Ο ήχος από ένα κοχύλι. Ο Αχιλλέας καλεί σε συνέλευση τον στρατό. Η ομηρική «Ιλιάδα», κατά Στάθη Λιβαθινό, μόλις έχει αρχίσει το πεντάωρο θεατρικό ταξίδι της (με τρία διαλείμματα) στην Πειραιώς 260 (Δ), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Η προχθεσινή πρεμιέρα της παράστασης ολοκληρώθηκε λίγο μετά τη μία, μέσα σε παρατεταμένο χειροκρότημα και «μπράβο».

Ο σκηνοθέτης κι όλοι οι ηθοποιοί και συντελεστές της παραγωγής, ανεβασμένοι στη σκηνή, είδαν τη γεμάτη πλατεία να τους επευφημεί όρθια, λαμβάνοντας την ικανοποίηση ότι είχαν «δαμάσει» επιτυχώς το ομηρικό έπος – για πρώτη φορά παρουσιάζονται επί σκηνής και οι 24 ραψωδίες του.

Οι θεατές παρακολούθησαν απνευστί τα βασικά γεγονότα του τρωικού πολέμου, τα οποία ο Στάθης Λιβαθινός ακολούθησε με συνέπεια κι αποτέλεσαν τον καμβά πάνω στον οποίο έστησε μια χορταστική υπερπαραγωγή (αντιμετώπισε το ομηρικό έπος ως μια εργασία σε εξέλιξη πάνω στο αφηγηματικό θέατρο, το πρώτο δείγμα της οποίας είναι η παράσταση που ανέβηκε).

15 πρωταγωνιστές

Ιδιαίτερα τα σχόλια στάθηκαν στην υπέροχη μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη (ο οποίος ήταν παρών στην πρεμιέρα), που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα αλλά και στον τρόπο που οι 15 πρωταγωνιστές κατάφεραν να εκφέρουν (σωστά κι άρτια) τον λόγο, μοιράζοντας αφηγηματικά και διαλογικά μέρη. Η δραματουργία, χωρίζοντας το έργο σε τέσσερα κομμάτια, φωτίζει αυτά που το συνδέουν με την εποχή μας.

Η καίρια θεματική επικεντρώνεται στο πώς αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις με νόημα. Χωρίς να περιλαμβάνει τις εντυπωσιακές σκηνές μάχης, στην παράσταση είδαμε πολεμικές σκηνές καθώς και μερικές εντυπωσιακές εικόνες, στιγμές έντασης και δύναμης. Στο φινάλε με την ταφή του Έκτορα, το έπος φτάνοντας στο συντελικό του όριο, ορίζει το τέλος του. Παραχωρώντας τα υπόλοιπα στον παραδοσιακό τρωικό μύθο, η παράσταση κλείνει με τους καβαφικούς «Τρώες».

Λάστιχα αυτοκινήτων, «κουφάρια» κρεβατιών, μικρές εξέδρες, τραπέζια, μια υδάτινη περιοχή στο βάθος, μια σιδερένια στριφτή σκάλα, ένα κινούμενο «πλέγμα» με τσιγκέλια από όπου κρέμονταν χλαίνες, χάρτινα καραβάκια, μαύρα και κόκκινα μπαλόνια, κόκκινοι μίτοι, μαντίλια και πατίνια συνέθεταν το «βιομηχανικό» σκηνικό, ενταγμένο στο ύφος του χώρου (Ελένη Μανωλοπούλου).

Εκεί οι ηθοποιοί «ξεδίπλωσαν» τη δράση του έργου σε όλη την έκταση της σκηνής και λειτούργησαν σαν ένα καλοοργανωμένο και εξαιρετικά δουλεμένο σύνολο, κάνοντας γρήγορες αλλαγές, όπου χρειαζόταν.

Πέρα όμως από τις ερμηνευτικές τους δυνατότητες, αυτό που ξεχώριζε ήταν η κίνησή τους (αποτέλεσμα της κινησιολογικής διδασκαλίας του μοναχού Σαολίν Σι Μια Τζιε), κάτι που επίσης άρεσε πολύ στο κοινό. Ενδιαφέρον το ηχητικό περιβάλλον, ενώ τα ζωντανά κρουστά πρόσθεταν στο όλο αποτέλεσμα (Μανούσος Κλαπάκης). Η «Ιλιάδα» ολοκληρώνει τον κύκλο της στο Φεστιβάλ Αθηνών το Σάββατο, με σολντ άουτ παραστάσεις. Το «ταξίδι» της θα συνεχιστεί, εντός και (ευχόμαστε) εκτός Ελλάδος. […]

06.06.2013, Καράλη Αντιγόνη «Οι θεατές χειροκρότησαν την «Ιλιάδα» – «Μπράβο» και φινάλε με Καβάφη», Έθνος