Αν ο Στρίντμπεργκ έχει στο «Χορό» την άγρια αναμέτρηση των δύο φίλων, ο γεννημένος το 1943 Αμερικανός Σαμ Σέπαρντ έχει στην «Άγρια Δύση» του που έγραψε το 1980, τη σκληρότατη σύγκρουση δύο αγοριών μέσα στο σπίτι της μάνας τους. Ο πετυχημένος Χολιγουντιανός σεναριογράφος και το αλήτικο κλεφτρόνι, αλλάζουν – συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά – υπόσταση, φύση και προσωπικότητα. Τραγικά διχασμένοι και οι δύο, μπολιασμένοι από τον αλκοολικό μισάνθρωπο πατέρα τους, και τελικά επηρεασμένοι αρνητικά, από τον αναπάντεχο ερχομό της μάνας τους, φθάνουν ως στη φονική ακρότητα! Οι γοργότατοι ρυθμοί με τις ροκ καταβολές που ο Σέπαρντ εγκαινίασε το 1978 με την «Κατάρα της πεινασμένης τάξης» και ολοκλήρωσε σαν τριλογία με το «Θαμμένο παιδί» και την Αληθινή Δύση (όπως είναι ο πραγματικός τίτλος του έργου), οριοθετεί τη σύγχρονη Μυθολογία του Δυτικού Κόσμου. Η Αννίτα Δεκαβάλλα μετέφρασε εύστοχα, ένα ακόμα αμερικάνικο κείμενο, χωρίς αυτή τη φορά και να πρωταγωνιστεί, όπως άλλωστε και ο Τάκης Βουτέρης που ηθελημένα περιορίστηκε στην άκρως λεπτοδουλεμένη σκηνοθεσία. Η πρωταγωνιστική αποχή όμως των δύο θεμελιωτών του «Θεάτρου Εξαρχείων», δικαιολογείται από την πίστη τους σε ένα τόσο δυνατό, και για πρώτη φορά παιζόμενο στην Ελλάδα, έργο του Σέπαρντ, αλλά και σε δύο υπερταλαντούχους συναδέλφους τους. Ξεκινώ με τον Στάθη Λιβαθινό, που είναι το αρχικά «καλό παιδί», για το πόσο καλός ηθοποιός είναι με έπεισε παίζοντας ήδη σε Πιραντελλικό μονόπρακτο, και αποδίδοντας το ρόλο του στο «Σπασμένο Γυαλί» του Μίλλερ, καλύτερα από τον Αμερικανό αλλά και Εγγλέζο συνάδελφό του! Τώρα ο Λιβαθινός από πρότυπο οικογενειάρχη, μεταβάλλεται χαμαιλεοντικά σε ασυγκράτητο «αρουραίο της ερήμου». Συγκρατείστε το όνομα του γιατί ο Στάθης Λιβαθινός καλπάζει για κορυφαίος ρολίστας. Ο Μάνος Βακούσης είτε παίζει Μπρεχτική Όπερα της Πεντάρας, είτε Φωσκολικές μεγαλοστομίες στη «Λάμψη», τρυπώνει ουσιαστικά στην ψυχολογία του ήρωα που ενσαρκώνει. Ο αθυρόστομος τζογαδόρος στην Άγρια Δύση γίνεται άθυρμα στο φθόνο του μεγαλοαστού αδελφού του. Ποιος εκμεταλλεύεται και επιβουλεύεται ποιον, κάτω από την προστατευτική – φαινομενικά – ματιά ενός γηραλέου παραγωγού ταινιών, που υποδύεται ο μόνιμα γλαφυρός Γιώργος Σαμπάνης, αξίζει να το ανακαλύψετε σε μια παράσταση με πολλές ανατροπές. Να αναφέρω ακόμα πως μητέρα του εναλλασσόμενου σε ψυχολογία «Κάιν και Άβελ» αδελφικού ντουέτου, είναι η Αλεξάνδρα Παντελάκη, και πως το σκηνικό και τα λειτουργικά κοστούμια φιλοτέχνησε ο Άγγελος Αγγελής, υπογραμμίζοντας το ξάφνιασμα στο μουσικό ηχόχρωμα του Πλάτωνα Ανδριτσάκη. Το δικό μου ευχάριστο ξάφνιασμα συμπληρώθηκε, όταν τη διπλανή φωτογραφία του έργου, μου την παρέδωσε σεμνά ο Τάκης Βουτέρης, χωρίς την παρεμβολή καμιάς απροσπέλαστης «Κυρίας» επί των Δημοσίων Σχέσεων.

10.11.1996, Νικολετάτος Σπύρος «Άγρια Δύση: Θέατρο Εξαρχείων», Αυριανή

Για το link πατήστε εδώ