηστίδης Μηνάς «Ευτυχώς υπάρχει το θέατρο – «Χείλη κλειστά» (Ν. Ριάλτο), «Όνειρο» στο Εθνικό Θέατρο – Πειρ. Σκηνή», Ελευθεροτυπία

Για το link πατήστε εδώ