«Δεν είμαι συγγραφέας, είμαι ένας άνθρωπος που γράφει». Ο Τόμας Μπέρνχαρντ, συνήθιζε να απλοποιεί τη δουλειά του συγγραφέα που ήταν. Όπως κι εκείνη του δημιουργού που έχει να παλέψει με τις λέξεις και τα νοήματα. Πολυγραφότατος, με μια γραφή ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακή, καταιγιστική και παραληρηματική μαζί, ο Αυστριακός συγγραφέας, έχει ελάχιστα παρουσιαστεί από τη δική μας θεατρική σκηνή.

Ήταν το ’91. όταν με εξαιρετική επιτυχία η Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή, φιλοξένησε το δικό του «Ρίττερ, Ντένε, Φος». Τρία χρόνια αργότερα το Θέατρο Τέχνης, έδωσε τη δική του εκδοχή για το «Μινέττι». Φέτος, για τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του, η Θεατρική Εταιρεία «Πράξη», προτείνει από τη σκηνή του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας το «Πριν την αποχώρηση». Ένα έργο που γράφτηκε το ’79 κι ανέβηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο της Στουτγκάρδης, σε σκηνοθεσία Κλάους Πάυμαν.

«Μια κωμωδία γερμανικής ψυχής» είναι για τον ίδιο τον Μπέρνχαρντ το έργο του. Με αφορμή τη συνάντηση ενός πρώην ναζί με τις δύο αδελφές του προκειμένου να γιορτάσουν κρυφά μια επέτειο, ο συγγραφέας διαπραγματεύεται θέματα που αγγίζουν γοητευτικά το σήμερα. «Το έργο όπως και η παράσταση », λέει η Μπέτυ Αρβανίτη η οποία ερμηνεύει τη μια από τις δύο αδελφές, «δεν στέκονται στο θέμα ναζισμός. Μέσα από την οικειότητα που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας, ο Μπέρνχαρντ, δείχνει το βάθος των ανθρωπίνων σχέσεων αλλά και τις συγκρούσεις τους».

Θρίλερ, κωμωδία ή δράμα; Το «Πριν την αποχώρηση», είναι ένα έργο που συμπυκνώνει όλα αυτά μέσα του. Κι αυτό, όπως εξηγεί η Μπέτυ Αρβανίτη οφείλεται στην «παραληρηματική, συνειρμική γραφή του αλλά και στις σχεδόν απρόσμενες ανατροπές με τις οποίες μας αιφνιδιάζει ο συγγραφέας του».

Η Μπέτυ Αρβανίτη καταπιάνεται για πρώτη φορά με τον Μπέρνχαρντ. Η αγωνία της είναι έκδηλη αφού το έργο απαιτεί από το τον ηθοποιό ετοιμότητα και ενάργεια. Μέσα στο εξαιρετικά κομψό αλλά και λειτουργικό σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, η Μπέτυ Αρβανίτη μαζί με την Ανέζα Παπαδοπουλου και τον Σοφοκλή Πέππα, θα μοιραστούν με το κοινό τους, στιγμές από ένα «επικίνδυνο» απόγευμα. Τ ο τραυματικό παρελθόν βρίσκει τον τόπο του για να συναντήσει το παρόν και οι ήρωες του Μπέρνχαρντ, έρχονται αντιμέτωποι με τις σχέσεις τους: αμαρτωλές, ενοχικές, θυμωμένες.

Σχέσεις που αναπαριστώνται επί σκηνής και «καθρεφτίζονται» σαν σε ασπρόμαυρο φόντο. Είναι τα είδωλά τους μέσα στον μεγάλο πίνακα – καθρέφτη που καλύπτει το βάθος της σκηνής του Κεφαλληνίας. Ο καλός και άκρως ενδιαφέρων για τις θεατρικές του καταθέσεις, σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, συνεργάστηκε στενά με τους ηθοποιούς του, για το χτίσιμο της παράστασης.

Μιας παράστασης που φαίνεται ότι θα μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια « διαφορετική » αν θα μπορούσαμε να πούμε Μπέττυ Αρβανίτη. Η «γκραν νταμ», έδωσε τη θέση της, σε μια ώριμη γύρω στα πενήντα γυναίκα. Κι η ηθοποιός απαλλαγμένη από κάθε «στυλιστική διάθεση», ελεύθερη, διαπραγματεύεται έναν ρόλο διαφορετικό από εκείνους που μέχρι τώρα την έχουμε συνηθίσει.

28.11.1999, Αδαμοπούλου Μαρία «Μια «κωμωδία γερμανικής ψυχής» από την Πράξη». Η Αυγή

Για το link πατήστε εδώ