Μικρές τραγωδίες – Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν

Οι «Μικρές τραγωδίες» του Πούσκιν παρουσιάστηκαν από τον Στάθη Λιβαθινό στη μικρή σκηνή του θεάτρου «Αμόρε», στον «Εξώστη».

Όταν πριν από τριάντα χρόνια περίπου είχε έρθει στην Αθήνα ο θίασος Βαχτάνγκωφ και σε ένα ειδικό πρόγραμμα είχε παιχθεί αριστουργηματικά ο μονόλογος του «Φιλάργυρου ιππότη» του Πούσκιν, νιώσαμε πόσο φτωχοί είμαστε που αγνοούσαμε τα δραματικά ποιήματα του μεγάλου Ρώσου ποιητή..

Τύχη καλή και φέτος είδαμε τις υπόλοιπες τρεις από τις τέσσερις «Μικρές τραγωδίες» του Πούσκιν στην πάντα εμπνευσμένη σε ιδέες δραματολογίου σκηνή του «Εξώστη» στο «Αμόρε». Τύχη αγαθή γιατί μάς εισήγαγε στο πνεύμα του σλαβικού ρομαντισμού ένας νέος σκηνοθέτης με γερή αρματωσιά, που σπούδασε εις βάθος την τέχνη του στα σημαντικά και μεθοδικά θεατρικά σχολεία της Ρωσίας. 0 Στάθης Λιβαθινός. Τύχη αγαθή γιατί ο Πούσκιν δεν παίζεται ούτε πρόχειρα ούτε χωρίς φιλολογική και θεατρολογική αρμοδιότητα και δεν παίζεται με τα συνηθισμένα υποκριτικά εργαλεία. 0 Πούσκιν είναι κατ’ αρχάς μέγας ποιητής, δηλαδή δημιουργός που ύλη του είναι η λέξη και η μουσική της. Στους γνώστες της ρωσικής γλώσσας – μιας γλώσσας εξαισίως μουσικής – είναι αδιανόητο να μεταφραστεί Πούσκιν σε άλλη γλώσσα. Η ποίησή του είναι ατόφια μουσική, με θεία καταγωγή, μια μουσική με εξαίρετα και σπάνιας ευαισθησίας ποικίλματα και μουσικούς ακροβατισμούς. Η λέξη στον Πούσκιν είναι πρώτα φθογγόσημα και μετά συλλαβές με νόημα λογικό.

Αλλά ο Πούσκιν των «Μικρών τραγωδιών» είναι ένας δραματουργός ιδιότυπος. Η μικρή φόρμα που επέλεξε είναι μονόπρακτο, είναι μια πυκνή ολοκληρωμένη ποιητική μίμηση πράξεως με ακαριαία δραματουργική δράση. Σαν μια ενεργοποιημένη νάρκη. Οι «Μικρές τραγωδίες» γράφηκαν, όταν ο Πούσκιν, το 1830, για τρεις μήνες εγκλωβίστηκε στο χωριό Μπόλντινο εξαιτίας μιας τρομερής επιδημίας χολέρας.

Τα θεατρικά αυτά κείμενα είναι γραμμένα κυριολεκτικά στο χείλος του τάφου. Γύρω θερίζει ο χάροντας και ο ποιητής συντάσσει συνταρακτικές φόρμες συμπυκνωμένου πάθους. Στο «Μότσαρτ και Σαλιέρι» ο Πούσκιν αναλύει τον φθόνο. Στον «Πέτρινο καλεσμένο» (Δον Ζουάν), την αλαζονεία και στο «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας», την ερωτική κατάθλιψη. Στον «Φιλάργυρο ιππότη», το ομώνυμο πάθος.

Ο Λιβαθινός, για λόγους οικονομίας χρόνου, έπαιξε στο «Αμόρε» τα τρία πρώτα δράματα. Δεν τα παράθεσε, τα συνέδεσε, τα ενέταξε μέσα σ’ ένα θεατρικό παιχνίδι ως αποτελέσματα μελέτης και άσκησης μιας συγκεκριμένης ομάδας ηθοποιών. Οι τρεις μικρές τραγικές φόρμες ξεπηδούν μέσα από μια ψυχοσωματική φόρτιση τεσσάρων θεατρίνων, οι οποίοι ενώπιον μας αναδέχονται την ευθύνη των ρόλων τους και δημόσια περνάνε από τον ένα στον άλλο, σαν στάδια μια μυητικής τελετής. Μιας τελετής που μας εισάγει στη μαγεία του Πούσκιν.

