Και εγένετο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο. Ο Στάθης Λιβαθινός, όπως περιμέναμε, διαδέχτηκε τον Σωτήρη Χατζάκη με απόφαση του υπουργού Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων, Αριστείδη Μπαλτά, και του αν. υπουργού Πολιτισμού, Νίκου Ξυδάκη. Ένας καλλιτέχνης του οποίου τις γνώσεις, την εμπειρία και το ταλέντο ουδείς αμφισβητεί.

«Ο υπουργός Πολιτισμού μού εμπιστεύεται την τύχη του Εθνικού Θεάτρου σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για το θέατρο και για τη χώρα», μας δήλωσε. «Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, το ενδιαφέρον που μου έδειξε. Κυρίως γιατί το κριτήριο της επιλογής του ήταν καλλιτεχνικό. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι σε εμπιστεύονται επειδή σε θεωρούν ικανό. Το Εθνικό υπήρξε το σπίτι μου για επτά χρόνια και τώρα επιστρέφω. Όσο το νέο Διοικητικό Συμβούλιο και οι αρμόδιες οικονομικές υπηρεσίες θα ασκούν οικονομικούς ελέγχους εγώ θα βρίσκομαι στο Εθνικό Θέατρο με στόχο να ενώσω τους ανθρώπους του και να προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορώ. Νιώθω τεράστια υποστήριξη από τη θεατρική κοινότητα κι αυτό με τιμά. Ήδη με τον αναπληρωτή καλλιτεχνικό διευθυντή Θοδωρή Αμπαζή αρχίσαμε τη δουλειά».

Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής «προτιμά τις πράξεις από τα λόγια». Πρώτο του μέλημα παραμένει η οργάνωση του εκπαιδευτικού τμήματος στο Εθνικό. Πώς θα κινηθεί με το χειμερινό ρεπερτόριο, κλεισμένο ήδη από τον προκάτοχό του; «Από κοντά θα τα εξετάσουμε όλα. Στη δική μου εποχή θέλω να προσπαθούμε πρώτα να πράττουμε και μετά να μιλάμε. Θα δοκιμάσουμε και θα τα καταφέρουμε».

Θυμόμαστε την εποχή που το υπόγειο του Εθνικού Θεάτρου έσφυζε από νιάτα, δημιουργία. Τότε που είχε μετατραπεί από τον Στάθη Λιβαθινό σε μαγικό κουτί εκπλήξεων και θεατρικών θαυμάτων. Σ’ αυτόν τον χώρο στεγάστηκε η περίφημη Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήριο Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας από το 2001 μέχρι το 2007. Ένα καινούργιο κοινό διαμορφωνόταν στο παλιό γκαράζ του κτιρίου της Αγ. Κωνσταντίνου. Μέσα στον στενό αυτό χώρο -στις συνεντεύξεις μας δεν υπήρχε χώρος να καθίσουμε- ο Στάθης Λιβαθινός ένιωσε ευρυχωρία. Έβαλε μπροστά το όνειρό του και το έκανε πραγματικότητα. Δημιούργησε ένα αληθινό φυτώριο τέχνης, μια αληθινή πρωτοπορία στο θέατρο με στενούς συνεργάτες τον ποιητή Στρατή Πασχάλη, τη σκηνογράφο Ελένη Μανωλοπούλου, τον μουσικό Θοδωρή Αμπαζή, τη χορογράφο Μαριέλα Νέστορα και μια ομάδα ηθοποιών, όπως οι Μαρία Ναυπλιώτου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Δημήτρης Ήμελλος, Βασίλης Ανδρέου, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Σαββίδου, Στάθης Γράψας, Τάσος Γιαννόπουλος, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Ελένη Ρουσσινού, Νίκος Καρδώνης. Από τη σκηνή της Πειραματικής πέρασε, αλλά εγκατέλειψε στη συνέχεια την υποκριτική, και ο σημερινός θεατρικός συγγραφέας Γιάννης Μαυριτσάκης.

Πρώτη παράσταση του Στ. Λιβαθινού στο Εθνικό ήταν το «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του Σέξπιρ. Ακολούθησαν κι άλλες ενδιαφέρουσες δουλειές: «Αυτό που δεν τελειώνει», «Μήδεια» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο με την Ταμίλα Κουλίεβα, «Μολιέρος» του Μπουλγκάκοφ, «Όνειρο» του Στρίντμπεργκ. Αλλά η μεγάλη στιγμή της πορείας του ήταν ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, που παρουσιάστηκε στο «Από Μηχανής Θέατρο», όπου φιλοξενούνταν τότε η Πειραματική Σκηνή λόγω εργασιών στην Αγ. Κωνσταντίνου.

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάστηκε ως ηθοποιός µε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη την περίοδο 1981-1983. Το 1984-1990 σπούδασε με υποτροφία σκηνοθεσία στο Κρατικό Ινστιτούτο Θεάτρου της Μόσχας. Για τη διπλωματική μάλιστα παράστασή του («Οι Ρόζενγκραντς και Γκίλντενστερν πέθαναν στο Θέατρο Μαγιακόφσκι») βραβεύτηκε με το Βραβείο Κριτικών Μόσχας.

Την περίοδο 1991-1997 δούλεψε ως ηθοποιός στα θέατρα Αµόρε, Εξαρχείων, Αθηνών. Σκηνοθέτησε πολλά έργα στα θέατρα Πορεία, Από Μηχανής, Μεταξουργείο, ΚΘΒΕ, Ακροπόλ και Κεφαλληνίας, του οποίου υπήρξε σταθερός συνεργάτης και τα τελευταία χρόνια.

Πριν από την ίδρυση της Πειραματικής, αλλά και όταν αυτή έκλεισε επί Γιάννη Χουβαρδά, σκηνοθέτησε τα έργα «Πεθαίνω σα χώρα» του Δ. Δημητριάδη, «Το κτήνος στο φεγγάρι» του Καλινόσκι, «Πριν την αποχώρηση» του Τόμας Μπέρνχαρντ, «Φρεναπάτη» του Κούσνερ, «Οικόπεδα με θέα» του Ντ. Μάμετ, «Βάσα» του Γκόρκι, «Ένας ήρωας, το καμάρι της Δύσης» του Τζ. Μ. Σινγκ, «Bασιλιάς Λιρ» του Σέξπιρ κ.ά.

Στις τελευταίες του δουλειές περιλαμβάνονται ο «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου, η ομηρική «Ιλιάδα» σε μετάφραση Δημήτρη Μαρωνίτη, που μετά την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2013 έκανε διεθνή καριέρα, «Ο γάμος του Φίγκαρο» του Μπομαρσέ, που παίζεται ακόμα στο Μέγαρο.

24.04.2015, Μαρίνου Έφη «Επιστρέφω στο σπίτι μου», Εφημερίδα των Συντακτών

Για το link πατήστε εδώ