Ευτυχές το έκτο μας ραντεβού μ’ ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ θεάτρου που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, αλλά διεκδικεί πανελλαδικά την πρωτιά, την πρωτοτυπία και τη φρεσκάδα της θεατρικής κατάθεσης. Η «Θεατρική Άνοιξη», θεσμός που βουτά στη γόνιμη θεατρική έκφραση και φέρνει σε επαφή το κοινό της πάλης με έξοχους πειραματισμούς πάνω στην υποκριτική γλώσσα, έχει ήδη δώσει τα δύο πρώτα δείγματα από το φετινό της προγραμματισμό. Έναν προγραμματισμό που εστιάζεται στον ηθοποιό- φορέα του κειμένου, τον θέτει στο κέντρο της σκηνικής έκφρασης και τον βαφτίζει αδιαμφισβήτητο άρχοντα της παράστασης.

Οι δύο παραστάσεις που είδαμε, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, βρίσκουν σημείο επαφής στην απέριττη υποκριτική κατάθεση, που μέσα από λιτότητα, ευρηματικότητα και αλήθεια καταφέρνει να μεταμορφωθεί σε περίτεχνο, μοναδικό στολίδι και να κυριεύσει σκηνή και πλατεία. Το κείμενο παύει να αποτελεί δεσμευτικό παράγοντα, ενσωματώνεται στη θεατρική δράση σαν ένα ακόμη εργαλείο, που θα καταφέρει να εξορύξει τα στοιχεία εκείνα που θα συντελέσουν στην καθολική ανάδειξη του φορέα του.

Η Ταμίλα Κουλίεβα στο έργο του Ρίτσαρντ Καλινόσκι «Το κτήνος στο φεγγάρι» κατάφερε να καθηλώσει με την ερμηνεία της, να ξεπεράσει ένα κείμενο αδύναμο, που τις περισσότερες φορές βούλιαζε στο μελό και εκβίαζε τη συγκίνηση. Εμφανής η διαφορετικότητα της υποκριτικής της γλώσσας σε σχέση με τους Έλληνες συναδέρφους της, αναζητούσε κάθε στιγμή την έκπληξη, την αλήθεια, το παιχνίδι και το χαμόγελο, ακόμα και στις δραματικές σκηνές, εκεί όπου ο κ. Τάρλοου χανόταν σε κακότεχνους θρήνους ή ταμπουρωνόταν πίσω από μια εκ του ασφαλούς απόσταση από το ρόλο. Αν ηθοποιός σημαίνει τεχνίτης, άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται ανά πάσα στιγμή τα εκφραστικά του μέσα, να τα αφήνει ελεύθερα να γευτούν τα μονοπάτια των συναισθημάτων κι έπειτα να χρησιμοποιήσει αυτή τη γνωριμία για να γεννήσει έναν άλλο άνθρωπο, έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, τότε, ναι, η κ. Κουλίεβα αποτελεί το ευτυχέστερο παράδειγμα. Οι λέξεις φαντάζουν φτωχές να περιγράφουν το μέγεθος της υποκριτικής της, τη ζυγισμένη χρήση της γλώσσας του σώματος, την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα, στο δραματικό παρελθόν και την όρεξη για συνέχεια, για ζωή… […]

12.05.1999, Παπαδοπούλου Μαρία «Δύο στα δύο: Κριτική ματιά στις δύο πρώτες παραστάσεις της Θεατρικής Άνοιξης», Μακεδονία

Για το link πατήστε εδώ