Ο Λιβαθινός είχε στη διάθεσή του μιαν έξοχη μετάφραση του Λεωνίδα Καρατζά. Προείπα πως ο Πούσκιν είναι αμετάφραστος όπως ο Σολωμός ή ο Κάλβος Ο Καρατζάς κατόρθωσε να μας πείσει για το ποιητικό μέγεθος των έργων του, μας εισήγαγε στους ρυθμούς του και διαφύλαξε με λαγαρότητα την πλούσια και ποικίλη εικονοποιία.
Μαγικός στις μεταμορφώσεις του ήταν και ο χώρος που σχεδίασε ο Αλεξίου. Περισσότερα έκρυβε και λιγότερα έδειχνε. Δημιουργώντας μια ταραχή και μια διαθεσιμότητα.

Ο Λιβαθινός δίδαξε με άκρα διάκριση και λεπτομερή έλεγχο το κουαρτέτο που διέθετε. Ο Πάνου έδειξε σπάνια προσόντα εκφοράς του ποιητικού κειμένου και φειδώ στη σημαίνουσα κίνηση. 0 Δημοσθένης Παπαδόπουλος είναι ένας νέος ηθοποιός με άρτια τεχνική και εσωτερική προίκα. Ευλύγιστος και άμεσος.

Η Ναταλία Δραγούμη ωριμάζει αλματωδώς και το εξωτερικό της κάλλος δεν εμποδίζει τον εσωτερικό πλούτο να φανεί. Αντιθέτως, τον φωτίζει με διαύγεια. Η Άννα Μάσχα είναι χαρισματικό πλάσμα. Έχει υποκριτική χάρη που συνδυάζει το ευσύνοπτο με το ουσιώδες. Γλεντάει τον στίχο και αποπνέει μιαν ευγνωμοσύνη για την ευλογία που της έτυχε να είναι ηθοποιός.

Με τέσσερις θαυμάσιες, λοιπόν, «φωνές» ο Λιβαθινός έπαιξε άλλοτε μικρές σονάτες για βιολί και βιόλα, άλλοτε κουαρτέτο εγχόρδων και άλλοτε κουαρτέτο για πνευστά.

18.03.1996, Γεωργουσόπουλος Κώστας «Η μουσική των παθών», Τα Νέα

Για το link πατήστε εδώ

Στην ιστορία του θεάτρου συγγραφείς με έντονη τη σφραγίδα της παρουσίας και της προσφοράς τους, μέσω πολλών και σημαντικών έργων, που παίζονται και ξαναπαίζονται πάντα στις σκηνές όλου του κόσμου. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άλλοι, με ελάχιστοι – αριθμητικά – προσφορά (και ασήμαντη, ίσως, όσον αφορά στη «συμμετοχή» της στην εξέλιξη του θεάτρου), των οποίων όμως, η μεγαλοφυΐα διακρίνεται ακόμη και στα πιο μικρά θεατρικά τους κείμενα, ακόμη και στην πιο μικρή ενασχόλησή τους με τη τέχνη της σκηνής.

Κι ένας τέτοιος συγγραφέας είναι και ο Αλέξανδρος Πούσκιν (που οι – τρεις από τις τέσσερις – «Μικρές Τραγωδίες» του παρουσιάζονται τώρα από το υπερώο του θεάτρου «Αμόρε», από το «Θέατρο του Νότου»). Συγγραφέας «μικρός» αν μετρηθεί με τον αριθμό των καθαρά θεατρικών κειμένων του ή με την επίδραση που άσκησε, αλλά πολύ «ερεθιστικός», αν κοιταχτεί μόνο μέσα στα ίδια του τα έργα. Με πιο «ερεθιστική» πλευρά των έργων την άμεση κατάθεση κάποιων έντονων καταστάσεων, παθών ή συγκρούσεων, χωρίς «ξόδεμα» σε προετοιμασίες και – περιττούς ή μη – καλλωπισμούς.

