«Αγάπης Αγώνας Άγονος»

Σπάνια περνάει μια θεατρική περίοδος, μια θεατρική χρονιά μες την οποία τυχαίνει να μην ανεβαστεί κανένα έργο του Σαίξπηρ όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές θεατρικές σκηνές του κόσμου. Η ποίησή του, η πλούσια γκάμα των έργων του αποτελούν δραστικό, ζωντανό πεδίο έρευνας, προκλητικό σε κάθε αναζήτηση ύφους ερμηνείας.

Βέβαια, μες από όλες αυτές τις προσπάθειες ελάχιστες ξεχωρίζουν διότι είναι πολύ λίγα τα ανεβάσματα των έργων του Σαίξπηρ, τα οποία βασανίζονται σε μια πραγματικά εμπεριστατωμένη έρευνα και προσπάθεια, να βγουν καινούργια πράγματα στην επιφάνεια μες από μια σκηνοθετική οπτική απ’ όπου διαφαίνεται η γνώση, αλλά και η θέληση του σκηνοθέτη να φέρει τον κόσμο πιο κοντά στη δραματουργία του Σαίξπηρ.

Μια σκηνοθετική προσέγγιση ανοιχτή στην πολυσημία των σαιξπηρικών κειμένων, ικανή να διαβάσει και ν’ ακούσει τον Σαίξπηρ όχι σαν κάτι μουσειακό, κλασικό, με πάγια αποδεδειγμένη αξία. Αλλά μια σκηνοθετική ματιά ανήσυχη, ερευνητική, η οποία να προσπαθεί να εδραιώσει νέα στοιχεία που ν’ αποδεικνύουν ότι η σαιξπηρική γραφή, ποίηση και θεματογραφία είναι ζωντανή, επίκαιρη όσο ποτέ, και καταπιάνεται με πανανθρώπινα θέματα και ζητήματα μες από μία ευρεία γκάμα χαρακτήρων.

Μια τέτοια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια γίνεται στην «Πειραματική Σκηνή» του «Εθνικού Θεάτρου» όπου η δημιουργική έρευνα στον τομέα της σκηνοθεσίας του Στάθη Λιβαθινού αποδίδει καρπούς εύφορους με σεβασμό στο σαιξπηρικό κείμενο «Αγάπης αγώνας άγονος». Πρόκειται για μια εκπληκτική παράσταση, η οποία ένα μέρος της δύναμης της το οφείλει στην αδιαμφισβήτητα πολύ καλή μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, μετάφραση ποιητικής υφής.

Στο «Αγάπης αγώνας άγονος» ο έρωτας επιβάλλει τελικά την παρουσία του και διαπρέπει ως παράξενος νικητής μες από όρκους αταίριαστους στην ορμή της νεότητας. Επιθυμίες φιλομάθειας, αφιέρωση στη γνώση, επίορκοι και καταπατητές και έρωτες μες από γυναικεία τερτίπια και τεχνάσματα. Ο Στάθης Λιβαθινός ερευνά τους ενδόμυχους κρότους του κειμένου, μελετά τη σύνδεση των θεμέλιων λίθων της ουσίας του έργου και εφευρίσκει τρόπους να φέρει στο προσκήνιο μια νέα υποδειγματική, πρωτοποριακή εκδοχή της συγκεκριμένης κωμωδίας.

Υπέροχα τα κοστούμια, αλλά και τα σκηνικά αντικείμενα της Ελ. Μανωλοπούλου. Υπογραμμίζουν τις ενδείξεις της ερευνητικής, σκηνοθετικής διάθεσης. Πολύ καλές οι χορογραφίες της Μ. Νέστορα και αρκετά καλή η μουσική του Θ.Αμπαζή. Η διανομή προσαρμοσμένη στην καλά οργανωμένη σκηνοθετική δομή συντονίζει μια άριστη παράσταση.

Έξοχος ο Βασίλης Ανδρέου στον ρόλο του Αρμάδο. Πολύ καλοί και οι: Δ. Ήμελλος (Μούχλας) και Ν. Καρδώνης (Σκώρος) και ο Γ. Μαυριτσάκης (Μπιρόν). Η Μαρία Ναυπλιώτου είναι εξαιρετική στο ρόλο της πριγκίπισσας, καθώς ερμηνεύει τον αντίστοιχο δραματικό χαρακτήρα με το απαιτούμενο νάζι, θηλυκότητα, αλλά και δυναμισμό, υπογραμμίζοντας τις απαιτούμενες διακυμάνσεις του ρόλου. Αρκετά καλοί είναι οι: Στ. Γράψας, Ν. Παπαγιάννης, Π. Μπουγιούρης, Α. Λέρτα, Ε. Ζήμαλη, Ν. Στυλιανού, Τ. Γιαννόπουλος, Μ. Σαββίδου, Α. Λογοθέτης, Γ. Δάμπασης, Δ. Παπανικολάου.

Μια υποδειγματική παράσταση εμπεριστατωμένης έρευνας με δυναμικές ερμηνείες, η οποία μακάρι ν’ αποτελέσει την αφετηρία και για άλλες τέτοιες αξιόλογες προσπάθειες.

28.04.2002, Ραπανάκη Καλλιόπη «Αγάπης αγώνας άγονος», Η Νίκη

 

Για το link πατήστε εδώ