Η παράσταση Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί βασίζεται στο έργο του Τομ Στόπαρντ. Το κείμενο δίνει φωνή στους δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες του Áμλετ, προσφέροντας μια νέα, διαφορετική οπτική στο κλασικό αυτό έργο.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Η επιλογή να φωτιστούν οι χαρακτήρες των δύο φίλων του Áμλετ αποδεικνύεται μια έξυπνη παραλλαγή του κλασικού έργου. Οι δευτερεύοντες αυτοί χαρακτήρες, που συχνά περνούν απαρατήρητοι στο πρωτότυπο κείμενο του Σαίξπηρ, αποκτούν εδώ βάθος και σημασία.

Η σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού αν και λιτή καταφέρνει να αναδείξει το κείμενο αλλά και τις ερμηνείες των ηθοποιών. Ενώ τα σκηνικά είναι φαινομενικά απλά, αποδεικνύονται εξαιρετικά λειτουργικά και καταλυτικά για την αφήγηση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η αλλαγή του σκηνικού στο τέλος της παράστασης.

Οι δύο κεντρικοί πρωταγωνιστές, Βασίλης Ανδρέου και Νίκος Καρδώνης, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, αποτυπώνοντας με πειστικότητα την εξέλιξη των χαρακτήρων τους. Η χημεία τους επί σκηνής ενισχύει την επίδραση των μηνυμάτων του έργου.

Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, επίσης, αναδεικνύουν τους ρόλους τους. Η κάθε ερμηνεία είναι καλοδουλεμένη και προσθέτει στο συνολικό αποτέλεσμα. Το σύνολο λειτουργεί αρμονικά, δημιουργώντας μια αίσθηση ολοκληρωμένης αφήγησης.

Επίσης, τα κοστούμια των δύο βασικών ρόλων είναι σύγχρονα, ενώ των υπόλοιπων ηθοποιών παραπέμπουν σε κλασική εκδοχή του Άμλετ, έτσι ώστε να αντανακλούν την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων.

Το έργο καταπιάνεται με το ερώτημα της προσωπικής επιλογής και της ευθύνης: τι συμβαίνει όταν αφήνουμε τους άλλους να καθορίζουν τις ζωές μας; Μέσα από τη ματιά αυτών των χαρακτήρων, αναλογιζόμαστε τις δικές μας επιλογές και πώς αυτές επηρεάζουν τόσο τη δική μας ζωή όσο και των άλλων.

Τα μηνύματα είναι καίρια και διαχρονικά όπως η ιδέα ότι αν δεν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, άλλοι θα το κάνουν για εμάς. Αυτό το ζήτημα είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές πιέσεις και τα εξωτερικά «πρέπει» συχνά καθορίζουν τις αποφάσεις μας. Το έργο δίνει έμφαση στη σημασία της αυτογνωσίας και της προσωπικής ευθύνης, παρουσιάζοντας τους δύο χαρακτήρες ως παραδείγματα των συνεπειών της παθητικότητας.

Η παράσταση αυτή αποτελεί μία από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές της φετινής θεατρικής σεζόν. Συνδυάζει την πρωτοτυπία του κειμένου με εξαιρετική σκηνοθεσία, υποδειγματικές ερμηνείες και προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια.

Θα τη θυμάμαι για αρκετό καιρό καθώς κατάφερε να με ταξιδέψει στο δικό της μοναδικό κόσμο! Αποτελεί μία υπενθύμιση ότι ακόμη και οι πιο «παραμελημένοι» χαρακτήρες, είτε στη ζωή είτε στη σκηνή, μπορούν να μας διδάξουν πολύτιμα μαθήματα.

22.12.2024, Μάνεση Ελεάννα «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί – Κριτική θεάτρου», www.eleannasdiary.gr

Για το link πατήστε εδώ