Έτσι και στις «Μικρές τραγωδίες» μοιάζει να στοχεύει κατευθείαν στο στόχο του. Είτε παρουσιάζει τον καρδιοκατακτητή Δον Ζουάν να «ρίχνεται» στη χήρα του θύματός του, (περίπου όπως και ο Ριχάρδος του Σαίξπηρ στη λαίδη Άννα), λίγο πριν συναντήσει το πέτρινο φάντασμά του και το θάνατο. Είτε εμφανίσει τον Σαλιέρι να δηλητηριάσει το Μότσαρτ, οδηγημένος από ιερό φθόνο, αλλά και αγωνία για την τέχνη. Είτε, τέλος, «ζωγραφίζει» τις απεγνωσμένα χαρούμενες αντιδράσεις κάποιων «μελλοθάνατων» , καθώς έξω από τις πόρτες καιροφυλακτεί η πανούκλα.

Και στα τρία έργα δηλαδή, ο Πούσκιν αγγίζει από τρεις διαφορετικές πλευρές ξεκάθαρα και χωρίς καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς και δολιχοδρομήσεις το ανθρώπινο πρόβλημα ύπαρξης «στα άκρα», διερευνά άμεσα τη διάσταση της συνείδησης, καθορίζει απόλυτα το σχήμα, αλλά και το περιεχόμενο των ηρώων – συμβόλων του, έστω και βάζοντάς τους συνεχώς αντιμέτωπους με τον εαυτό τους και τη μοίρα τους. Κι ανάλογα μοιάζει να οριοθετεί και το θέαμά του ο σκηνοθέτης της τωρινή παράστασης, Στάθης Λιβαθινός (που έχει κάνει και τη μεταφορά των έργων σε ενιαία σύνθεση). Χρησιμοποιώντας, γι’ αυτό, όχι μόνο τον άμεσο και καθαρό λόγο του κειμένου (μεταφρασμένου ανάλογα από τον Λεωνίδα Καρατζά), μα και μια σειρά από γκροτέσκα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, εκμεταλλευόμενος το συνδυασμό τόσο σκηνικών και των κοστουμιών (του Άγγελου Αγγελή) και των φωτισμών (του Παύλου Χατζηπαύλου) όσο και των υπερτονισμένων στοιχείων – ιδίως μέσω της κίνησης – των ερμηνειών των ηθοποιών (της Ναταλίας Δραγούμη, της Άννας Μάσχα, του Θέμη Πάνου και του – νέου – Δημοσθένη Παπαδοπούλου, που μοιάζει ν’ αποτελεί πραγματική «αποκάλυψη» της παράστασης). Οι οποίοι ολοκληρώνουν την όλη σύλληψη και την προσέγγιση και γίνονται φορείς του – «τεχνημένου» μηνύματός της με τον καλύτερο – ίσως – δυνατό τρόπο.

Αν, μάλιστα, η παράσταση δεν έμοιαζε, από κάποιο σημείο και μετά, να χάνει σταδιακά ένα μέρος της αρχικά έξοχης έμπνευσή της, καταλήγοντας περισσότερο σε «εξυπηρέτηση», παρά σε αυξανόμενη δημιουργικότητα, θα μπορούσε να διεκδικήσει «αριστεία» του φετινού θεατρικού χειμώνα. Κι έτσι, όμως, βρίσκεται ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσές του, δικαιώνοντας και τους θεατές της και (ενδεχομένως) τον ίδιο το συγγραφέα…

02.02.1996, Παγκουρέλης Βάιος «Ευθεία βολή…», Θεαθήναι

Στο θέατρο Εξαρχείων ερμηνεύει εξαιρετικά τον κεντρικό ήρωα του τελευταίου έργου του Άρθουρ Μίλερ Σπασμένο γυαλί. Έναν εσωστρεφή Εβραίο στην Αμερική, που έχει προβληματικές σχέσεις με τη γυναίκα του τη δεκαετία του ’30, με έντονο τον απόηχο της ανόδου των ναζί στη Γερμανία (μια ωραία παράσταση με άξιους συμπρωταγωνιστές την Αννίτα Δεκαβάλα και τον Τάκη Βουτέρη – ο τελευταίος έχει κάνει και τη σκηνοθεσία).

