Η ηθοποιός συμμετέχει στην ομαδική δουλειά της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου που ανεβάζει το έργο του Σαίξπηρ «Αγάπης αγώνας άγονος» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Ψάχνει για εμπνευσμένες συνεργασίες, για ανθρώπους που θα την πάνε μπροστά, με τους οποίους θα μοιραστεί κοινά ενδιαφέροντα. Δεν αναζητεί τη δημοσιότητα, τη γρήγορη δόξα. Κάνει μικρά και σταθερά βήματα και στα τρία χρόνια που μετρά στον θεατρικό χώρο έχει να επιδείξει ρόλους κλασικού κυρίως ρεπερτορίου και μια επαγγελματική και προσωπική συνέπεια.

Η Μαρία Ναυπλιώτου έχει θέσει ένα στόχο, όπως λέει η ίδια: να γίνει καλή ηθοποιός – και γι’ αυτό προσπαθεί. Διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ, σε βαθμό που σε ξενίζει. Παραμένοντας στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου επρόκειτο εφέτος να υποδυθεί τη Δόνα Άννα στον «Ριχάρδο Γ΄» πλάι στον Νίκο Κούρκουλο και να εργασθεί ως βοηθός σκηνοθέτη στο «Αγάπης αγώνας άγονος» της Πειραματικής Σκηνής. Μετά τη ματαίωση του πρώτου Σαίξπηρ παρέμεινε στον δεύτερο, όπου και παίζει στην ομαδική δουλειά που υπογράφει ο Στάθης Λιβαθινός.

Ομαδική δουλειά

Το «Αγάπης αγώνας άγονος» γράφτηκε μεταξύ 1594 και 1595 και προηγήθηκε του έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Εκτυλίσσεται στη Γαλλία, στην αυλή του βασιλιά της Ναβάρας, όπου μια ομάδα νέων ευγενών αποφασίζει μαζί με τον βασιλιά να στερηθεί όλες τις ηδονές της ζωής και να αφιερωθεί στη μελέτη. Όταν όμως η γαλλίδα πριγκίπισσα, μαζί με τη συνοδεία της, έρχεται να τους επισκεφθεί, αρχίζει ανάμεσα στις προκλητικές κοπέλες και στους ορκισμένους νέους ένα παιχνίδι πειρασμών και παραβάσεων. Μέσα από το πρώιμο αυτό σαιξπηρικό έργο αναδεικνύονται άγνωστες πλευρές του συγγραφέα ενώ ξεπηδούν εκφράσεις, χαρακτήρες και στοιχεία που θα συναντήσουμε στα κατοπινά μεγάλα έργα του.

«Πρόκειται για μια παράσταση που ακολουθεί ομαδικές διεργασίες και διαδικασίες. Κανένας μας δεν απομονώνεται στον ρόλο του. Μας ενδιαφέρει η δράση και η πράξη κάθε σκηνής, έτσι όπως προέρχεται ξεχωριστά από τον καθένα μας και ανάλογα με το τι επιδράσεις προκαλεί στο σύνολο. Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω σε κάτι που δεν αφορά αποκλειστικά τον δικό μου ρόλο» λέει η ηθοποιός που υποδύεται την πριγκίπισσα. «Μαζί με άλλες τρεις γυναίκες, οι οποίες τυπικά είναι η ακολουθία της, αλλά ουσιαστικά δρουν μαζί μέσα στο έργο, λειτουργούν με συνενοχή και αντιμετωπίζουν όλα τα “χτυπήματα”. Και οι τέσσερις έχουν ίδιο ρόλο πάνω στα πράγματα» προσθέτει και αναλύει τον ομαδικό αυτόν τρόπο δουλειάς που ακολούθησε ο Στάθης Λιβαθινός: «Περάσαμε μια περίοδο προβών κατά την οποία ασχολούμασταν όλοι με το έργο, το προσεγγίζαμε χωρίς να έχουν δοθεί ρόλοι. Η τελική διανομή έγινε ύστερα από τρεις μήνες, αφού ο καθένας μας δούλευε δύο και τρεις ρόλους. Ο τρόπος παιξίματος προέκυψε μέσα από τη δουλειά της ομάδας και με κριτήριο το ποιος μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα σε ποιον ρόλο».

Ο κίνδυνος της επιτυχίας

Ηθοποιός της νέας γενιάς, η Μαρία Ναυπλιώτου υπήρξε επί μία δεκαετία επαγγελματίας χορεύτρια. Έχει μάθει, δηλαδή, να δουλεύει με μια ομάδα και όταν πέρασε στο θέατρο ήξερε καλά τι σημαίνει σανίδι και προσωπική έκθεση: «Νομίζω ότι ο καθένας επιλέγει αυτό που επιθυμεί και αναλαμβάνει τις συνέπειες. Έχω επιλέξει το θέατρο και ο δρόμος είναι δύσκολος. Δεν ήμουν ποτέ της φιλοσοφίας της επωνυμίας ούτε του να γίνω σταρ. Και όταν μου λένε ότι έχω ξεχωρίσει, τους απαντώ ότι αυτό συνέβη επειδή έκανα τηλεόραση. Αυτή είναι που δημιουργεί επωνυμία. Ωστόσο επιμένω ότι είναι άλλο να ξεχωρίζεις και άλλο να σε αναγνωρίζουν. Το πέρασμά μου από την τηλεόραση (σ.σ.: «Η αίθουσα του θρόνου», 1998) με έκανε να καταλάβω από νωρίς τον κίνδυνο της επιτυχίας». Μήπως επιλέγει μια παρατεταμένη περίοδο μαθητείας; «Νομίζω ότι, αν πάψω να βλέπω έτσι το θέατρο, δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον για μένα ούτε νόημα. Αν δεν υπάρχει κάθε φορά κάτι καινούργιο να μάθω, ένα βήμα να πάω πιο μπροστά ή πιο βαθιά να σκάψω, γιατί να το κάνω; Δεν με ενδιαφέρουν τα γύρω γύρω του επαγγέλματος. Καιρό έψαχνα κάτι σαν την Πειραματική και είμαι ευτυχής που το βρήκα». Άλλωστε δεν αισθάνεται ότι είναι έτοιμη να αναλάβει τους μεγάλους επώνυμους ρόλους στην αρχαία τραγωδία: «Το να δοκιμασθώ, όπως συνέβη, στην Αντιγόνη στις “Φοίνισσες ” ή στην Αθηνά στην “Ορέστεια “είναι κάτι άλλο από το να επωμισθώ το βάρος τέτοιων ρόλων. Αυτοί οι ρόλοι χρειάζονται παιδεία και τόση δουλειά ώστε να πεις “τολμώ να δοκιμάσω “. Για μένα είναι πολύ νωρίς. Αν υπάρξουν τέτοιες προοπτικές, αυτές ανήκουν στο μέλλον» καταλήγει. […]

31.03.2002, Λοβέρδου Μυρτώ «Μαρία Ναυπλιώτου: Άλλο να ξεχωρίζεις, άλλο να σε αναγνωρίζουν», Το Βήμα

Για το link πατήστε εδώ