Η παράσταση ξεκινά με τον Τίμωνα, άρχοντα της Αθήνας τον 5ο αιώνα π.Χ., να απολαμβάνει τη χαρά της ζωής πίνοντας και χαλαρώνοντας μέσα στην εντυπωσιακή μπανιέρα του. Υμνεί τους φίλους του, με τους οποίους χαίρεται τα πλούτη του. Άλλωστε, ξοδεύει την περιουσία του σε δώρα προς φίλους και απολαύσεις, στις οποίες μετέχει ο ανδρικός πληθυσμός της χώρας – σύμφωνα με τη θεωρία ότι στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες δεν συμμετείχαν στην κοινωνική ζωή. Η αρχή της υπόθεσης του έργου των Ουίλιαμ Σαίξπηρ και Τόμας Μίντλτον, που παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στο Rex, μοιάζει να κλείνει το… μάτι στον θεατή για την εξέλιξη, υποδηλώνοντας την προφανή κατάληξη. Ο Τίμων θα χρεοκοπήσει και οι φίλοι του, στους οποίους θα συντρέξει για βοήθεια, θα τον εγκαταλείψουν.
Ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Στάθης Λιβαθινός καταθέτει μια πρόταση καθαρή για ένα από τα πιο αινιγματικά έργα του Σαίξπηρ, αξιοποιώντας τον πυρήνα των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάστηκε ήδη από τα χρόνια της Πειραματικής Σκηνής, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο Βασίλης Ανδρέου ως Τίμων, ο Νίκος Καρδώνης, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Στρατής Πανούργιος, ο Αρης Τρουπάκης, η Μαρία Σαββίδου γνωρίζουν τη γλώσσα του Λιβαθινού και την υπηρετούν με γοητευτική προσήλωση (με εξέχοντα τον Ανδρέου).
Το εντυπωσιακό ασπρόμαυρο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή με τη μινιμαλιστική λιτότητά του, ενώ και τα κοστούμια «αποκρυσταλλώνουν» την ιδέα του Στάθη Λιβαθινού για την εικόνα της παράστασης. Ο Τίμων μπορεί να χαρακτηριστεί σάτιρα ηθών, αλλά σίγουρα είναι δείγμα μιας εποχής πειραματισμών κατά την οποία η τραγωδία αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και ενίοτε αποκτά αντιηρωική χροιά, όπως λέει η Ξένια Γεωργακοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια Θεατρολογίας στο ΕΚΠΑ. Μπορεί επίσης, εάν η παρτιτούρα παιχτεί σε κόντρα τέμπο, ο Τίμων να είναι ένα έργο για τη φιλία.
Παράλληλα, το έργο συγκλόνισε το Καρλ Μαρξ για τους προβληματισμούς που θέτει ο Σαίξπηρ αναφορικά με τη σπάταλη, τις τιμές, την αφθονία, το χρέος. Ο Τίμων πλάθει για τον εαυτό του έναν παράδεισο-πλάνη που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ζει στην Αθήνα της διαφθοράς. Το όνειρο του πλούτου δεν διαρκεί (ποτέ) για πολύ, και η προσγείωση στη χρεοκοπημένη πραγματικότητα είναι τρομακτική.
Η θεατρική χρονιά στο Εθνικό ξεκινά με μια υψηλής αισθητικής και ουσίας παράσταση, σε μια χώρα που ελπίζει να διδαχθεί από τα… όνειρά της.
11.10.2018, Λακασάς Απόστολος «Ο χρεοκοπημένος και η εγκατάλειψη των φίλων», Η Καθημερινή
Για το link πατήστε εδώ