Στο θέατρο Αμόρε με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, δίνει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στις γοητευτικά μελαγχολικές ιστορίες του Πούσκιν Ο πέτρινος καλεσμένος, Μότσαρτ και Σαλιέρι, Γλέντι στον καιρό της πανούκλας που παρουσιάζονται στον Εξώστη με τίτλο Μικρές Τραγωδίες (παίζουν οι Ναταλία Δραγούμη, Άννα Μάσχα, Θέμις Πάνου, Δημοσθένης Παπαδόπουλος).

Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Πέλου Κατσέλη και της Φιλοσοφικής Αθηνών, με εξάχρονες σπουδές σκηνοθεσίας στο Κρατικό Ινστιτούτο Θεάτρου της Μόσχας, με μικρή αλλά ποιοτική διαδρομή στη σκηνή με Ίψεν, Χορτάτση και Τσέχοφ (συνεργασίες με Αντώνη Αντύπα, Λευτέρη Βογιατζή και Γιάννη Χουβαρδά αντίστοιχα), ο Στάθης Λιβαθινός έχει φέτος αυτή την ενδιαφέρουσα διπλά παρουσία, ηθοποιού και σκηνοθέτη.

«Ήταν μια πρόκληση στιγμής. Αν και συγγενικά επαγγέλματα, πιστεύω πως η απόσταση ανάμεσα στο σκηνοθέτη και τον ηθοποιό είναι πολύ μεγάλη. Χρειάζεται να αφιερώσεις μια ζωή είτε στο ένα είτε στο άλλο. Με γοητεύουν και τα δύο, αλλά κάποια στιγμή θα αφιερωθώ μόνο στο ένα, μάλλον τη σκηνοθεσία».

Έξι χρόνια στη Ρωσία, πολύς καιρός. Τι μένει σαν απόσταγμα;
Ήταν μια καινούργια πατρίδα. Ακόμη και τα αρνητικά μεταμορφώνονταν για μένα σε θετικά τότε. Η τέχνη σαν τρόπος ζωής ήταν διάχυτη στους ανθρώπους που μαζί τους συνδέθηκαν εκεί. Ο απέραντος σεβασμός, ο έρωτας για το θέατρο, ήταν ό,τι πιο πολύ έζησα, παρά το ότι εκείνο τον καιρό στη Ρωσία η γη άνοιξε στα δύο. Έφτασα επί Τσερνιένκο κι έφυγα επί Γκορμπατσόφ. Είδα τους Ρώσους να ξαναδιαβάζουν τα απαγορευμένα τους έργα, είδα στην τηλεόραση τις πρώτες γέφυρες με την Αμερική, είδα τον Γκορμπατσόφ να βγαίνει στο δρόμο να μιλάει στον κόσμο, είδα τον Ντοστογιέφσκι να ξαναπαίζεται στη σκηνή. Έζησα δηλαδή την επαλήθευση όσων προφήτευσε ο Ντοστογιέφσκι, γιατί εκείνος τα είχε πει όλα αυτά στους Δαιμονισμένους του. Ήταν μια εποχή αλήθειας, που τώρα βέβαια άρχισε να ξεφουσκώνει και να γίνεται κάτι άλλο. Η ρώσικη ψυχή είναι φοβερά αβυσσαλέα και δεν μοιάζει με τη δική μας. Εμείς είμαστε πολύ ανοιχτοί στην αρχή αλλά πιάνουμε πάτο πολύ γρήγορα. Αντίθετα ο Ρώσος ανοίγει με πολύ κόπο, με πολύ πόνο και πολύ αργά. Και όταν κάποια στιγμή φτάσει να ξεσπάσει τότε… τότε μιλάει ο Ντοστογιέφσκι. Κάπως έτσι ήταν η ρώσικη εμπειρία μου, μαζί με αρκετό χιόνι.

