Το 1893 έγινε μία έκλειψη σελήνης στην Τουρκία και οι Τούρκοι, πεπεισμένοι ότι ένα… «κτήνος» κατάπινε το φεγγάρι, έστρεψαν τα όπλα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να το σκοτώσουν.

Δυο χρόνια μετά, με τα ίδια όπλα, στράφηκαν ενάντια στους γείτονές τους, τους χριστιανούς Αρμένιους και τους εξολόθρευσαν. Η γενοκτονία του 1915 στοίχισε τη ζωή περίπου σε δύο εκατομμύρια Αρμένιους. Ο συγγραφέας Ρίτσαρντ Καλινόσκι δανείστηκε τον τίτλο του από αυτό το τουρκικό γνωμικό για να αφηγηθεί μία ιστορία αγάπης μπλεγμένη με έναν ύμνο στην ανθρώπινη προσπάθεια να χαμογελά κόντρα στην καταστροφή.

Στην παράσταση, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Στ. Λιβαθινού, στο «Εγνατία», η Ταμίλα Κουλίεβα υποδύεται την πάντα αισιόδοξη Σέτα που ξεκινά από την πατρίδα της για την Αμερική για μια καινούργια ζωή και αναζητώντας την αγάπη. «”Το κτήνος στο φεγγάρι” ήταν η πρώτη μου παράσταση στην Ελλάδα, στο πρώτο ανέβασμά της το 1999. Η διανομή της σημερινής παράστασης είναι ίδια με εκείνης του 1999. Είναι μια παράσταση που αγαπήσαμε πάρα πολύ και που τώρα ουσιαστικά κλείνει τον κύκλο της στη Θεσσαλονίκη. Χαίρομαι πολύ που βρισκόμαστε εδώ γιατί θεωρώ τους Θεσσαλονικείς απαιτητικό κοινό που ξέρει να ξεχωρίζει και να εκτιμά τις καλές παραστάσεις. Βλέπω ότι υπάρχει ανάγκη για καλές δουλειές».

Πώς είναι να επανέρχεστε σε ένα ρόλο που έχετε ερμηνεύσει στο παρελθόν;
Προφανώς, έχει μεσολαβήσει μια δεκαετία και αυτό σημαίνει ότι έχω κερδίσει πολλά από την εμπειρία ως ηθοποιός. Ακόμη, έχει αλλάξει πολύ η σχέση μου με τη γλώσσα. Δεν είχα την άνεση που έχω τώρα. Μπορώ να διακρίνω, να χρησιμοποιήσω και να απολαύσω όλες τις γλωσσικές λεπτομέρειες του κειμένου.

Τι θέλει να πει ο Καλινόσκι με τον τίτλο του έργου;
Οι δύο κύριοι χαρακτήρες του έργου προέρχονται από την Τουρκία και κουβαλούν στις αποσκευές τους την πικρή εμπειρία της αρμενικής γενοκτονίας. Ο τίτλος, δανεισμένος από ένα παλιό γνωμικό, αναφέρεται μεταφορικά – πιστεύω – σε αυτό που εννοούμε όταν μιλούμε για τον «άλλο μας εαυτό». Ο εαυτός μας που πολλές φορές μας τρομάζει κιόλας. Δεν τον γνωρίζουμε και εκδηλώνεται ξαφνικά και αναπάντεχα σε ακραίες περιπτώσεις.

Η ιστορία για μένα αφορά το πώς καταφέρνει ένας άνθρωπος να αφήσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να δει τη ζωή και το μέλλον με θετική ματιά. Κάτι καθόλου εύκολο, φυσικά, ιδίως έπειτα από τόσο τραγικές εμπειρίες σαν και αυτές των ηρώων του έργου. Πάντα υπάρχει ένα παραθυράκι με φως.

Μπορεί ο Έλληνας, και συγκεκριμένα ο σύγχρονος Έλληνας, να ταυτιστεί με όσα διαδραματίζονται επί σκηνής;
Πιστεύω ότι αυτή η ιστορία του Αράμ, του Αρμένιου μετανάστη στην Αμερική που ερωτεύεται μέσα από τη φωτογραφία το κορίτσι που λέγεται Σέτα, είναι μια ιστορία πάρα πολύ οικεία στους Έλληνες, οι οποίοι επίσης μετανάστευαν στο εξωτερικό και συχνά προσπαθούσαν να βρουν Ελληνίδα νύφη μέσα από φωτογραφία. Από την άλλη, σήμερα ακούμε για όλο και περισσότερους Έλληνες που πάνε έξω προσπαθώντας να βρουν καλύτερο μέλλον. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, λοιπόν, υπογραμμίζοντας έτσι τη διαχρονικότητα του έργου.

Ποιες είναι οι προκλήσεις που κρύβει ο χαρακτήρας της Σέτα για μια ηθοποιό;
Καταρχήν πρόκειται για ένα χαρακτήρα που εξελίσσεται, που μεγαλώνει κατά τη διάρκεια του έργου. Ξεκινά ως ένα 15χρονο κοριτσάκι και καταλήγει ώριμη γυναίκα. Βλέπουμε τι συμβαίνει σε αυτό το ζευγάρι στην πορεία 15 χρόνων. Από κει και πέρα αυτό που πάντα δανειζόμουν από τη Σέτα είναι ο τεράστιος δυναμισμός της. Η τεράστια δύναμη, υπομονή και επιμονή της. Καταφέρνει να κοιτάξει το μέλλον και να παρασύρει και το σύζυγό της να ξεκολλήσει από το παρελθόν. Δεν μπορούμε να ζούμε με τις αναμνήσεις μόνο. Παρακολουθούμε στο έργο, λοιπόν, πώς κατορθώνει η Σέτα και κερδίζει βηματάκι βηματάκι αυτόν τον αγώνα, και μαζί με αυτόν και τον άνδρα της, αποκτώντας μαζί του μια σχέση ουσιαστική, ανθρώπινη και συντροφική.

25.12.2011, Σκανδυλά Χάιδω «Ταμίλα Κουλίεβα: Πάντα υπάρχει ένα παραθυράκι με φως», Αγγελιοφόρος της Κυριακής

Για το link πατήστε εδώ