Η απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο! Ο Στάθης Λιβαθινός που μας χάρισε μια απ’ τις πιο καλές παραστάσεις της δεκαετίας με το «Αγάπης αγώνας άγονος», μας απογοήτευσε πολύ με τη «Μήδεια» που παρουσίασε στην Επίδαυρο. Στην αναμέτρησή του με το αρχαίο δράμα, θέλοντας να εντυπωσιάσει και να πρωτοτυπήσει, μας επέφερε ένα επώδυνο θεατρικό πλήγμα. Κρίμα.

Μήδεια

Ήθελε να κάνει… «εισβολή» στην Επίδαυρο με μια παράσταση που να ξεφύγει των καθιερωμένων και να κεντρίσει το κοινό μέσω πολλών νεωτερισμών-εκπλήξεων-ανατροπών-εκκεντρικών σκηνοθετικών λύσεων ο Στάθης Λιβαθινός. Και πίστεψε ότι επειδή κέρδισε το «στοίχημα» με τέτοιου είδους ανεβάσματα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, θα το κατάφερνε και στο αργολικό θέατρο.

Το μόνο που κατάφερε ήταν να φτιάξει μια φλύαρη, υπερφίαλη, αμήχανη, παράσταση που «λάβωνε» το κείμενο του μεγάλου ποιητή, δίνοντας μια τρομερή απογοήτευση σε όσους πιστέψαμε στο ταλέντο του…

Θέλησε να εντυπωσιάσει με άκρατους συμβολισμούς και α-λογους νεωτερισμούς σε έναν χώρο που δεν χρειάζεται «τερτίπια» και φτηνούς εντυπωσιασμούς.

Αρκεί να ακουστεί σωστά και καθαρός ο λόγος του ποιητή κι όλα τα άλλα περιττεύουν. Ο Λιβαθινός ασχολήθηκε με το «περιτύλιγμα», έριξε το θάρρος του τόσο στους νεωτερισμούς όσο και τους συμβολισμούς και έχασε το παιχνίδι.

Η παράστασή του είχε… λίγο από όλα! Και μιούζικαλ και ρώσικες αναφορές σε κινηματογραφιστές και «γκλαμουριές» με πισίνες και τον Χορό να πίνει το ποτό του γύρω απ’ αυτές σαν σε κοσμικό πάρτι και μετά να βουτάει σ’ αυτή βγάζοντας τα παπούτσια του και τη Μήδεια να μιλάει ρώσικα για να δείξει ότι είναι ξένη. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι σε μια χαοτική και αμήχανη παράσταση!

Πιστοί στο «όραμα» του Στάθη Λιβαθινού οι στενοί του συνεργάτες «έφαγαν τα μούτρα τους». Ο Στρατής Πασχάλης έκανε μια μετάφραση άχρωμη και άγευστη, ο Θοδωρής Αμπαζής έντυσε με άνευρη μουσική την παράσταση, η Ελένη Μανωλοπούλου, που συνήθως έχει έμπνευση κι αποτελεσματικότητα, υπόγραψε το άκομψο σκηνικό της, αλλά και τα νυφικά-γαμπριάτικα του Χορού.

Η Ταμίλα Κουλίεβα αναμετρήθηκε με τη Μήδεια χωρίς εφόδια για το είδος και έχασε το στοίχημα. Προσπάθησε πολύ, δούλεψε, μα η καθοδήγηση που είχε ήταν λάθος και φωτίστηκαν όλες οι σκηνικές αδυναμίες της. Ήταν «φλύαρη», πομπώδης, χωρίς μέτρο και με υπερβολές υποκριτικές που λειτούργησαν εις βάρος της. Ούτε καν στη σκηνή του φόνου των παιδιών της δεν κατάφερε να βγάλει συγκίνηση!

Εξαιρετικά «φλύαρος» και υπερβολικός ήταν και ο Γιάννης Μαυριτσάκης στον Ιάσονά του, με αποκορύφωμα το φινάλε του που τον θέλει να κλαίει τα χαμένα του παιδιά πλατσουρίζοντας στην πισίνα με τρόπο που μόνο συγκίνηση δεν βγάζει.

Αδύναμη, και η υπόλοιπη διανομή, με τα περισσότερα νέα παιδιά που είχαν συναρπάσει στο «Αγάπης αγώνας άγονος» να ουρλιάζουν και να τρέχουν άνευ λόγου και αιτίας στο χώρο. Ένα αλαλούμ απ’ όλες τις απόψεις! Και ίσως η ατυχέστερη παράσταση του Εθνικού Θεάτρου τα τελευταία χρόνια.

31.08.2003, Μπουζιώτης Βασίλης «Τραγωδία με… πισίνα σε κοσμικό πάρτι», Έθνος

Για το link πατήστε εδώ