Ο ήρωας που ερμηνεύετε στο Σπασμένο γυαλί είναι γεμάτος τραύματα και ενοχές, που τον μπλοκάρουν και τον καθιστούν απρόσιτο στη γυναίκα του.
Στο καμαρίνι μου υπάρχει μια φωτογραφία που δείχνει έναν Εβραίο στη Γερμανία της εποχής της νύχτας των κρυστάλλων. Είχε σαν όλους τότε τους Εβραίους ραμμένο ένα κίτρινο αστέρι στην πλάτη. Όλοι μας έχουμε ένα αστέρι ραμμένο στη πλάτη είτε γιατί ανήκουμε σ’ ένα γκέτο είτε γιατί είμαστε μόνοι και η μοναξιά είναι το μεγαλύτερο γκέτο. Θέλω να πω ότι πέρα από το κοινωνικό πρόβλημα που θίγει το έργο υπάρχει και το γκέτο μέσα στην ίδια την οικογένεια. Είναι ένας άνθρωπος που αγνόησε τον άνθρωπό του για 20 χρόνια. Όπως μια κοινωνία αγνόησε μια ολόκληρη ομάδα επί εκατό χρόνια ή ένας πλανήτης αγνόησε ένα λαό επί διακόσια χρόνια. Τα γκέτο όμως ξεκινούν από την ψυχή μας. Ο ήρωας αυτός με συγκίνησε γιατί μέσα από το μαύρο του απειλητικό κοστούμι έβλεπα διαρκώς μια παιδική ψυχή να κλαίει.

Παιχνίδι θανάτου

Στις Μικρές Τραγωδίες του Πούσκιν που σκηνοθετήσατε, ο θάνατος δίνει το παρών σε όλες.
Το νόημα του θανάτου απασχολεί έντονα όλους τους Ρώσους ποιητές, αλλά ο Πούσκιν ενδιαφέρεται για το πως αντιστέκονται στη φορά αυτοί οι τέσσερις ποιητές του έργου. Η αντίσταση στο θάνατο είτε με τον έρωτα είτε με τη φιλία είτε με το γλέντι αφορά τον καθένα μας γιατί αν κάνουμε πως τον ξεχνάμε ζούμε πάντα μαζί του. Και οι τέσσερις ήρωες παίζουν με το τρόπο τους με το θάνατο. Με τους θεατές διαλέγονται με στίχους και τα πρώτα λόγια που ακούγονται στην παράσταση είναι από την ελεγεία του Πούσκιν: «Δεν θέλω όμως φίλε να πεθάνω, να ζήσω θέλω, να σκέπτομαι, να πάσχω». Είναι ας πούμε η κόκκινη κλωστή μέσα απ’ αυτά τα μικρά έργα.

Το θέατρο σε κάνει να ξεφύγεις από την πραγματικότητα;
Δεν θα το ‘λεγα ποτέ. Το θέατρο πρέπει να βοηθά να καταλάβεις την πραγματικότητα. Πραγματικότητα δεν είναι πάντα αυτό που ζούμε. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο φανταστικό απ’ τη πραγματικότητα». Η τέχνη έρχεται για να δείξει ποια πραγματικά είναι η ζωή και πού μας ξεφεύγει από τα χέρια ζώντας και που νομίζουμε πως είναι ζωή. Το θέατρο δεν είναι ποτέ αυτοσκοπός. Είναι ένα όχημα, ένας τρόπος για να μιλήσεις για κάποια πράγματα. Εξαρτάται από το ποιος είσαι, πού πας.

25.02.1996, Βιδάλης Γιώργος «Ένας… υποκριτής σκηνοθετεί», Ελευθεροτυπία

Τις «μικρές τραγωδίες» του ο Πούσκιν τις είχε γράψει απνευστί, μέσα σε δύο βδομάδες. Ήταν στο Μπόλντινο εκείνο το φθινόπωρο, σ’ ένα μικρό σπιτάκι μέσα στην απέραντη στέπα, που έγραφε ακατάπαυστα, ενώ στην Αγία Πετρούπολη το 1830 θέρισε η χολέρα μόρμπους. Μια τέτοια τραγωδία που είχε χτυπήσει την πρωτεύουσα της Ρωσίας δεν άφησε αδιάφορο τον Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν και μία από τις τραγωδίες του έχει τίτλο «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας».

