Αυτό που δεν τελειώνει ή δεν θα έπρεπε να τελειώνει είναι σίγουρα η μαγεία, η υπέρβαση της καθημερινότητας μέσα από την Τέχνη. Η ποίηση του Σεφέρη, του Ελύτη, του Καρυωτάκη, τον Παλαμά, του Καβάφη, του Εγγονόπουλου, του Εμπειρίκου, του Ρίτσου, της Δημουλά και άλλων είκοσι ακόμα σύγχρονων Ελλήνων ποιητών πλημμυρίζει το φουαγιέ της Πειραματικής και μας ταξιδεύει στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα μέσα από τα βιώματα των ερμηνευτών και την πρωτότυπη μουσική του Νίκου Πλάτανου που «ντύνει» τον υποβλητικό λόγο τους με ήχους σύγχρονους δυτικούς, ροκ και χιπ χοπ, αλλά και ελληνικούς.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε και επεξεργάστηκε δραματουργικά, με τη βοήθεια του Στρατή Πασχάλη, ο Στάθης Λιβαθινός είναι φρέσκια, νεανική, γεμάτη παλμό, ενέργεια και ερωτισμό, χωρίς κανένα ίχνος βαρύγδουπων ακαδημαϊκών βερμπαλισμών, ενώ παράλληλα αφουγκράστηκε προσεκτικά τους νόμους της ποιητικής γραφής, αποδίδοντας τη λανθάνουσα θεατρικότητα των ποιημάτων και ταυτόχρονα εισάγοντας τη θεατρική τους απόδοση ως μια άλλη δυνατότητα ερμηνείας τους. Το όντως αξιοπρόσεκτο της παράστασης είναι ο τρόπος συνάρθρωση της ποίησης με το θεατρικό μονόλογο και πιο συγκεκριμένα ο σεβασμός της ιδιαίτερης λογικής που διέπει αυτά τα δύο διαφορετικά κειμενικά σύμπαντα. Υιοθετώντας ευφάνταστα λιτές σκηνοθετικές φόρμες απαλλαγμένες από καλολογικά τερτίπια, ο σκηνοθέτης συνταίριαξε το συναισθησιακό πλούτο των ποιημάτων με τον εσωτερικό ρυθμό των ηθοποιών του δημιουργώντας ένα συγκινησιακό τοπίο απαράμιλλης έντασης και καθαρότητας, όπου οι ηθοποιοί, άνθρωποι του τώρα, συνδιαλέγονται με τα πάθη, τις χίμαιρες, τις ιστορίες του τότε όπως αυτές καταγράφονται από τους σημερινούς ποιητές μας.

Και καθώς οι ήχοι της Αθήνας ενσωματώνονται στο δρώμενο, με τους ηθοποιούς να ανοίγουν την πόρτα για να εισέλθουν στο χώρο της ποίησης κουβαλώντας το ρυθμό της πόλης όπου ζουν, το βλέπεις στα μάτια τους ότι είναι όλοι τους ανεξίτηλα σημαδεμένοι από την ομορφιά του λυρικού λόγου. Με σωστή κίνηση, υπέροχα καλοδουλεμένες φωνές και με διάχυτο δημιουργικό οίστρο, οι νέοι μα εξαιρετικά ταλαντούχοι ερμηνευτές επιδίδονται σε μικρά υποκριτικά σόλα καθώς σωματοποιούν τον παλμό και τα χρώματα των ελληνικών στίχων. Είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών αυτή η σφιχτοδεμένη ομάδα από την οποία σίγουρα θα ξεπηδήσουν οι αυριανοί μεγάλοι θεατρικοί ερμηνευτές, καθώς ήδη δοκιμάζονται και -ψήνονται- σε τόσους διαφορετικούς ρόλους και είδη θεάτρου χτίζοντας ένα μέλλον με πολύ γερές υποκριτικές βάσεις. Θυμηθείτε τα ονόματά τους γιατί θα μας απασχολούν συχνά στο μέλλον: Βασίλης Ανδρέου, Γιάννης Μαυριτσάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαρία Σαββίδου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Αλεξάνδρα Λέρτα, Στάθης Γράψας, Νίκος Καρδώνης, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαριάννα Λαμπίρη, Ναταλία Στυλιανού, Άρης Τρουπάκης, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Νικόλας Παπαγιάννης και Γιώργος Δάμπασης.

Και επειδή η ποίηση είναι τελικά «Αυτό που δεν τελειώνει» και δικαιωματικά πρέπει να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο, παραθέτουμε τον επίκαιρο σεφερικό στίχο: «Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους / ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο…».

27.03.2003, Χ.Σ. «Αυτό που δεν τελειώνει: Εθνικό – Πειραματική Σκηνή», Time Out Athens

Για το link πατήστε εδώ