Η παράσταση δεν είχε ξεκινήσει. Οι θεατές, όμως, στον εσωτερικό αύλειο χώρο του μακρόστενου κτηρίου επί της Κεραμεικού 28 με τη νέον επιγραφή «Kuensthalle», προτού αρχίσει η τζαζ μουσικοθεατρική «Κάρμεν» του Στάθη Λιβαθινού, με μια συναρπαστική καλλονή Μαρία Ναυπλιώτου, παρακολουθούσαν μια «άλλη» παράσταση. Με περαστικούς, διερχόμενα οχήματα, γατιά που σουλατσάριζαν κι απορριμματοφόρα που συνέλεγαν θορυβωδώς σκουπίδια. Με άλλα λόγια, τη βραδινή αληθινή ζωή της περιοχής που περιβάλλεται από οίκους ανοχής, κινέζικα μαγαζιά ρουχισμού και σκοτεινά εγκαταλειμμένα κτήρια.

Όμως, και αφού ξεκίνησε η παράσταση, η ζωή με την τέχνη συμπλέκονταν διαρκώς αλληλοσυμπληρούμενες. Ο ερωτόπληκτος Χοσέ – Ηλίας Μελέτης έτρεξε έξω και από έναν άγνωστο περαστικό ζήτησε τσιγάρο. Οι ηθοποιοί της «Κάρμεν» κάθε τόσο ξεχύνονταν στον δρόμο, που ήταν μέρος, αν όχι ο πρωταγωνιστής, της πρωτότυπης δουλειάς. Απ’ τον δρόμο προέρχονταν και το διαρκές μουσικό «χαλί»: τσακωμοί, κορναρίσματα, γαβγίσματα.
Για τους περαστικούς που αντιλαμβάνονταν ότι κάτι έτρεχε, οι θεατές αποτελούσαν κομμάτι της δικής τους παράστασης. Δρόμος και κερκίδες βρίσκονταν άλλωστε αντιμέτωποι. Ανάμεσά τους κινούνταν οι ηθοποιοί. Οι «τζαμπατζήδες» κοντοστέκονταν προκειμένου να ακούσουν τα τζαζ τραγούδια, να δουν τους αιματοβαμμένους τσακωμούς των εραστών (Ηλίας Μελέτης, Ευθύμης Παππάς, Χρήστος Σουγάρης) της Κάρμεν. Ένας τσαμπουκάς τους συνέπεσε με τη βραδινή αστυνομική περιπολία του Κεραμεικού. Τα όργανα της τάξης παρατήρησαν με επιφυλακτικότητα το συμβάν. Είδαν ότι δεν πρόκειται για αληθινό καβγά και αποχώρησαν.

Ο Λιβαθινός αξιοποίησε υπόγεια, ισόγειους χώρους, πόρτες, καμπινεδάκια, πεζούλια, ανεμόσκαλες και βρύσες στον ενδιαφέροντα φυσικό χώρο, που αναδείχθηκε στο ιδεωδέστερο σκηνικό. Κι έστησε την τριμελή τζαζ μπάντα στη δεξιά μεριά, για να συνοδεύει ζωντανά στο τραγούδι τους ηθοποιούς του. Η πρότασή του, μια συμπυκνωμένη μεταφορά των ερωτικών παθών της Κάρμεν, κράτησε και ανέδειξε το μεδούλι του έργου, παρ’ ότι μας στέρησε τις σπουδαίες μουσικές του Μπιζέ -η τζαζ εκδοχή του Κώστα Μαγγίνα ωχριούσε μπροστά τους. Ο έρωτας δεν ήταν σχήμα σ’ αυτή την τολμηρή έξοδο του θεάτρου στον δρόμο. Φαινόταν αληθινή πράξη.

Ως τις 15 του μήνα.

07.07.2010, Κλεφτόγιαννη Ιωάννα «Το Μεταξουργείο διεκδίκησε την Κάρμεν», Ελευθεροτυπία

Για το link πατήστε εδώ