Με τις μικρές του τέσσερις ιστορίες, που ήταν τέσσερις μικρές τραγωδίες, καθιέρωνε ο μεγάλος Ρώσος ποιητής ένα καινούργιο είδος δράματος, που προοριζόταν για τραγικούς ηθοποιούς μεγάλου ταλέντου και πλατειάς γκάμας, για να μπορούν να κρατάνε το κοινό σε ένταση κατά τη διάρκεια των μεγάλων μονολόγων και των έντονων δραματικών σκηνών.

Τα ιστορικά θέματα των έργων αυτών που είναι ο «Φιλάργυρος ιππότης», «Μότσαρ και Σαλιέρι», «Ο πέτρινος καλεσμένος» και το «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας», κάθε άλλο παρά μουσειακά είδη είναι. Αντίθετα, είχαν άμεση σχέση με επίκαιρα θέματα της εποχής.

Ο φιλάργυρος ιππότης, είναι ο πατέρας του ποιητή, που δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις ικεσίες του γιο του για οικονομική βοήθεια.

Ο Σαλιέρι λίγο πριν πεθάνει είχε ομολογήσει, σύμφωνα με μια μουσική εφημερίδα της Λειψίας, ότι αυτός είχε δηλητηριάσει τον Μότσαρτ, και η πανούκλα ήταν η αιτία που είχε παρατείνει ο Πούσκιν την παραμονή του στο Μπόλντινο. Τα έργα αυτά, γράφτηκε τότε ότι έφεραν καθαρή τη σφραγίδα της μεγαλοφυΐας και ενός πνεύματος αμείλικτα αναλυτικού.

Στον «Πέτρινο καλεσμένο» οι πρωταγωνιστές ζουν τον πιο απελπισμένο έρωτα, στο «Μότσαρτ και Σαλιέρι» τη πιο βαθιά φιλία και στο «Γλέντι στο καιρό της πανούκλας» τα σκοτεινότερα πάθη, ώσπου να ‘ρθει η στιγμή που θα νικήσουν και θα νικηθούν όλοι από το θάνατο.

Οι πιο μικρές τραγωδίες που έχουν γραφτεί, δεν έχουν παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα. Παρουσιάζονται για πρώτη φορά, στον Εξώστη του θεάτρου Αμόρε από την Τρίτη (16 Ιανουαρίου). Η μετάφραση είναι του Λεωνίδα Καρατζά, η σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή και η μουσική του Λευτέρη Γρηγορίου. Παίζουν: Θέμις Πάνου, Ναταλία Δραγούμη, Άννα Μάσχα και Δημοσθένης Παπαδόπουλος. Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν μέχρι την Κυριακή 3 Μαρτίου.

13.01.1996, Χ.Σ. «Οι «μικρές τραγωδίες» του μεγάλου Πούσκιν», Η Ναυτεμπορική

Ολοκληρώνονται την Κυριακή οι παραστάσεις στον Εξώστη του «Αμόρε» με τις «Μικρές τραγωδίες» του Αλεξάντρ Πούσκιν. Τα τέσσερα αριστουργηματικά μονόπρακτα του μεγάλου Ρώσου ποιητή, που αποτελούν ένα μοναδικό συνδυασμό ποίησης και δράσης, αλλά και το μοναδικό θεατρικό του κείμενο, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τέσσερις ποιητές ρίχνονται σ’ ένα γλέντι για να σταματήσουν το χρόνο και χωρίς να το καταλάβουν, μπλέκονται σ’ έναν αγώνα μέχρι θανάτου. Θα ξαναζήσουν τον πιο απελπισμένο έρωτα, την πιο βαθιά φιλία, τα σκοτεινότερα πάθη, ώσπου να έλθει η στιγμή να νικήσουν, αλλά και να νικηθούν από το θάνατο. Τη μετάφραση υπογράφει ο Λεωνίδας Καρατζάς, τη σκηνοθεσία ο Στάθης Λιβαθινός, τα σκηνικά – κοστούμια ο Άγγελος Αγγελής και τη μουσική ο Λευτέρης Γρηγορίου. Παίζουν οι: Θ. Πάνου, Ν. Δραγούμη, Αν. Μάσχα και Δ. Παπαδόπουλος.

29.02.1996, Χ.Σ. «Τέλος την Κυριακή οι Μικρές τραγωδίες», Έθνος