Με τα καινούργια θεατρικά έργα, μερικές φορές συμβαίνει ό,τι ακριβώς και με τα κρασιά: δεν σου αφήνουν πάντα την καλύτερη γεύση.

Η θεατρική σαιζόν ’95-’96 διαγραφόταν ως χρονιά «καινούργιας εσοδείας» έργων. Δύο από τα πρωτοπαρουσιαζόμενα νεοελληνικά ήταν το κέντρο ενδιαφέροντος των μυημένων της πρωτοπορίας και του «παραλόγου». Το Ταξίδι Μακριά, της Δούλας Αναγνωστάκη, και Η Αρχή της Ζωής, του Δημήτρη Δημητριάδη. Πολλοί περίμεναν τα καινούργια έργα όχι μόνο του Άλμπη (Τρεις ψηλές Γυναίκες), αλλά και του Πίντερ (Φεγγαρόφωτο) και του Μίλλερ (Σπασμένο Γυαλί). […]

Το Θέατρο Εξαρχείων, ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία με το Τίμημα του Μίλλερ ανέβασε 19 μήνες μετά την παγκόσμια πρώτη του, το νέο έργο του ογδοντάχρονου συγγραφέα Σπασμένο Γυαλί. Εξαιρετική η μετάφραση της Αννίτας Δεκαβάλλα, που επιμελήθηκε και το πρόγραμμα-απόχτημα της παράστασης. Το έργο διαδραματίζεται το 1938 στο Μπρούκλιν, λίγες μέρες μετά τη «νύχτα των Κρυστάλλων» – επίσημης και θηριώδους έναρξης των διωγμών κατά των Εβραίων στην Ευρώπη. Οι αμερικανικές εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες εξευτελισμών και ταπεινώσεων ανθρώπων από ανθρώπους. Η Σύλβια, μια ιδιαίτερα ευαίσθητη, σκεπτόμενη και ευφυής Αμερικανοεβραία στα σαράντα, παθαίνει μια παράλυση δίχως κανένα οργανικό αίτιο και το ερώτημα είναι τί την έχει προκαλέσει. Οι ωμότητες εναντίον των Εβραίων, η παγκόσμια σχεδόν αδιαφορία, ή μήπως μια πολύχρονη στέρηση έρωτα, επικοινωνίας, αλληλοκατανόησης, πλάι στον Φίλιπ, τον προβληματικό, νευρωτικό, διχασμένο, φοβισμένο σύζυγο, πατέρα, πολίτη και άνθρωπο, τον ουσιαστικά «παράλυτο» και τελικό θύμα; Ανάμεσά τους, ο ιδεαλιστής γιατρός Χάιμαν, καταλύτης για τη λύση των γόρδιων ψυχικών περιπλοκών, ψυχαναλύει συστηματικά, διεισδύει τρυφερά και επίμονα σε σκοτεινές πτυχές οδυνηρών τραυματισμών όπου αντέχει ο πιο δυνατός. Μακρινός απόγονος ενός Γκρέγκερς Βέρλε από την Αγριόπαπια;

Στον κατηφή, αδιέξοδο, αλλά και λειτουργικό χώρο που διαμόρφωσε ο Γιώργος Ζιάκας, με την εσωτερική και ατμοσφαιρική σύνθεση για τσέλο του Πλάτωνα Ανδριτσάκη (επί σκηνής ερμηνεία από την Άντζελα Μουρίκη), ο Τάκης Βουτέρης έστησε μια παράσταση ουσίας, γνώσης και διείσδυσης, φωτίζοντας καθοριστικά τους ρόλους. Ο ίδιος, ένας θαυμάσιος γιατρός Χάιμαν, άνετος, απελευθερωμένος, φιλοσοφημένος, πολύ άνθρωπος, αλλά και λιγουλάκι Θεός, ψαύει τα νήματα των κόμπων. Η Αννίτα Δεκαβάλλα, έξοχη ως παράλυτη Σύλβια, έπλασε μια βαθύτατα μελετημένη και δυνατή προσωπικότητα. Ο Στάθης Λιβαθινός, ως Φίλιπ, πέρασε συναρπαστικά απ’ όλα τα στάδια των βασάνων του, κατορθώνοντας με μικρές, σπαρακτικές και αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις να σπάσει το γελοίο και αντιπαθητικό κέλυφος του ρόλου του φθάνοντας στο δράμα του ανθρώπου. Η Αλεξάνδρα Μπατσαλιά στον ρόλο της πληθωρικής, διαχυτικής και θηλυκής κυρίας Χάιμαν δεν εμπιστεύθηκε τα μέσα της. Υπερέβαλε τόσο που υπονόμευε και την αλήθεια και το κύρος του ρόλου της. Ενδιαφέρουσα η Λιάνα Παρούση ως Χάριετ, αδελφή της Σύλβιας, πέτυχε, εκτός από την αντιδιαστολή των ρόλων, να μη θυσιάσει τίποτε από τα γοητευτικά χαρακτηριστικά μιας συνηθισμένης γυναίκας. Εύστοχος ο επιχειρηματίας Στάντον του Θεολόγου Βλοντή, ευθεία παραπομπή στους νέους οικονομικούς αυτοκράτορες των ημερών μας. Παράσταση σπουδής και ανάδειξης ενός έργου, όπου πολύπλοκα δημόσια προβλήματα βρίσκουν την έκφρασή τους ξεσκεπάζοντας πολύπλοκους ιδιωτικούς βίους. […]

02.96, Κολτσιδοπούλου Άννυ Θ. «Τέσσερα έργα νέας εσοδείας», Γυναίκα

Για το link πατήστε εδώ