Να ξεφύγει από τα «καθιερωμένα» είχε την πρόθεση ο Στάθης Λιβαθινός με τη «Μήδεια» του Ευριπίδη που ανέβασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου. Το πρώτο και βασικό λάθος ήταν, ίσως ότι επέλεξε για την παράστασή του όχι μια αίθουσα κλειστή ή έστω ένα νταμάρι, αλλά την Επίδαυρο. Ένα θέατρο που «ξερνάει» κάθε νεωτερισμό. Ο σκηνοθέτης είχε την ενδιαφέρουσα άποψη να παρουσιάσει την τραγωδία της Μήδειας, που εκδικείται την εγκατάλειψή της από τον Ιάσονα σφάζοντας τα δυο παιδιά τους, αφενός σαν ένα είδος «φλας μπακ», αφετέρου τονίζοντας το στοιχείο ότι η ηρωίδα είναι ξένη. Από εκεί και πέρα… Μια ομάδα καλλιτεχνών που εκτιμώ βαθιά σαν να έχασε το μπούσουλα. Από το Στρατή Πασχάλη, που η μετάφρασή του έμοιαζε άτολμη και στεγνή, ως την Ελένη Μανωλοπούλου, που αγνόησε τις καμπύλες της Επιδαύρου και με τις ευθείες γραμμές και τις γωνίες του σκηνικού της συγκρούστηκε μετωπικά με το «όστρακο» του Πολυκλείτου.

Ο σκηνοθέτης μου έδωσε την αίσθηση της αμηχανίας ακόμη και στο στήσιμο της παράστασης. Ένας μεγάλος Χορός –γυναίκες με λευκές τουαλέτες και άντρες με λευκά βραδινά κοστούμια- «εξατομικευμένος», που «ψάχνει» πού και πώς θα σταθεί, στριμώγματα –το εναπομένον ελεύθερο από το σκηνικό, τμήμα της ορχήστρας, χορογραφίες της Μαριέλας Νέστορα που παρέπεμπαν στο μιούζικαλ, μουσικές ανομοιογενείς με ατμόσφαιρες μιούζικ μπαρ του Θοδωρή Αμπαζή, φωτισμοί «σκληροί» του Αλέκου Αναστασίου, κατάχρηση χειρονομιών και ένα πλήθος συμβόλων –με κυρίαρχο το νερό της γούρνας του σκηνικού-, τα οποία καμία στιγμή δεν μου φώτισαν την παράσταση και δεν μου δικαιολόγησαν την αναγκαιότητά τους.

Και εκφορά του λόγου επιθετικά, σαν γαύγισμα, που εμποδίζει το κείμενο να «κατεβεί», από τις φωνές που γδέρνονται ηθοποιών οδηγημένων είτε σε πολύ παλιούς τρόπους -όρα Τροφός- είτε στην πλήρη ανασφάλεια. Ο Γιάννης Μαυριτσάκης –Ιάσονας με ενόχλησε με τις λαρυγγώδεις κραυγές του, ενώ από τους υπόλοιπους της διανομής μόνο τον Βασίλη Ανδρέου βρήκα κάπως ανεκτό. Η Ταμίλα Κουλίεβα, μια ηθοποιός που έχει δώσει έως τώρα εξαιρετικά δείγματα, κατά τη γνώμη μου, ως Μήδεια απέτυχε. Νομίζω ότι δεν διαθέτει ούτε το μέγεθος ούτε τις φωνητικές δυνατότητες για τραγωδία ανοιχτού χώρου. Από την παράσταση διατηρώ κάποιες ελάχιστες στιγμές του φινάλε. Και μια βαθύτατη απογοήτευση.

16.08.2003, Σαρηγιάννης Γιώργος Δ.Κ. «Η απογοήτευση», Ταχυδρόμος

Για το link πατήστε εδώ